She gave me a goodbye wave as she follows her big brother. Mukhang dalawa lang silang pupunta ng sine.
When I am sure that they already out of my sight ay lumabas ako ng school premises sa kabilang gate deciding kung susunod ako sa kanila. In the end, sumakay ako ng taxi pauwi. It's better to go home than wasting my time going there with uncertainty. Tutal I already said a 'no' I hope she understand. I immediately stepped out from the vehicle as soon as I pay the taxi driver.
Marahan kong itinulak ang pinto nang makarating sa harap ng aking manor.
"Maligayang Pagbabalik Young Master," bungad sa akin ng tatlong kasama ko lang sa mansyon na'to. They never failed me in terms of giving their services for me. I just smiled at them before I went upstairs, to my bedroom, leaving them at the hall lined up.
Pagpasok na pagpasok ko sa loob ay agad kong inilagay ang cane sa lalagyan ko ng mga walking stick at inilipag sa upuan ng aking study table ang itim na school bag bago hinayaan ang katawan na dumampi sa malambot na kama. Napahinga ako ng malalim saka pinakatitigan ang ceiling.
These past few days, lagi kong nararamdaman ang pagkirot ng aking kabilang mata na natatakpan ng puting tela sa tuwing malapit ang taong iyon. Hindi ko maintindihan ang ibig ipahiwatig ng nangyayari rito kaya hanggat maaari ay lumalayo ako mula sa taong dahilan ng pagkirot nito. Kung hindi naman naiiwasan lalo pa't guro namin 'yun ay pinipilit kong iniinda ang kirot ng isa kong mata kapag malapit ito. I don't know why, maybe because he's different or maybe a threat for me!
"Young Master dinner's ready." narinig ko ang boses ng nag-iisang babae kong katulong. Reign Andres. Nakaidlip pala ako kakaisip ng mga posibilidad sa kung bakit nagkakaron ng reaksyon ang kabilang mata ko kapag malapit ang adbisor namin.
Paglabas ko ng pinto ay wala na ito. Hindi ko Alam kung bakit takot ito sa akin lalo na kapag nag-iisa lamang ito at kasama ako. Did I do something bad on her ng hindi ko nalalaman? hindi naman siguro ako nanrerape kapag tulog at mas lalong hindi ako rapist, kriminal o kung ano-ano pa! I sigh with the thoughts since I know hindi ko magagawang gumawa ng masama sa iba. Baka nga ako pa mabiktima ng kung sino-sino dyan eh.
Pagdating ko sa Dining room ay naabutan ko ang chef ng bahay na'to. Fredo Torres. Nag-aayos ito ng dining table kasama ang maid na si Reign who's smiling at me. Maybe I just overthinking things kaya naiisip kong natatakot ito sa akin kahit hindi naman.
Pagka-upong pagka-upo ko ay napatayo akong muli nang biglang bumukas ng malakas ang pinto na nakakonekta papuntang hardin. Hindi pa rin ako nasasanay sa palaging entrance nito. Noong unang araw nga nila dito I almost had a panic attack dahil akala ko ay pinasok na kami, mabuti na lamang at napakalma ko agad ang sarili dahil kung hindi ay siguradong matatapunan ko ito ng kung anumang mahahawakan ko. I continue what must be done before someone will interrupt again kapag hindi ako naupo agad.
"Hello everyone, hello worl----" naputol ang sasabihin nito para sa dalawa nang makita akong nakatingin sa kaniya. "good evening Young Master." kumakamot pa ito sa ulo nang lumapit sa dalawa.
Lero Cruz, ang hardinero at pinakabata sa kanilang tatlo. He has the cheerful personality pero kapag alam niyang nasa mansyon lang ako ay pinipigilan nito ang sariling maging isip bata.
"Earl Layson, hindi mo man lang ba ako aayaing kumain?" that voice. Nandito na naman ang babaeng ito, not to disrespect her pero I can't find the right term. Aunt, Tiya, Tita? tss such nice words to call her like that, baka lumaki pa uli. Kailan kaya ako tatantanan ng Actress na'to. Alam kong pekeng concern lang naman ang ipinapakita nito since ako ang magdedecide kung ibibigay ko ang mamanahin nila. Their wealth ay nakasalalay sa akin kaya gagawin nila ang lahat makuha lang nila ang mana even if they don't like me.
"I don't have to Mrs. Orcha. May sarili ka namang pamamahay," ani ko.
"How harsh, how harsh my dear. Kelan mo ba ako tatawaging Tita."
Hindi ko ito tinapunan ng tingin, nagpapatuloy pa ring hinihiwa ang karne. Napatigil lang ako nang binigyan nito ako ng halik sa pisngi saka muling aalis. Narinig ko pa itong huminto malapit sa pinto.
"My daughter is coming home," saad nito na muling ikinatigil ko kaya naiwan sa ere ang spoon na hawak ko, pati ang mga kasama ko kanina halatang naiilang sa presensya ng bagong dating na sabay-sabay na napalingon sa akin dahil sa sinabi nito. Tss bakit ko ba poproblemahin ang anak nun, hindi naman siya siguro titira dito.
When she was gone, the three sigh as if they survived hell. Saka lamang bumalik ang dating nakasanayan ng tatlo kung kumain ng muli akong sumubo ng pagkain. Animo ang tatlo ay mauubusan ng pagkain ang mga ito. How could I forget that they are here to save the house from that incoming lady, I hope so.
Hinayaan ko na lamang kung ano mang ginagawa nila sa hapag dahil ang ingay nila ang nagpapahiwatig na hindi ako nag-iisa at nagbibigay buhay sa napakalaking bahay na 'to.
***
Someone's POV
In my dream– why I know this is just a dream?, I'm alone in a shapeless room. There is no window and there's a silence, gentle, but ominous; composed, but foreboding– I don't like this kind of dream. Like I can't do such thing to save my life to the coming danger. I'm dressed in nothing but a sheer full-length hospital gown, white—always white as if the one wearing is a pure soul—with a dangerously provocative décolletage, my neck entirely exposed.
I feel shivers coursing down on my spine and gooseflesh on my arms. At first I think it must be that I'm alone, but then I realize there's something more, something lurking in this dark and shadowy room. A shapeless shadows appears encircling me, thanks to the only bulb that gives a little light.
"Your concealing days are almost out."
I am terrified, that voice is owned by a demon– a soul-eating demon. In an instance, I feel my breathing isn't normal. No! This was not the way it was supposed to happen!. I still have my unfinished business out there, I must live to take theirs!– their impure souls!.
👁️🗨️