Olivia's magical workshop was steeped in a heavy silence. Sunlight streamed through the stained-glass ceiling, casting soft, bright shadows on the green marble walls streaked with silver veins that seemed to pulse with a living current. The large wooden table at the center, adorned with crystal orbs that shimmered with swirling light, floating quills, and bowls filled with enchanted liquids, stood as if bearing witness to the moment. Shelves stretched to the ceiling, brimming with ancient scrolls, weathered books, and jars where the dust of stars glowed faintly. The scent of frosty mint and luminous night-blooming flowers lingered in the air, though the fireplace, with its sky-blue flames that once radiated gentle warmth, now seemed colder than ever. Through the large arched window, silk curtains swayed lightly in the breeze, revealing a distant view of the tribe.
Olivia, still standing by the table, gazed at Rio with eyes full of doubt. His question about divine emissaries—something that shouldn't have formed in the mind of a five-year-old boy—had deeply unsettled her. Yet she had a mission from William, the leader of the Sun Tribe: to train and guide Rio. She couldn't let this moment disrupt her calm or jeopardize her task. Taking a deep breath, she placed her hands on the table's edge and forced a smile onto her lips with visible effort. But within her, doubt and fear continued to churn.
On the other side, Rio sat on a velvet bench, his white hair glinting in the light, his silver eyes reflecting an uncanny intelligence. He knew he'd messed up. His question about the emissaries was too big, raised too soon. As a reincarnated soul from another world, brought here with X's help, he should've been more cautious. He didn't want to stoke Olivia's suspicions—or anyone else's—any further. He'd spent years grappling with William's doubts and had learned to mask his emotions. So, with a shy smile and an embarrassed expression, he said:
"Olivia, I think I got too serious! Let's talk about something else—like… how do those gates work?"
Olivia stared at him for a moment. Rio's attempt to change the subject was obvious, and it deepened her suspicions. Rio wasn't just a little boy. His intelligence, his way of speaking, even his feigned calm—none of it fit a five-year-old. A complex persona sat before her, one that didn't align with his age. Until now, Olivia had only intended to teach him, but a new goal took shape in her mind: to understand Rio, to uncover who he truly was and what he was hiding. From that moment, her responses grew sharper, more deliberate, each word part of a plan to probe his mind.
With a calm but measured voice, she said:
"The gates, huh? Alright, I'll tell you. These massive frameworks run on ancient magic. There's a kind of magical current in them that connects two distant points. You just step inside, close your eyes for a moment, and when you open them, you're somewhere else."
Rio, with exaggerated enthusiasm, replied: "Wow, really? So it's like a magic door! Who made them?"
Olivia leaned closer, her eyes fixed intently on his face. "No one knows, Rio. They've existed since ancient times, before any civilization even formed on the Parmis continent. Some say the gods built them, others think it was a lost race. What do you think?"
Rio paused for a beat. He knew Olivia was cleverly testing him. With a laugh, he said: "Me? I don't know anything! Maybe dragons made them, right? They're strong!"
Olivia smiled, but it lacked warmth. "Maybe. What made you ask that question?"
Her voice was soft, yet it carried a sharp curiosity, as if waiting for Rio to let something slip.
Rio shrugged and said: "I don't know, I'm just… curious! The world seems so amazing—how could I not be?" His heart raced, but he kept his voice steady. He couldn't afford to fuel Olivia's suspicions further.
Olivia fell silent for a moment, then walked to a shelf and picked up another scroll. As she unrolled it, she said: "Alright, curiosity's a good thing. Let's talk more about Parmis."
Her gaze settled on Rio—kind, yet unnerving.
From that point on, teaching Rio was no longer just instruction; it became a subtle game. Rio asked questions, Olivia answered, but with every word, she sought to pierce the depths of his mind, searching for the hidden truth behind this strange boy sitting before her.
Their conversation in the magical workshop stretched until sunset. The sunlight filtering through the stained-glass ceiling faded, giving way to orange and red shadows that streaked across the green marble walls with silver veins. The wooden table, with its crystal orbs and magical bowls, glowed faintly in the dusk. The shelves of scrolls and books stood in heavy silence, while the scent of frosty mint and night-blooming flowers mingled with the evening chill. The fireplace's sky-blue flames still emitted a quiet warmth, but the arched window, its silk curtains now still, framed a view of the tribe settling into the night's peace.
As night fell, it was time for Rio to return to the palace. Olivia, with a cautious smile, said: "I think that's enough for today, master Rio. We'll continue tomorrow."
Rio nodded and replied simply: "Thanks, Olivia. Have a good night."
He rose from the velvet bench and headed for the door. Outside, Elian awaited him, his black armor gleaming like a tall shadow in the dim sunset light, his glowing red eyes fixed on Rio from beneath his mysterious helmet.
The tribe lay in relative stillness. The cobblestone streets, bustling with voices and the scent of fresh bread by day, were now empty and quiet. Only the sound of Rio and Elian's footsteps echoed on the stones. On the way back, Rio's mind was a storm of thoughts. He didn't know what would happen if his true identity—a reincarnated soul from another world—was revealed. Would his family reject him? Would the tribe fear him even more? Yet he was certain he couldn't hide the truth from them forever—not from Maria, Adrina, Nadia, Setia, or even William, the people he'd grown attached to. This duality weighed on his mind, making his steps heavier.
Elian, walking beside him, tilted his head slightly and said in a deep voice: "Are you alright, master Rio?"
Lost in thought, Rio flashed a quick smile. "Yeah, I'm fine. Just… a little tired." He didn't want to to disclose anything away—not to Elian, not to anyone.
Elian nodded, though his enigmatic air remained beneath his helmet. In a calm but weighty tone, he said: "Good. Because that's the only answer a man should give—especially if his family asks. You always say you're fine, even if you're not."
Rio froze mid-step, his feet rooted to the cobblestones. He looked at Elian in surprise. A strange feeling stirred within him—a warning bell, or perhaps a hint. Elian took a few steps forward, then stopped and glanced back. His red eyes glinted in the darkness beneath his helmet, his face still hidden. For a moment, a deep silence hung between them, heavy with unspoken words.
Rio wasn't sure what Elian meant. Had he seen something in him? A secret, a doubt? Quietly, he asked: "Always?"
Without moving, Elian replied: "Yes, always. It's the only answer you should give." His voice was like a lesson—simple yet profound, as if it held a meaning Rio would one day grasp more fully.
Rio stared at Elian for a moment, unsure of what to say. But something clicked inside him—Elian was teaching him a lesson about concealment, about surviving in this world. He nodded in acknowledgment and said: "Alright, I get it."
Then, with calmer steps, he continued alongside Elian.
As they neared the palace, Rio's mind still buzzed with questions, but a new feeling had emerged—a sense that he needed to be more careful, to learn how to navigate this strange world. The palace's lights glimmered in the distance, and Rio knew this was only the beginning of his journey.
Some time later, Rio and Elian approached the palace under the silence of night. Moonlight bathed the courtyard's cobblestones, casting long shadows from the dragon-carved columns. A cool breeze swept across the Sun Tribe's floating island, the distant roar of a waterfall tumbling off the cliff's edge resonating in the air. As they entered the grounds, Rio's gaze fell on Setia. His sister stood in the middle of the courtyard, her face glistening with sweat, clad in a magnificent white gown of shimmering, delicate fabric. The dress, with its subtle folds and silver threads, glowed in the moonlight, as if woven from enchanted silk.
With every movement, Setia seemed to flow like a stream of gentle light. She practiced with clenched fists, her motions oddly slow yet precise and focused, as if lost in another world, oblivious to her surroundings.
Until that moment, Rio had never seen Setia like this. His playful, mischievous sister, always full of laughter, now bore a serious, determined expression—as if she'd transformed into someone else entirely. Curious, he stepped toward her. Sensing his approach, Setia took a deep breath, unclenched her fists, and abandoned her strange practice. Her eyes met Rio's, and suddenly, with a warm smile, she rushed over and enveloped him in a hug, kissing his cheeks with her usual cheerful tone: "Rio! Where've you been, you little troublemaker? How're you?"
Rio, thrilled by this sudden change and his sister's joy, laughed and said: "I'm good, Setia! What were you doing over there?"
Setia grinned mischievously. "Trying to catch the attention of the 'Threads'!" She winked at him.
Rio raised an eyebrow, puzzled. "Threads? What's that?"
Setia paused, catching Elian's subtle headshake out of the corner of her eye—a silent signal that "it's not time yet." With a loud laugh, she said: "Oh, never mind that! Come on, tell me what you learned today!"
She brushed it off with a joke, but Rio noticed the shift. Still, he didn't want to press her, so he tucked the question away and followed her lead.
Later, Rio and Setia sat beneath an ancient tree under the moonlight, its branches swaying gently in the breeze. The tree's silver leaves shimmered, casting soft shadows on the ground. Rio began recounting what he'd learned from Olivia—about the Parmis continent, the massive gates, the gods, and their mysteries. Setia listened intently, occasionally interrupting with a playful jab: "Wow, Rio, with all these big thoughts, I bet you're some kind of god yourself!"
Elian, standing a short distance away, watched the scene. His black armor gleamed in the moonlight, his red eyes beneath the helmet gazing calmly at the siblings' joy. Then, with a smooth, silent motion, he stepped back and faded away into the courtyard's shadows.
Some time later, at the island's edge—where the ground dropped into a deep, dark abyss—a deathly silence reigned. The nearby waterfall roared as it plunged from the cliffs into the unknown depths below. Elian emerged from the dense surrounding forest, his tall figure and black armor casting a majestic shadow against the moonlight. Beside him walked Nadia, her dark robe billowing, her face cold and furious. With them was a man—a human—his hands bound, his eyes burning with hatred. Elian and Nadia led him to the cliff's edge.
William, leader of the Sun Tribe, stood there. His fiery red hair fluttered in the wind, his crimson, emotionless eyes fixed on the horizon, as if seeing beyond this world. His light armor glinted in the moonlight, his hands clasped behind his back. His presence, even in silence, radiated a deep, primal fear. The waterfall was roaring beside him, but he remained still, like a rock weathered by millennia of storms.
The silence was oppressive until William, with a low, icy voice—without turning his gaze—said: "Do they know?"
The captive said nothing. His face flushed with rage, his eyes screaming hatred, but his lips stayed sealed. In that instant, Nadia moved with savage speed, like a predator seizing prey. Her hand shot to the man's neck, the crack of breaking bone echoing sharply in the air. Before anyone could react, she flung his lifeless body off the cliff with ruthless force. His body vanished into the darkness, and the sound of it striking the rocks below never reached their ears—only the roar of the waterfall filled the silence.
Nadia, her voice thick with anger and impatience, turned to her father: "Now what?"
William paused, his silence colder than stone. Then, with a sidelong glance at Elian, he said: "The elves have been trying to contact us for a while. Go see what they want."
Elian inclined his head with dignity. "As you command, my lord." With a fluid, silent step, he disappeared into the forest, swallowed by the night.
William remained standing in place. His hands were clasped behind his back, his fingers rubbing together slowly, hints of deep thought flickering across his demeanor. Suddenly, he turned his fiery red eyes toward Nadia and said in a calm but weighty voice:
"Keep a closer eye on Rio from now on."
Nadia, exasperated by her father's coldness and indifference, flashed eyes full of anger but nodded without a word. With swift, sharp steps, she turned back toward the forest, her dark robe fluttering in the wind as she vanished into the shadows.
William was now alone. He stared at the moon, its light falling across his face and casting deep shadows beneath his eyes. In his mind, memories of a man with white hair and blue eyes came alive—a man who had always stood by his side, offering a calm smile and a gaze full of certainty. William let out a deep sigh and murmured under his breath:
"I wish you were here now, my friend."
His voice was swallowed by the roar of the waterfall, and he continued to gaze at the moon, as if searching for an answer he would never find.
Persian translation = ترجمه فارسی
کارگاه جادوی اولیویا در سکوتی سنگین غرق شده بود. نور خورشید که از شیشههای رنگی سقف به درون میتابید، و بر دیوارهای مرمرین سبز با رگههای نقرهای که گویی جریانی زنده در آنها جریان داشت سایههایی روشن و ملایم میانداخت. میز بزرگ چوبی در مرکز، با گویهای کریستالی که نوری درخشان در درونشان میچرخید، قلمهای شناور و کاسههای پر از مایعات جادویی، گویی شاهد این لحظه بودند. قفسهها تا سقف امتداد داشتند، پر از طومارهای باستانی، کتابهای کهنه، و شیشههایی که گرد ستارگان در آنها میدرخشید. عطر نعنای یخی و گلهای شبتاب هنوز در فضا معلق بود، اما شومینه با شعلههای آبی آسمانی، که پیشتر گرمایی لطیف پخش میکرد، حالا گویی سردتر از همیشه به نظر میرسید. پنجره قوسی بزرگ با پردههای ابریشمی که در نسیم به آرامی تکان میخوردند، منظرهای از قبیله را در دوردست نمایان میساخت.
اولیویا که هنوز در کنار میز ایستاده بود، با چشمانی پر از تردید به ریو نگاه میکرد. سوال او درباره فرستادگان الهی، چیزی که نباید در ذهن پسری پنجساله شکل میگرفت او را به شدت آشوبزده کرده بود. با این حال او ماموریتی از سوی ویلیام رهبر قبیله خورشید داشت: آموزش ریو و هدایت او. نمیتوانست اجازه دهد این لحظه آرامشش را به هم بزند یا ماموریتش را به خطر بیندازد. پس نفس عمیقی کشید، دستانش را بر لبه میز گذاشت و با تلاشی آشکار لبخندی بر لب آورد. اما در دلش شک و ترس همچنان موج میزد.
در سوی دیگر، ریو بر نیمکت مخملی نشسته بود، موهای سفیدش در نور میدرخشید و چشمان نقرهایش هوشی غیرعادی را بازتاب میدادند. او میدانست که گند زده است. سوالش درباره فرستادگان زیادی بزرگ بود، زیادی زود مطرح شده بود. او که تناسخشدهای از جهانی دیگر بود و با کمک ایکس به این جهان آمده بود باید محتاطتر عمل میکرد. نمیخواست شک اولیویا یا دیگران را بیش از این برانگیزد ، مدت ها با تردیدهای ویلیام دستوپنجه نرم کرده بود و یاد گرفته بود که احساساتش را پنهان کند. پس با یه لبخند و صورتی خجالت زده گفت:
"اولیویا فکر کنم زیادی جدی شدم! بیا درباره یه چیز دیگه حرف بزنیم مثلاً... این دروازهها چطور کار میکنن؟"
اولیویا لحظهای به او خیره شد. تلاش ریو برای عوض کردن بحث آشکار بود، و همین شک او را عمیقتر کرد. ریو یه پسر کوچک نبود ، هوشش، طرز حرف زدنش، حتی آرامش ساختگیش، هیچکدام به یک کودک پنجساله نمیخورد. شخصیتی پیچیده در برابرش نشسته بود، شخصیتی که با سنش همخوانی نداشت. اولیویا که تا پیش از این تنها قصد آموزش او را داشت، حالا هدفی جدید در ذهنش شکل گرفت: شناختن ریو، فهمیدن اینکه او واقعاً کیست و چه چیزی را پنهان میکند؟ پاسخهایش از این لحظه به بعد هوشمندانهتر و هدفمندتر شدند، گویی هر کلمهاش بخشی از نقشهای برای نفوذ به ذهن او بود.
اولیویا با صدایی آرام اما سنجیده گفت:
"دروازهها آره؟ خب، بذار برات بگم. این چهارچوبای عظیم با جادوی باستانی کار میکنن. یه جور جریان جادویی در اونا هست که دو نقطه دور رو به هم متصل میکنه. فقط کافیه پاتو توش بذاری، یه لحظه چشماتو ببندی، و وقتی باز کنی، جای دیگهای هستی."
ریو با ذوقی ساختگی گفت: "وای، جدی؟ پس مثل یه در جادوییه! کی اینا رو ساخته؟"
اولیویا به او نزدیکتر شد و در حالی که چشمانش را به دقت به چهره ریو دوخته بود، گفت:
"هیچکس نمیدونه ریو. از زمانای خیلی قدیم وجود داشتن، قبل از اینکه تمدنی در قاره پارمیس حتی شکل بگیره. بعضیا میگن خدایان ساختنش، بعضیا میگن یه نژاد گمشده. تو چی فکر میکنی؟"
ریو یه لحظه مکث کرد. میدونست اولیویا با زیرکی تمام درحال امتحان کردن اونه. با خنده گفت:
"من؟ من که چیزی نمیدونم! شاید اژدهایان ساختنش نه؟ اونا قوین!"
اولیویا لبخندی زد، اما این لبخند گرمایی نداشت.
"شاید.چیشد که این سوال رو پرسیدی؟"
صدایش آرام بود، ولی یه جور کنجکاوی تیز در آن مانده بود، گویی منتظر بود ریو یه چیزی رو لو بده.
ریو شانه هایش را بالا انداخت و گفت:
"نمیدونم، فقط... کنجکاوم! دنیا جای شگفت انگیزی بنظر میاد ، چطور ممکنه کنجکاو نشم؟"
قلبش تند میزد ولی صدایش را آرام نگه داشت. ریو قصد نداشت اولیویا بیش از پیش به او شک کند.
اولیویا لحظهای سکوت کرد، سپس به سمت قفسه ای رفت و طومار دیگری برداشت. در حالی که بازش میکرد گفت:
"باشه، کنجکاوی خوبه. بیا بیشتر از "پارمیس" برات بگم."
نگاهش به ریو افتاد، نگاهی که هم مهربان بود هم ترسناک.
از آن لحظه به بعد درس دادن به ریو دیگر فقط یه آموزش نبود، یه بازی زیرکانه بود. ریو سوال میپرسید و اولیویا جواب میداد، اما در همان حال اولیویا با هر کلمه سعی میکرد به اعماق ذهن ریو نفوذ کند، به دنبال حقیقت پنهان آن پسر عجیب که جلویش نشسته بود.
گفتوگوهای ریو و اولیویا در کارگاه جادویی تا هنگام غروب آفتاب ادامه یافت. نور خورشید که از شیشههای رنگی سقف به درون میتابید، کمکم رنگ باخت و جای خود را به سایههای نارنجی و سرخ داد که بر دیوارهای مرمرین سبز با رگههای نقرهای کشیده میشدند. میز بزرگ چوبی در مرکز، با گویهای کریستالی و کاسههای جادوییاش، در این نور غروب گویی درخششی ملایمتر یافته بود. قفسههای پر از طومار و کتاب در سکوتی سنگین فرو رفته بودند، و عطر نعنای یخی و گلهای شبتاب با خنکی شب آمیخته شده بود. شومینه با شعلههای آبی آسمانی هنوز گرمایی آرام منتشر میکرد، اما پنجره قوسی بزرگ که پردههای ابریشمیاش دیگر در نسیم نمیرقصیدند، منظره قبیلهای را نشان میدادند که در آرامش شب فرو میرفت.
با فرا رسیدن شب، زمان بازگشت ریو به کاخ فرا رسید. اولیویا با لبخندی محتاطانه گفت:
"فکر کنم برای امروز کافیه ارباب ریو. فردا مجددا ادامه میدیم."
ریو سرش را تکان داد و با صدایی ساده گفت:
"ممنون اولیویا. شب خوبی داشته باشی."
سپس از نیمکت مخملی برخاست و به سوی در خروجی رفت. در بیرون اِلیان منتظرش بود، زره سیاهرنگش در نور کمرنگ غروب مانند سایهای بلند به نظر میرسید، و چشمان قرمز درخشانش زیر کلاهخود مرموزش به ریو خیره شده بودند.
قبیله در سکوتی نسبی فرو رفته بود. کوچههای سنگفرششده که روز با صدای مردم و بوی نان تازه پر شده بودند، حالا خالی و آرام بودند. تنها صدای گامهای ریو و اِلیان بر سنگها در فضا میپیچید. ریو در مسیر بازگشت به خانه ذهنش آشوبزده بود. افکارش مانند طوفانی در سرش میچرخیدند. از یک سو نمیدانست اگر هویتش اینکه تناسخشدهای از جهانی دیگر است آشکار شود چه بر سرش خواهد آمد. آیا خانوادهاش او را طرد میکنند؟ آیا مردمان قبیله بیش از پیش از او خواهند ترسید؟ از سوی دیگر مطمئن بود که نمیتواند تا ابد حقیقت را از خانوادهاش پنهان کند ، ماریا، آدرینا، نادیا ، ستیا ، حتی ویلیام، کسانی که به آنها دل بسته بود. این دوگانگی ذهنش را به بند کشیده بود و قدمهایش را سنگینتر میکرد.
اِلیان که در کنارش گام برمیداشت، لحظهای سرش را کج کرد و با صدایی بم گفت: "حالتون خوبه ارباب ریو؟"
ریو که غرق در افکارش بود، با یه لبخند سریع گفت:
"آره خوبم. فقط... یه کم خستهام." نمیخواست چیزی را لو دهد، نه به اِلیان نه به هیچکس.
اِلیان سرش را تکان داد، اما حالت مرموزش زیر کلاهخود پنهان نماند. او با یه لحن آرام ولی سنگین گفت:
"خوبه. چون این تنها جوابیه که یه مرد باید بده—مخصوصاً اگه خانوادهش ازش بپرسه. همیشه باید بگید حالتون خوبه، حتی اگه نباشه."
ریو ناگهان در جایش خشکش زد. پاهایش روی سنگفرش متوقف شدند ، و با تعجب به اِلیان نگاه کرد. یه حس عجیب در دلش جریان پیدا کرد ، همانند یه زنگ خطر، یا شاید یه راهنمایی. اِلیان چند قدم جلوتر رفت، سپس ایستاد و به عقب نگاه کرد. چشمای قرمزش زیر کلاهخودی که داشت در تاریکی شب برق میزدن، صورتش همچنان پنهان بود. برای چند لحظه، سکوت عمیقی بین آنها حاکم شد، سکوتی که انگار پر از حرفای ناگفته بود.
ریو مطمئن نبود منظور اِلیان چی میتونه باشه. آیا اِلیان چیزی در وجودش دیده بود؟ یه راز، یه شک؟ با صدایی آروم پرسید:
"همیشه؟"
اِلیان بدون اینکه تکون بخوره، گفت: "آره، همیشه. این تنها جوابیه که باید بدید."
صدایش مثل یه درس بود، یه حرف ساده ولی سنگین که انگار قراره یه روزی معنیش رو بیشتر بفهمه.
ریو لحظهای به اِلیان خیره شد. نمیدونست دقیقاً چی باید بگه، ولی چیزی در دلش روشن شد ، اِلیان داشت بهش یه درس میداد، درسی درباره پنهانکاری، درباره اینکه چطور در این دنیا زنده بمونه. سرش رو به نشانه تأیید تکون داد و گفت:
"باشه فهمیدم."
سپس با قدمهایی آرام تر کنار اِلیان به راهش ادامه داد.
در حالی که به کاخ نزدیک میشدن، ذهن ریو هنوز پر از سوال بود، ولی حالا یه حس جدید هم بهش اضافه شده بود ، حسی که بهش میگفت باید بیشتر مراقب باشه، باید یاد بگیره چطور تو این دنیای عجیب و غریب خودش رو نگه داره. نور خانه شان در دوردست پیدا بود، و ریو میدونست که این تازه شروع ماجراشه.
مدتی بعد ریو و اِلیان در سکوت شب به مقصد نزدیک شدند. نور مهتاب بر سنگفرشهای محوطه میتابید و سایههای بلند ستونهای حکاکیشده با نقش اژدهایان را بر زمین میانداخت. نسیم خنکی بر جزیره شناور قبیله خورشید میوزید و صدای آبشار دوردست که از لبه پرتگاه به پایین میریخت در هوا طنینانداز بود. هنگامی که وارد محوطه شدند، نگاه ریو به ستیا افتاد. خواهرش در میانه محوطه ایستاده بود، با صورتی عرقکرده و لباسی باشکوه به رنگ سفید که از پارچهای لطیف و درخشان دوخته شده بود. این لباس با چینهایی ظریف و رشتههای نقرهای در نور مهتاب میدرخشیدند، گویی از تارهای ابریشم جادویی بافته شده بودند .
در هر حرکت ستیا مانند جریانی از نور ملایم به نظر میرسید. او با مشتهای گرهکرده تمرین میکرد، حرکاتش به طرز عجیبی آهسته اما دقیق و متمرکز بود، گویی در جهانی دیگر غرق شده و هیچ توجهی به اطرافش نداشت.
ریو تا آن لحظه هرگز ستیا را اینچنین ندیده بود. خواهر شوخطبع و بامزهاش که همیشه با خنده و شیطنت همراهش بود، حالا چهرهای جدی و مصمم داشت، انگار در آن لحظه به موجودی دیگر بدل شده بود. با کنجکاوی به سویش قدم برداشت. ستیا با نزدیک شدن ریو نفس عمیقی کشید، مشتهایش را باز کرد و تمرین عجیبش را رها کرد. چشمانش به ریو افتاد و ناگهان با لبخندی گرم به سرعت به سمتش دوید و او را در آغوش گرفت. گونههای ریو را بوسید و با همان لحن شاد و شوخش گفت:
"ریو! کجایی تو پسر؟ حالِت چطوره؟"
ریو که از دیدن این تغییر سریع و شادی خواهرش هیجانزده شده بود، خندید و گفت:
"خوبم ستیا! تو اونجا چی کار میکردی؟"
ستیا با یه خنده شیطون گفت:
"دارم سعی میکنم توجه 'تارها' رو جلب کنم!" بعد یه چشمک بهش زد.
ریو ابروهاشو بالا برد و با تعجب گفت: "تار؟ اون دیگه چیه؟"
ستیا لحظهای مکث کرد و از گوشه چشمش حرکت سر اِلیان را دید که به آرامی سرش رو تکان داد. انگار پیامی بود که
"هنوز وقتش نیست". با یه خنده بلند گفت:
"اوه، حالا ولش کن! بیا بگو ببینم امروز چی یاد گرفتی؟"
بحث رو با شوخی عوض کرد، ولی ریو متوجه این تغییر شد. با این حال نمیخواست به خواهرش فشار بیاره، پس سوالش رو به گوشه ذهنش فرستاد و همراهش رفت.
مدتی بعد ریو و ستیا زیر نور مهتاب کنار درختی کهنسال با شاخههایی که در باد به آرامی تکان میخوردند نشستند. برگهای نقرهای درخت در نور ماه میدرخشیدند و سایههایی نرم بر زمین میانداختند. ریو شروع کرد به تعریف کردن چیزایی که از اولیویا شنیده بود ، قاره پارمیس، دروازههای عظیم، خدایان و رازهایشان. ستیا با دقت گوش میداد و هر از گاهی با شوخی وسط حرفش میپرید:
"وای، ریو، فکر کنم تو خودت یه نابغه چیزی هستی با این همه فکرای گنده!"
اِلیان که کمی دورتر ایستاده بود به این صحنه نگاه کرد. زره سیاهرنگش در نور مهتاب برق میزد و چشمان قرمز زیر کلاهخودش با آرامش به شادی خواهر و برادر خیره شده بود. او سپس با حرکتی نرم و بیصدا، از آنها فاصله گرفت و در تاریکی محوطه گم شد.
مدتی بعد در لبه جزیره، جایی که زمین به پایان میرسید و پرتگاهی عمیق به سوی تاریکی پایین گشوده میشد، سکوتی مرگبار حاکم بود. صدای آبشار نزدیک که از صخرهها به عمق ناشناخته فرو میریخت در هوا میپیچید. اِلیان از میان جنگلهای انبوه اطراف بیرون آمد، قد بلندش و زره سیاهرنگش در برابر نور ماه سایهای سرشار از ابهت بر زمین می انداخت. در کنارش نادیا با ردای تیره و چهرهای سرد و خشمگین راه میرفت. همراهشان مردی بود، یک انسان، با دستانی بسته و نگاهی پر از نفرت. اِلیان و نادیا او را به لبه پرتگاه هدایت کردند.
ویلیام رهبر قبیله خورشید در لبه پرتگاه ایستاده بود. موهای قرمز آتشینش در باد تکان میخوردند و چشمان سرخ و بیاحساسش به دوردست خیره شده بودند، گویی چیزی فراتر از این جهان را میدیدند. لباس سبکش در نور ماه برق میزد و دستانش در پشتش قفل شده بود. حضورش حتی در سکوت ترسی عمیق در هوا پراکنده میکرد. آبشار در کنارش با صدایی مهیب به پایین فرو میریخت، اما او بیحرکت بود، مانند صخرهای که هزاران سال در برابر طوفان ایستاده باشد.
سکوت سنگین بود، تا اینکه ویلیام با صدایی بم و سرد بدون اینکه نگاهش را از دوردست بردارد گفت:
"اونا میدونن؟"
مرد دستگیرشده چیزی نگفت. چهرهاش از خشم سرخ شده بود و چشمانش تنها نفرت را فریاد میزدند، اما لبهایش بسته ماند. در همین لحظه، نادیا با حرکتی سریع و وحشیانه مانند شکارچیای که طعمهاش را در چنگ دارد دستش را به سمت گردن مرد برد. صدای شکسته شدن گردن مرد در هوا پیچید، خشک و ترسناک، و پیش از آنکه کسی واکنشی نشان دهد، بدن بیجان مرد را با یک حرکت بیرحمانه از لبه پرتگاه به پایین پرتاب کرد. جسمش در تاریکی گم شد و صدای برخوردش با سنگهای زیرین هرگز به گوش نرسید ، تنها غرش آبشار بود که سکوت را پر کرد.
نادیا با صدایی پر از خشم و بیحوصلگی رو به پدرش گفت:
"حالا چی؟"
ویلیام لحظهای سکوت کرد. سکوتی که گویی از سنگ سردتر بود. سپس بدون اینکه سرش را بچرخاند، با نگاهی از زیر چشم به اِلیان گفت:
"مدتیه اِلفها دارن تلاش میکنن با ما ارتباط بگیرن. ببین چی میخوان."
اِلیان با وقار سرش را تکان داد و با صدایی محترمانه گفت:
"اطاعت ارباب."
سپس با حرکتی نرم و بیصدا در تاریکی جنگل گم شد، گویی شب او را بلعیده بود.
ویلیام همچنان در جای خود ایستاده بود. دستانش در پشتش قفل شده بودند و انگشتانش به آرامی به هم مالیده میشدند، با نشانه هایی از تفکری عمیق ناگهان چشمان قرمز و آتشینش را به سوی نادیا چرخاند و با صدایی آرام اما سنگین گفت:
"بیشتر از قبل حواست به ریو باشه."
نادیا که از سردی و بیتوجهی پدرش به ستوه آمده بود، درحالی که چشمانش از خشم برق زد بدون پاسخی سرش را تکان داد و با قدمهایی تند به سوی جنگل بازگشت، سپس درحالی که ردای تیرهاش در باد تکان میخورد در تاریکی محو شد.
ویلیام حالا تنها بود. به ماه خیره شد، نور ماه بر چهرهاش افتاده بود و سایههای عمیقی زیر چشمانش کشیده بود. در ذهنش خاطرات مردی با موهای سفید و چشمانی آبی زنده شدند، مردی که همیشه در کنارش ایستاده بود، با لبخندی آرام و نگاهی پر از اطمینان. ویلیام آه عمیقی کشید و زیر لب زمزمه کرد:
"کاش الان اینجا بودی دوست من."
صدایش در غرش آبشار گم شد و او همچنان به ماه نگریست، گویی در جستوجوی پاسخی بود که هرگز نمییافت.