Krallığın yorgun sessizliğinde, gecenin huzuruyla birlikte içten bir sıcaklık yükseliyordu.
Zero, sarayın bahçesinde, yıldızların altında yalnız yürüyordu.
İçinde, savaşın ve kayıpların ağırlığıyla birlikte, beklenmedik bir boşluk vardı.
Ay ışığı, yüzüne hafifçe vuruyor, soğuk taşların üzerinde yumuşak gölgeler oluşturuyordu.
Adımları ağırdı ama zihni sürekli Lyria'nın düşünceleriyle doluydu.
Beklenmedik Buluşma
Birden, bahçenin diğer ucundan hafif bir ses geldi.
"Zero..." diye fısıldadı tanıdık bir ses.
Lyria, zarif adımlarla yanına geldi, gözlerinde hem endişe hem de şefkat vardı.
Zero durdu, nefesini tuttu.
Lyria usulca yaklaştı, gözlerine baktı.
"Biliyorum, zor zamanlar geçiriyorsun." dedi.
Zero hafifçe gülümsedi ama gözlerindeki derin hüzün kaybolmadı.
— "Seninle konuşmak istiyorum."
Lyria başını eğdi, bir adım daha yaklaştı.
Kalplerin Fısıltısı
İkili arasında sessizlik vardı, ama bu sessizlik sözcüklerden daha çok şey anlatıyordu.
Zero, içindeki karmaşayı açmaya başladı:
"Bazen kendimi yalnız hissediyorum, tüm bu güç, tüm bu sorumluluklar altında..."
Lyria nazikçe elini Zero'nun eline koydu.
"Ben buradayım, her zaman yanında. Güçlü olmak zorunda değilsin, bazen sadece olmak yeterli."
Zero, Lyria'nın dokunuşuyla içindeki buzlar eriyordu.
Kalplerinde kaybolan o soğuk, yavaş yavaş yerini sıcak bir huzura bırakıyordu.
Geleceğin Umudu
Göz göze geldiklerinde, birbirlerinin ruhlarına dokunduklarını hissettiler.
Savaşın, lanetin ve acının arasında doğan bu bağ, onları birbirine daha da yaklaştırıyordu.
Lyria yumuşak bir sesle:
"Geleceği birlikte yazacağız, Zero." dedi.
Zero derin bir nefes aldı, kararlı ve umut dolu:
"Evet, birlikte."
BÖLÜM SONU