ภายในห้องเก็บของใต้หอจันทรา แสงแดดยามสายลอดผ่านช่องแสงเล็ก ๆ ส่องกระทบฝุ่นผงในอากาศ ทำให้ทุกสิ่งดูเหมือนภาพความทรงจำที่ลอยอยู่ในสายลม
ลี่เหมยนั่งอยู่ท่ามกลางหีบไม้เก่า หนังสือโบราณ และผ้าปักลายที่สีซีดจางตามกาลเวลา ในมือของเธอ—คือสมุดบันทึกเล่มเล็ก หนังสีน้ำตาลนิ่มขอบขาดรุ่ย ซึ่งเธอเจอในกล่องผ้าขาวม้าเก่า ๆ ที่แม่เคยใช้ห่อของสำคัญ
ไม่ใช่ "บันทึกแห่งดอกไม้สีคราม" เล่มศักดิ์สิทธิ์ทางตำนาน
แต่เป็น "บันทึกของแม่" ในวันที่เธอยังเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง
...คนที่เป็นลูกสาว เป็นคนรัก และสุดท้ายก็เป็นแม่ของเธอ
หน้าแรกมีลายมือของแม่ — ตัวหนังสือเอียงเล็กน้อยอย่างที่เธอคุ้นเคย
> “วันนี้ ข้าเห็นดอกไม้สีครามผลิบานอีกครั้ง...
แต่คราวนี้ ข้าไม่ขอพรเรื่องรักใด ๆ อีก
ข้าขอแค่ให้ลูกของข้า... เข้มแข็งพอจะให้อภัยในวันที่ข้าไม่อยู่”
มือของลี่เหมยสั่นเล็กน้อย น้ำตาคลอขณะก้มหน้าลงแตะสมุดเล่มนั้นกับอก
แม่รู้…
แม่รู้ว่าความจริงทั้งหมดอาจหนักเกินรับ
แม่รู้ว่าในวันที่เธอจะพบความลับเหล่านั้น เธอจะร้องไห้
…แต่แม่เชื่อว่าเธอจะไม่ใช้ความเกลียดชังสานต่อเส้นทางของตน
เธอเปิดหน้าต่อไป…
> “บางที การรักใครอย่างสุดหัวใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องอยู่กับเขาตลอดไป
…แต่คือการปล่อยให้เขามีทางเลือกของตัวเอง
และหวังว่าเขาจะยังจำได้ว่า เราเคยรักกันมากแค่ไหน”
ลี่เหมยมองตัวอักษรที่สั่นเล็ก ๆ
บางหน้ามีรอยหยดน้ำที่กระจายออก เหมือนใครเคยร้องไห้ขณะเขียน
เธอเห็นแม่คนหนึ่ง — ไม่ใช่ผู้หญิงในตำนาน ไม่ใช่คนที่ทำหน้าที่สืบทอดพลังพิเศษ
แต่เป็น “แม่” คนธรรมดาที่มีหัวใจ อ่อนแอ ร้องไห้ และรักลูกยิ่งกว่าทุกสิ่ง
> “ข้าขอโทษ หากวันหนึ่งลูกเกลียดข้า เพราะสิ่งที่ข้าเก็บไว้เงียบ ๆ
แต่จงรู้ว่า ข้าทำทุกอย่าง…ก็เพราะอยากให้เจ้าเติบโตขึ้นโดยไม่มีภาระของอดีตถ่วงไว้”
> “แต่ถ้าเจ้ามาเจอบันทึกเล่มนี้ ข้าคงจากไปแล้วจริง ๆ
…และถึงแม้ข้าจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าในวันที่ยากที่สุด
แต่หัวใจของข้า จะยังอยู่กับเจ้าทุกครั้งที่เจ้าหลับตา”
“แม่”
ลี่เหมยปิดสมุดลงช้า ๆ
เธอกอดมันแน่นเหมือนกำลังกอดแม่ทั้งตัว ร่างกายเธอสั่นเล็กน้อย น้ำตาเงียบไหลอาบแก้ม
แม้เสียงของแม่จะไม่มีวันได้ยินอีก
แต่หัวใจของแม่…ไม่เคยหายไปจากโลกใบนี้
ทุกสิ่งที่แม่ทิ้งไว้ — ดอกไม้ สมุดบันทึก คำสาบาน และแม้แต่ความเงียบ
มันไม่ใช่เพราะความอ่อนแอ
แต่มันคือ “ความรัก” ที่มากพอจะทนแบกอดีตไว้คนเดียว
เพื่อให้ลูกได้เลือกอนาคตด้วยหัวใจที่เป็นอิสระ
ลี่เหมยลุกขึ้นยืน สูดลมหายใจลึก
เธอมองไปยังทางออกของห้องเก็บของนั้น
ในใจไม่เหลือคำถาม ไม่เหลือความกลัว…มีเพียงความมั่นใจเงียบ ๆ
> “ขอบคุณแม่นะ… ตอนนี้หนูพร้อมแล้วจะเดินต่อไป ไม่ใช่เพื่อแก้แค้น ไม่ใช่เพื่อลบอดีต
แต่เพื่อใช้ชีวิตที่แม่อยากให้หนูมี…ชีวิตที่เบา และกล้าเผชิญทุกสิ่งด้วยหัวใจที่ไม่บาดเจ็บอีกแล้ว”