Tahimik ang buong gabi. Wala ni isang salita ang binitiwan nina April at Brandy matapos ang kanilang mainit na pagtatalo. Ang tanging naririnig lamang ay ang banayad na tik-tak ng orasan sa dingding at ang pag-ungol ng hangin na pumapasok sa siwang ng bintana.
Magkatabi silang nakahiga sa iisang kama, ngunit para bang milya-milya ang agwat ng kanilang mga katawan. Ang dating magkahinang mga daliri ay ngayon ay magkalayo, malamig at walang lakas na maglapit muli.
Ngunit sa ilalim ng katahimikan, gumuguhit sa kanilang mga isip ang mga alaala—mga alaalang hindi basta-basta mawawala, gaano man kasakit ang kasalukuyan.
Sa Isipan ni April
Nakatalikod si April kay Brandy, mga mata'y nakatitig sa kisame. Pilit niyang pinipigil ang mga luha, ngunit sa bawat paghinga, bumabalik sa kanya ang mga sandaling nagpangiti at nagpabuhay sa kanyang puso.
Naalala ko pa…
Isang hapon ng tag-ulan, sa ilalim ng iisang payong, nagkatagpo sila ni Brandy. Ang kanyang ngiti noon—maamo, medyo nahihiya, ngunit puno ng init—iyon ang unang gumuhit ng kakaibang damdamin sa kanya. Hindi niya alam kung bakit, pero mula sa unang sandaling iyon, alam niyang may kakaiba sa lalaking iyon.
Naalala ko pa…
Ang unang beses na tinugtog siya ni Brandy ng kanta, gamit ang lumang gitara. Hindi iyon perpekto, may ilang maling nota pa nga, ngunit ang bawat liriko'y parang dumiretso sa kanyang puso. Hindi dahil sa tunog, kundi dahil sa tapat na damdamin.
Naalala ko pa…
Ang mga gabing magkasama silang naglalakad, walang direksyon, walang patutunguhan, basta't magkahawak-kamay. Ang pakiramdam ng seguridad sa init ng palad ni Brandy, at ang tiyak na katiyakang kahit saan sila makarating, hindi siya nag-iisa.
Habang binabalikan ni April ang lahat ng iyon, muling sumisikip ang kanyang dibdib. Paano kung mawala ang lahat ng ito? Paano kung ang pangarap kong matagal ko nang hinahangad ang siyang maging dahilan para tuluyan kong masaktan siya?
Sa Isipan ni Brandy
Samantala, si Brandy ay nakahiga, nakatitig sa dilim ng kisame. Ang mga mata'y puno ng lungkot at bigat ng hindi nasasabi. Pilit niyang iniwasan ang pagtingin kay April, ngunit hindi niya mapigilang malunod sa mga alaala.
Naalala ko pa…
Ang unang beses na nakita ko siyang tumawa nang walang pigil, sa isang simpleng biro ko lamang. Ang tunog ng kanyang tawa ay parang musika na walang kapantay, mas maganda pa kaysa sa kahit anong komposisyon na nagawa ko.
Naalala ko pa…
Ang gabing sabay nilang pinagmasdan ang mga bituin. Nakahiga sila sa damuhan, magkahawak ang kamay, at bumulong si April: "Brandy, kapag ako'y nawala, sana't ang mga bituin ang magsilbing alaala na minsan, may ganitong gabi tayo." Hindi pa man niya iniisip ang pagkawala noon, ngunit ang kanyang tinig ay may lambing na tila nakaukit na sa kaluluwa ni Brandy.
Naalala ko pa…
Ang unang halik—hindi inaasahan, hindi pinlano, ngunit totoo at puno ng apoy. Sa halik na iyon, naramdaman ni Brandy na may tahanan siya sa puso ni April, isang tahanang matagal niyang hinanap.
Ngunit ngayon, ang lahat ng iyon ay tila mga alaala na lang na unti-unting natatakpan ng pangamba. Paano kung totoo ang kinatatakutan ko? Paano kung iniwan na rin ako ng taong pinakamamahal ko, kahit hindi pa siya umaalis?
Magkabilang Mundo
Pareho silang gising, ngunit parehong nagkunwaring natutulog. Parehong gusto nilang magsalita, ngunit ang takot at pagod ay naging mga tanikala na pumipigil sa kanila.
Si April, gustong humarap, gustong hawakan muli ang kamay ni Brandy at sabihing "Hindi kita iiwan, kahit saan ako makarating." Ngunit natatakot siyang baka hindi iyon sapat para tanggalin ang sakit sa puso niya.
Si Brandy, gustong akapin si April at sabihing "Sasamahan kita kahit saan, kahit sa dulo ng mundo." Ngunit natatakot siyang baka sa sandaling iyon, lalo lamang niyang ipaalala sa kanya na maaaring hindi niya mapigilang umalis.
At kaya't nanatili silang magkalayo—nakapikit ngunit gising, nakahimlay ngunit gising ang mga puso sa bigat ng katotohanan.
Mga Alaala Bilang Sandigan
Sa mga gabing tulad nito, ang mga alaala ang kanilang kanlungan. Ang kanilang pagmamahal, bagaman sugatan, ay hindi basta-basta mawawala. Sapagkat ang bawat halakhak, bawat haplos, bawat ngiti na kanilang pinagsaluhan ay parang mga bituin sa madilim na kalangitan—nandoon, nagbibigay-liwanag, kahit pa natatakpan ng ulap ng pagdududa at takot.
Sa kabila ng katahimikan, parehong naramdaman nina April at Brandy ang iisang bagay:
Hindi man nila masabi sa isa't isa sa oras na iyon, ngunit ang kanilang mga alaala ay nagpapaalala—na minsan, at hanggang ngayon, sila'y tunay na nagmahal.
At sa dilim ng kanilang silid, habang ang orasan ay patuloy na tumitibok, iisa lamang ang tanong na gumugulo sa kanilang mga puso:
Hanggang saan ang kayang itawid ng ating mga alaala? Hanggang saan ang kayang itaguyod ng ating pagmamahal?
Ang mga araw ay dumaan na tila ba isa-isang pahina ng isang librong binabasa ng panahon. Ngunit sa kabila ng pagsubok na hinarap nina April at Brandy, may mga bagay na hindi basta-basta naglalaho—mga alaala. Mga alaala na hindi lamang larawan ng nakaraan, kundi ilaw na gumagabay sa kasalukuyan.
Ang Café na Saksi
Muli silang bumalik sa maliit na café kung saan unang nagtagpo ang kanilang mga mata. Ang parehong mesa malapit sa bintana, ang parehong samyo ng kape, at ang parehong tunog ng mga tasa na nagsasalpukan sa maliliit na lamesa.
"Naalala mo pa ba noong una kitang nakita rito?" tanong ni Brandy, habang pinaglalaruan ang kutsarita sa tasa.
Tumawa si April, bahagyang namula. "Oo naman. Basa pa ang buhok ko noon dahil sa ulan, at pakiramdam ko ay napaka-awkward ng lahat. Pero alam mo, Brandy, iyon ang isa sa mga araw na hindi ko malilimutan. Kasi doon nagsimula ang lahat."
Sa isip ni April, sariwa pa ang lahat—ang titig ni Brandy na puno ng hiwaga, ang simpleng biro, at ang katahimikang hindi kailanman naging sagabal. Lahat ng iyon ay nag-ugat na sa kanyang puso.
Mga Himig at Guhit
Kinagabihan, nagkayayaang dumaan si Brandy sa maliit na apartment ni April. Doon, inilabas ni April ang kanyang mga lumang sketchbook, makapal na at halos mapunit na ang gilid sa dami ng pahinang napuno.
"Lahat 'yan, alaala ng mga panahong gusto kong may masabi pero hindi ko alam kung paano," wika ni April habang binubuklat ang isa. Naroon ang mga larawan ng ulap, ng mga aninong naglalakad, ng mga mata na puno ng lungkot at pag-asa.
"Ang ganda," bulong ni Brandy, sabay abot sa isang pahina kung saan nakaguhit ang dalawang tao—nakaupo sa ilalim ng puno, nakatingin sa kalangitan. "Parang tayo."
Ngumiti si April. "Ginuhit ko 'yan isang linggo matapos tayong magkita. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may boses sa loob ko na nagsasabing may mahalagang papel ka sa buhay ko."
Hindi na kumibo si Brandy. Kinuha niya ang gitara na laging dala, at marahang tinugtog ang isang pamilyar na himig. "Naalala mo pa ba ang kantang ito? 'Yong tinugtog ko noong una kitang nilapitan?"
Tumango si April, at hindi na napigilan ang mga luhang unti-unting bumagsak sa kanyang pisngi. Sa bawat nota, bumabalik ang lahat—ang ngiti, ang titig, at ang pakiramdam ng pagiging ligtas sa piling ng isa't isa.
Ang Paglalakad sa Alaala
Isang linggo matapos ang kanilang muling pagkakaayos, nagpasya silang maglakad sa parke—ang parehong parke kung saan una nilang pinag-usapan ang tungkol sa tadhana.
Tahimik ang paligid. Ang mga dahon ng puno ay marahang nalalaglag, tila ba sumasayaw sa ihip ng hangin.
"April," wika ni Brandy, "minsan naiisip ko, paano kung darating ang araw na hindi na tayo ganito? Paano kung mawala lahat ng ito?"
Huminto si April at tiningnan siya. "Brandy, wala tayong hawak na kasiguruhan sa hinaharap. Pero may hawak tayong alaala. At sa tuwing may mangyayaring mahirap, 'yon ang babalikan natin. 'Yon ang magpapaalala kung bakit tayo lumalaban."
Hinawakan niya ang kamay ni Brandy, mahigpit, parang sinasabing kahit anong unos, hindi basta-basta mabubura ang mga alaala nilang magkasama.
Alaala ng Pananahimik
May mga gabing tahimik lang silang nakaupo sa bubungan ng apartment ni Brandy, nakatanaw sa mga bituin. Walang salita, walang tanong, ngunit sa bawat paghinga at pagtitig sa kalangitan, tila may sariling wika ang kanilang katahimikan.
"Hindi ko alam kung paano, pero tuwing kasama kita, kahit ang pananahimik ay nagiging musika," bulong ni Brandy.
Ngumiti si April at ibinulong pabalik: "At tuwing kasama kita, kahit ang dilim ay nagiging sining."
Mga Alaala na Nanatili
Habang papalapit ang pagtatapos ng taon, pareho nilang napansin kung gaano karami na ang kanilang napagdaanan. Ang mga luha, tawanan, takot, at pag-asa—lahat iyon ay naging piraso ng isang kwento na hindi na mabubura.
Para kay April, ang bawat guhit sa kanyang sketchbook ay hindi na lamang larawan, kundi alaala ng mga araw na pinili nilang manatili. Para kay Brandy, ang bawat himig na kanyang tinugtog ay naging paalala na kahit gaano kahirap ang daan, may isang taong nakikinig at sumasabay sa ritmo ng kanyang puso.
At sa kanilang mga mata, malinaw ang katotohanan: hindi lahat ng bagay ay mananatili magpakailanman, ngunit ang mga alaala na pinaghirapan, pinanindigan, at pinaglaban—sila ang mga bagay na hindi kailanman mawawala.