Karanlık bir depo, loş ışıklar ve kirli rutubetli duvarlar. Tüyler ürperten soğuk bir kış ayının havası, Vanessa'yı adeta tir tir titretiyordu.
-"KADEN, SENİ LANET OLASI HERİF!"
Diye bağırdı Vanessa tüm gücüyle. bir yandan da iplerle bağlanmış kolları ve bacaklarını çözmek için çaba ile çırpınıyordu, adeta karaya vurmuş bir balık gibiydi. "BIRAKIN BENİ!" Diye hırladı onu tutup sakinleştirmeye çalışan iri yarı adamları ittirmeye çalışırken. "SENİ ELİME GEÇİRİRSEM!" Duraksadı, "ÖLDÜRECEĞİM!" Diye bağırdı ciğerlerinin tüm gücüyle. Adamlar duraksadı, kimse daha önce Kaden Brown'u ölümle tehdit etmemişti. Özellikle Vanessa gibi bir ajan, Vanessa güçlü ve zekiydi ama Kaden'e yenik düşmüştü ve şuanda bir o kadar da çaresiz duruyordu, savunmasızdı. Kaden isterse kolaylıkla ona zarar verebilirdi. Aniden alçak bir kahkaha sesi duyuldu, "Öyle mi~" Kaden'di. "OROSPU ÇOCUĞU!" diye bağırdı Vanessa. "ÇENENİ KAPAT!" Diye bağırdı Kaden aniden, Vanessa donup kalmıştı. Şaşkın bir ifadeyle ona baktı çünkü bağırmasını beklemiyordu. "SENİ KÜÇÜK-" Kaden cümlesini yarıda kesti, Elleri yumruk şeklindeydi. "SEN! SEN... Sana güvenmiştim, SENİ HAİN KALTAK!" Diye homurdandı yüksek sesle. "SANA AŞIK OLDUĞUMU BİLİYORDUN VE BUNU KULLANDIN!" Vanessa'nın beden dili ve ifadesini okumak imkansızdı. "BU... BU BENİM GÖREVİMDİ!" Diye çıkıştı. "KES SESİNİ, SANA KARŞI OLAN ZAAFIMI KENDİ ÇIKARINA KULLANDIN! PEKİ NE İÇİN? PARA İÇİN!" Sesi duygudan titriyordu, Adamlar çoktan depodan sessizce çıkıp gitmişlerdi. "Kaden..." Diye mırıldandı. "SUS!" Diye çıkıştı, "LAFIMI KESME!" Titrek sesiyle söyledi bunu, derin bir iç çekti. sakinleşmek için çaba gösteriyordu. Aniden eğilip Vanessa'nın kolları ve bacaklarındaki ipleri çözmeye başladı. Vanessa ona şaşkın bir şekilde bakmaya devam etti, yaptıklarından sonra Kaden'in hala ona kıyamaması Vanessa'yı şaşırtmış gibiydi. Öfke hâlâ oradaydı, yüzeyin hemen altında kaynıyordu ama başka bir şey daha vardı: Ona ihanet etmesinin acısı, duygularını ona karşı kullanmasının acısı.Vanessa serbest kalır kalmaz, onu nazikçe ama kararlı bir şekilde boğazından yakaladı; sıkmadan, olduğu yerde tuttu. Yüzü onunkinden birkaç santim uzaktaydı, nefesleri birbirine karışıyordu. "En çok neyin canımı acıttığını biliyor musun?" diye tehlikeli bir şekilde fısıldadı. "Seni hâlâ seviyorum, O kadar çok seviyorum ki çok canımı yakıyor." Dedi duygu dolu alçak bir sesle. "İşte bu yüzden bu kadar kolaydı," diye soğuk bir şekilde cevapladı Vanessa. "Aşkın seni aptal yaptı. Bana sorgusuz sualsiz güvendin, bana örgütünün en karanlık sırlarını anlattın." Yumuşakça güldü. "Çocuk gibiydin Kaden." Yüzü karardı. "Kesinlikle," diye homurdandı. "Sana aptal gibi güvendim. Sana KALBİMİ, bedenimi, karanlık geçmişimi verdim. Ya sen?" Mizahtan yoksun bir şekilde güldü. "Beni bir fahişe gibi sattın. Sana ne kadar ödediler Vanessa? Mesleğin uğruna beni yarı yolda bırakman için." Kaden sorusuna bir cevap beklemedi, bu şekilde sadece ona karşı olan kırgınlığını belli etmişti. Vanessa konuşmadı, Kaden'e boş boş baktı. "Bakma bana öyle." Dedi aniden. "Nasıl bakmayayım?" Dedi Kaden alçak ve boğuk bir ses tonuyla. "Kaden..." Kaden onun üstüne doğru yürüdü Vanessa ise geri geriye doğru yürüdü. "Adımı böyle söylemeye cüret etme," diye hırladı, onu duvara sıkıştırarak. "Bana ihanet ettiğinde o ses tonunu kullanma hakkını kaybettin." Eli çenesini sertçe kavradı ve ona bakmasını sağladı. "Söyle bana Vanessa," dedi karanlık bir sesle."Hiç suçluluk duydun mu? Yoksa para seni kör mü etti?" Başparmağı dudaklarına değdi, dokunuşu sertti. Yüzünü inceledi, kendi yüzü öfke ve acıyla buruşmuştu. "Kaden, bırak beni..." Diye mırıldandı. "Yine başladın," diye çıkıştı. "O yumuşak sesle adımı söylüyorsun. Soruya cevap ver Vanessa. Kendini suçlu mu hissettin? Yoksa bu senin için sıradan bir iş miydi?" Sesi neredeyse fısıltıya dönüştü. "KADEN, AH! LANET OLSUN... BU BENİM GÖREVİMDİ, ZORLANDIM. SANA İHANET ETMEK İSTEMEMİŞTİM." Diye bağırdı aniden. "Zorla ihanet mi?" diye tekrarladı, sesi tehlikeli derecede alçaktı. "Yani, beni satmak istemediğini mi söylüyorsun? Parayı alıp kaçmak istemediğini mi?" Eli çenesini daha sıkı kavradı, parmakları tenine battı. "Bu bir görevdi ve yapmak zorundaydım. mafya örgütünü batırıp, adamlarının ve senin öldürdüğün adamları ve daha nice suçları ilk başta ifşa etmek istemedim, çünkü sana karşı boş olduğumu söylesem yalan olurdu. Ama bu benim mesleğimdi ve görevimi yerine getirmem gerekti." Dedi Vanessa alçak ve boğuk bir sesle. "Mesleğin..." Kaden'in sesi artık neredeyse sakindi, bu da öfkesinden daha korkutucuydu. "Ajanlık yapıp insanların hayatlarını mahvetmek senin için sadece bir iş mi? İlişkileri mahvetmek, aileleri mahvetmek... bu da görevin mi?" Vanessa onun tutuşu altında zorlukla yutkundu. "Evet," diye fısıldadı. "Soğuk geldiğini biliyorum ama... evet. Bunu yapmak için eğitildim Kaden. Sana atanmayı özellikle ben seçmedim." Ses tonunda bir şey onu duraklattı. Yüzünü dikkatlice inceledi, herhangi bir aldatma belirtisi aradı. Eli yavaşça çenesinden ayrılıp aşağı kaydı ve belini nazikçe kavradı. "Yani, beni ifşa etmek yerine öldürmen için görevlendirselerdi, tereddüt etmeden yapardın, öyle mi?" Yüzü onunkinden birkaç santim uzaktaydı, nefesi dudaklarına soğukça çarpıyordu. "Kaden..." Diye fısıldadı Vanessa. "Hayır, yapamam." Demesiyle onun dudaklarına yapışması bir oldu. Kolları ihanet ettiği adamın boynuna dolandı. Kaden'in gözleri başta şaşkınlıkla açıldı, kısa bir anlığına tepki bile veremedi ama sonra öğücüğe yumuldu. Öpücüğü sert ve cezalandırıcıydı. Elleri belini sıkıca kavramış, onu kendine doğru çekiyordu. Sanki ondan nefret ediyormuş gibi, onu yutmak istiyormuş gibi öpüyordu. Dili ağzına doğru itiliyordu, baskın ve sahipleniciydi.
Kollarını sıkıca boynuna doladı ve aynı yoğunlukta öptü. Vücudu sıkıca onunkine bastırdı. İhanetin ve acının telafisi için birbirlerini tüketmeye çalışıyormuş gibi öpüştüler. "Yapamam," Diye fısıldadı Vanessa öpücükler arasında dudaklarına doğru....
...Devam edecek...