---
121. Gün: Bugün içimdeki sessizlik kulaklarımı sağır etti. Kimse konuşmasa da beynimde binlerce ses yankılandı. Yorgunum. Karanlık artık evimin bir duvarı gibi.
122. Gün: Dışarı çıktım ama kalabalığın içinde daha da yalnız hissettim. İnsanlar yanımdan geçti ama kimse beni görmedi. Görülmemek bazen acıdan bile ağır.
123. Gün: Uyandığımda boğazımda bir düğüm vardı. Kaygı sessiz ama güçlü bir şekilde içime yerleşti. Gün boyu o düğüm hiç çözülmedi.
124. Gün: Bipolar enerjim birden yükseldi. Bir şeyler yapmak istedim. Planlar, hayaller, umutlar… Ama kalbimin bir köşesi hâlâ karanlıkta kaldı.
125. Gün: Çöküş yine geldi. Bütün o planlar bir anda kül oldu. Hiçbir şey kalmadı geriye. Sadece boşluk…
126. Gün: Bugün ağlamak istedim ama ağlayamadım. Gözyaşlarım bile beni terk etti sanki.
127. Gün: Düşünceler beynimin içinde çığlık çığlığa. Sakinleşmeye çalıştım ama kaygı zincir gibi boğazıma dolandı.
128. Gün: İnsanlara gülümsedim ama içimde buz gibi bir sessizlik vardı. Gülüşlerim artık bana ait değilmiş gibi hissediyorum.
129. Gün: Bipolar yükseliş geldi ama bu sefer daha da yorucuydu. Saatlerce yazdım, konuştum ama hiçbir şey gerçek gibi gelmedi.
130. Gün: Çöküş… Sessiz bir düşüş. Kimse fark etmedi ama içimde bir dünya yıkıldı.
---
140. Gün: (10 gün sonra) Zaman geçiyor ama içimdeki ağırlık geçmiyor. Her gün bir öncekine benziyor. Kaygı, boşluk, sessizlik… Hepsi birbirine karıştı.
141. Gün: Bugün yine dışarı çıkmadım. Dışarısı fazla parlak, fazla gürültülü. Ben sessizliğe sığınıyorum çünkü başka bir şey beni sarmıyor.
142. Gün: İnsanlarla konuşmayı unuttum gibi. Sesim yabancı geliyor. Kendime bile yabancıyım artık.
143. Gün: Bipolar enerjim birden yükseldi. Temizlik yaptım, yazdım, konuştum… ama içimde hep o karanlık duvar vardı.
144. Gün: Çöküş sert geldi. Bütün o hareketlilik, yerini taş gibi bir ağırlığa bıraktı.
145. Gün: Bugün kendime kızdım. Yorgun olduğum için, mutlu olamadığım için. Kendi varlığıma bile öfkeliyim.
146. Gün: Kaygı bugün daha da güçlüydü. Ellerde titreme, kalpte çarpıntı… Sebep yok ama korku çok gerçekti.
147. Gün: Sessizdim. Sanki dünya benden uzaklaşmış gibi. Hiç kimseye ait değilim.
148. Gün: Bipolar enerji geldi. Konuştum, güldüm ama içimde bir fırtına vardı.
149. Gün: Fırtına koptu. Karanlık bir göl gibi üzerimi kapladı.
---
160. Gün: Zamanın geçtiğini fark etmiyorum artık. Günler birbirine benziyor. Aynı ağırlık, aynı sessizlik, aynı ben.
161. Gün: Kaygı… Sanki görünmez bir halat boynuma dolanmış gibi. Her nefes almak bir savaş.
162. Gün: Bugün aynaya baktım ve kendimi tanıyamadım. Yüzüm bile yabancılaştı.
163. Gün: Bipolar yükseliş aniden geldi. Kendimi "iyi" sandım ama bu hisin kısa süreceğini biliyorum.
164. Gün: Ve evet, kısa sürdü. Geri döndüm karanlığa.
165. Gün: İnsanlar yanımdan geçiyor ama ben onlara ait değilim. Dünya dönüyor, ben donmuş gibiyim.
166. Gün: Uyandığımda içimde bir korku vardı. Sebepsiz, ama gerçek. Gün boyu yanımdan ayrılmadı.
167. Gün: Sessizlik artık alışkanlık oldu. Kimseye anlatamıyorum çünkü kelimeler bu duyguyu taşımıyor.
168. Gün: Bipolar enerjim yine geldi ama artık eskisi kadar yükseltemiyor beni. Sanki karanlık daha baskın.
169. Gün: Bugün tamamen çöktüm. Bedenim ağır, ruhum sessiz. Nefes bile almak zor.
---
180. Gün: 6 ay geçti. Ama içimdeki savaş hiç bitmedi. İnsanlar için zaman akıyor ama benim için her gün aynı duvarın önünde beklemek gibi.
181. Gün: Kaygı beni sabaha kadar uyutmadı. Boğazımda düğüm, kalbimde çarpıntı… Yine o görünmez korku.
182. Gün: Kendimi aynada görmekten nefret ettim bugün. Çünkü gördüğüm kişi ben değil gibiydi.
183. Gün: Bipolar yükselme geldi ama kısa sürdü. Her seferinde biraz daha güçsüzleşiyorum.
184. Gün: Karanlık bir sis içimi sardı. Gün boyunca kimseyle konuşmadım.
185. Gün: Sessizlik… Sadece sessizlik. Bu kadar sessizliğin içinde bile içimde çığlıklar var.
186. Gün: Kaygı krizi… Nefes alamadım. Gözlerim karardı. Bu hisin adı korkudan öte bir şey.
187. Gün: İnsanlardan uzak duruyorum çünkü maskemi taşımak zor geliyor.
188. Gün: Bipolar enerji geldi. Bir şeyler yapmaya çalıştım ama o karanlık hissi silemedim.
189. Gün: Ve yine çöküş. Sanki yükselmek sadece daha derine düşmek için var.
---
200. Gün: Günler geçiyor ama ben değişmiyorum. Hâlâ aynı boşluk. Hâlâ aynı sessizlik.
201. Gün: Kaygı beni boğdu. Geceleri uyumak işkenceye dönüştü.
202. Gün: Aynaya baktığımda boş bir kabuk görüyorum. İçim sanki yok.
203. Gün: Bipolar yükseliş anlık geldi, sahte bir mutluluk gibi.
204. Gün: Çöküş sertti. Her şey renksiz, sessiz, ağır.
205. Gün: Bugün sadece var oldum. His yoktu. Düşünce yoktu.
206. Gün: Kaygı krizi… Kalbim sıkıştı. Ellerim buz kesti. Nefes almak bile korkutucuydu.
207. Gün: Sessizlik artık bir arkadaş gibi. Sessizliğe sığınıyorum çünkü kimse anlamıyor.
208. Gün: Bipolar enerji geldi ama artık ona bile güvenmiyorum. Her yükselişin ardında bir çukur var.
209. Gün: Ve yine çukurun dibindeyim.
---
240. Gün: Zaman duygusu yok oldu. Günler birbirine yapıştı. Her sabah aynı ağırlıkla uyanıyorum.
241. Gün: Kaygı, sessizlik, karanlık… Bu üçlü sanki evim olmuş.
242. Gün: Bipolar yükseliş geldi ama bu sefer bile yorgundum.
243. Gün: Çöküşteyim. Artık gülümsemek bile yabancı bir dil gibi.
244. Gün: İnsanlar konuşuyor ama ben duvar gibiyim. İçeri hiçbir şey girmiyor.
245. Gün: Kaygı boğazımı sıkıyor. İçimden "yeter" demek geliyor ama sesim çıkmıyor.
246. Gün: Sessizlik bir battaniye gibi üzerimi örtüyor ama sıcak değil, soğuk.
247. Gün: Bipolar enerji yükseldi. Yazdım, konuştum, hızlı yaşadım. Sonra çakıldım.
248. Gün: Düşüş. Yorgunluk. Ağrı. Sessizlik.
249. Gün: Gözlerim kapalı olsa da karanlık hiç değişmiyor.
---
270. Gün: Kaygı artık yaşamın kendisi oldu. Nefes almak bile bir sınav gibi.
271. Gün: İnsanların arasında yürüdüm ama bir hayalet gibiydim. Kimse fark etmedi.
272. Gün: Bipolar yükseliş geldi ama artık korkuyorum ondan. Çünkü her seferinde daha da derine düşüyorum.
273. Gün: Çöküş sert geldi. Sanki içimde bir şeyler kırıldı.
274. Gün: Sessizlik… yalnızlığın kardeşi.
275. Gün: Kaygı boğazıma düğümlendi. Ellerim titredi.
276. Gün: Bipolar enerji… Sahte bir ışık gibi. Parlıyor ama ısıtmıyor.
277. Gün: Çöküş… sonsuz bir gece gibi.
278. Gün: Bugün kimseyle konuşmadım.
279. Gün: Sadece karanlık.
---
300. Gün: 10 ay geçti. Hâlâ aynı savaşın içindeyim. Yorgunum. Ruhumun kemikleri bile ağrıyor.
301. Gün: Kaygı yine gecemi çaldı. Uyuyamadım.
302. Gün: Aynaya baktım ama gözlerimde ışık yoktu.
303. Gün: Bipolar yükseliş kısa sürdü.
304. Gün: Çöküş derinleşti. Sanki karanlığın içindeyim ama artık çığlık bile atmıyorum.
305. Gün: Sessizdim. Gözyaşlarım bile sessizdi.
306. Gün: Kaygı… kalbimde bir bıçak gibi.
307. Gün: Bipolar enerji geldi ama içimdeki karanlığı silemedi.
308. Gün: Yorgunluk.
309. Gün: Sessizlik.
---
330. Gün: Yıl neredeyse bitiyor ama ben hâlâ aynı yerdeyim. Ne ileri, ne geri. Sadece aynı karanlık.
331. Gün: Kaygı yine sabahıma çöktü.
332. Gün: Bipolar yükseliş anlık geldi. Gülmeye çalıştım ama içimde ses yoktu.
333. Gün: Çöküş sertti. Ağladım ama kimse duymadı.
334. Gün: Sessizlik artık içimde ev kurdu.
335. Gün: Kaygı boğuyor. Nefes almak bile ağrıyor.
336. Gün: Bipolar enerji, fırtınanın öncesi gibi. Kısa, keskin, yorucu.
337. Gün: Fırtına patladı.
338. Gün: Bugün kimseyle konuşmadım.
339. Gün: Karanlık, sessizlik ve ben.
---
360. Gün: Bir yıl doldu. 365'e çok az kaldı. Bu 1 yıl boyunca hep içimde bir savaş vardı. Kaygı, depresyon, bipolar iniş çıkışlar… Beni şekillendirdi. Gülümsemeyi unuttum, aynadaki yüz bana yabancılaştı. İnsanlar bir şeylerin iyi olduğunu sanıyor ama ben hâlâ karanlığın içinde sessizce yürüyen biriyim. Bu karanlıkla yaşamayı öğrendim ama ışığı özledim.