Ferkan, İstanbul, Fatih
Akşam yemeği masası, Fatih'teki küçük dairelerinde her zamanki gibi gergindi. Ferkan, 40 yaşında, yüzündeki yorgunluk çizgileriyle, ailesinin bitmek bilmeyen tartışmalarını dinliyordu. Babası Alişan, masaya yumruğunu vurarak yine aynı konuyu açmıştı.
Alişan: "Ne olacak bu halimiz Ferkan? Kardeşlerin evlenecek, senin bir hayalin yok mu? Bütün gün o tekstil atölyesinde ne yapıyorsun?"
Ferkan sessizdi. Hayalleri çoktan solmuştu.
Ferkan: "Baba..." diye fısıldadı. "Elimden geleni yapıyorum."
Annesi Gülay: (Arabuluculuk yapmaya çalışarak) "Gülay, Ferkan yorgun. Bırak artık, karnımızı doyurmaya çalışıyor."
Kardeşi Turan: (Sesi öfkeyle titriyordu) "Karnımızı doyurmak yetmiyor anne! Sevdiğim kıza evlilik sözü verdim, ama neyle? Benim hayallerim ne olacak?"
Ferkan'ın içine bir ağırlık çöktü. Kardeşinin her feryadında, kendi kaybettiği umutlarını duyuyordu. O gece, yatağında uzanırken, tavan arasında eski bir sandık bulur. Sandığın tozuyla birlikte, içindeki hayalleri de silinmişti. Hayatının bir amacı olduğuna inanıyordu, ama bu inanç her geçen gün daha da zayıflıyordu.