Evren sakinleşmişti.
Çatlaklar kapanmış, yıldızlar yeniden yerlerine oturmuştu ama her şey eski haline dönmemişti. Sessizlik… olması gerekenden daha ağırdı.
Kaneki etrafına baktı.
Hava vardı ama hissi yoktu. Zaman akıyordu ama ilerlemiyordu.
"Suko," dedi temkinli bir sesle.
"Bir şeyler yanlış."
Suko cevap vermedi.
Gerçekliğin merkezinde, görünmeyen ama hissedilen bir baskı vardı. Sanki evren nefesini tutmuştu. Suko nihayet konuştu, ama bu sefer sesi yankılanmıyordu.
"Yanlış değil," dedi.
"Hazırlık."
Kaneki yutkundu.
"Ne için?"
Suko'nun bakışı gökyüzünü değil, onun arkasındaki şeyi delip geçiyordu.
"Bir hikâye, kendisini izleyenleri fark ettiğinde," dedi yavaşça,
"Artık sadece anlatılmaz. Tepki verir."
O anda uzakta bir şey hareket etti. Bir varlık değil, bir kavram. Şekli yoktu ama geçtiği yerlerde gerçeklik ince ince yarılıyordu. Zamanın dokusu dalgalandı.
Kaneki geri çekildi.
"Bu… düşman mı?"
"Henüz değil," dedi Suko.
"Ama seyirci de değil."
Bir anlık sessizlik oldu. Sonra evrenin bir köşesinde, hiçbir yere ait olmayan bir sembol belirdi. Okunmuyordu ama anlamı hissediliyordu: