Vincey’s POV
Alas-dose na. Tapos na ang lunch, tapos na rin ang group photos, pero parang bitin pa ako sa trip. Sayang naman ang entrance fee at ang tan lines kung hindi pa kami magsi-swimming ulit, ‘di ba?
Kaya habang nag-aayos ng gamit sina Ma’am Joan at Sophia sa lounge area, bigla akong sumigaw:
“Mga bes! Last hirit bago mag-check out! Let’s go, last swim!”
Nilingon ako ni Sophia na may hawak pang tuwalya. “Ha? Mamaya na siguro, Vincey. Ang init eh.”
“Ano ka ba, girl? ‘Yung init na ‘yan, perfect para sa last memory natin dito sa Acuatico!” sabay kuha ko sa braso niya at hila palabas.
Napailing si Ate Joan, pero may ngiti sa labi. “Sige na, Sophia. Sulitin mo na, last na ‘yan. Baka pagbalik natin, puro site visit na naman.”
Napakunot noo si Sophia, pero halatang gusto rin talaga. Kita sa mata niya ‘yung excitement kahit pilit niyang pinipigilan.
“Fine,” sabi niya, sabay buntong-hininga. “Pero saglit lang, ha.”
“Good!” sabay tawa ko. “Ayusin mo na ‘yang suot mo, gusto ko ng bonggang pictorial sa may shore. Dapat pang-Instagram!”
Ngumiti si Ate Joan, tapos sumunod sa kanya sa kwarto. Ako naman, napaupo sa bench habang iniisip, Aba, this is getting good again.
Habang pinagmamasdan ko ‘yung dagat, napangiti ako. Ang tahimik, pero parang ang daming nangyayari sa pagitan ng mga tao rito — lalo na kina Arch. Jace at Sophia. Kung ako tatanungin, hindi pa tapos ang kilig sa kanila. At ako? Ready na akong maging supporting character na may hawak na cellphone para mag-video ulit.
Sophia’s POV
Pagpasok ko sa kwarto, agad akong sinalubong ni Ma’am Joan na parang stylist sa photoshoot.
“Oh, perfect timing! Halika dito, hija. Suotin mo ‘to.”
Itinaas niya ang last piece ng two-piece swimsuit ko — ‘yung pinakamapanganib. Pink, maliit, at siguradong hindi para sa mga conservative na katulad ko.
“Ma’am Joan naman…” halos pabulong kong sabi. “Hindi ba pwedeng ‘yung isa nalang? Mas simple.”
“Ay naku, no! Last day natin dito. Sayang naman kung hindi mo susuotin ‘to. You only live once, iha!”
Pinagmasdan ko ‘yung swimsuit sa kamay niya, parang gusto kong tumakbo palabas. Pero sa huli, napayuko na lang ako.
“Sige na nga…”
Ilang minuto lang, tapos na akong magpalit. Nakatapis pa ako ng cover-up habang nakatayo sa harap ng salamin. Hindi ko alam kung kakayanin ko bang lumabas ng ganito.
“Ang ganda mo, Sophia,” sabi ni Ma’am Joan habang inaayos ang buhok ko. “Hindi mo kailangang magtago palagi. Hayaan mong makita ng mundo kung gaano ka ka-blooming.”
Napangiti ako, kahit medyo nahihiya. “Blooming talaga, Ma’am?”
“Blooming sa love life,” sabay kindat niya.
Napailing ako. “Wala po akong love life.”
“Wala pa,” sagot niya, sabay tawa.
Paglabas namin, andoon na si Vincey na naghihintay. “OMG, Sophia! Ang ganda mo! Parang cover girl ng Travel Now!”
Napatawa ako at sinabayan siya papunta sa beach. Ramdam ko ang init ng buhangin sa paa, ang malamig na simoy ng hangin, at ang mga alon na humahaplos sa shore.
Tamang-tama, sunset na naman.
Habang naglalakad kami, napansin ko ang isang grupo ng lalaki na nakilala ko kagabi — ‘yung mga lumapit noong nag-bonfire kami.
“Oh, hi Miss!” bati ng isa sa kanila. Nakangiti lang ako, pero halatang nagulat. “Ah, hello po.”
“Pwede ba namin makuha ‘yung number mo o kahit Facebook name?” tanong ng isa, sabay ngisi.
“Ha? Ah, kasi—” Pero bago pa ako makasagot, naramdaman kong parang may humigpit na braso sa balikat ko.
Arch. Jace’s POV
Kanina pa ako nakaupo sa may shade, tahimik lang habang pinapanood silang magsi-swimming. Si Sophia, as usual, nag-aatubili na naman noong una. Pero nang lumabas siya mula sa cottage — muntik na akong hindi makahinga.
Pink.
Simple, pero elegant.
Tapos ‘yung cover-up niyang puti, binabagay ng hangin at ng liwanag ng araw.
Kung kagabi ay nakikita ko lang siyang tahimik at mahiyain, ngayon parang ibang babae. Confident, masaya, natural.
Pero nang bigla kong mapansin ‘yung grupo ng mga lalaki — ‘yung mga nakainuman namin kagabi — na lumapit sa kanya, napakunot agad noo ko.
Isa sa kanila ang lumapit pa mismo sa harap ni Sophia, ngumiti, at parang may sinasabi.
Nakita kong ngumiti si Sophia, pero ‘yung ngiti na halatang nahihiya, hindi interesado.
At doon, parang may kung anong kumulo sa dibdib ko.
Bago ko pa mapigilan ang sarili ko, tumayo na ako at lumapit. “Sophia,” tawag ko, medyo mababa pero firm ang tono.
Sabay akbay ko sa kanya. Ramdam ko ang gulat niya, pero di siya umangal.
“Sorry, bro,” sabi ko sa mga lalaki, pero may diin ang boses ko. “We’re kinda busy right now.”
Tumango lang sila, halatang nagulat din. “Ah… okay, bro. Enjoy.”
Pagkalayo namin, naramdaman ko na lang na nakatingin sa akin si Sophia.
“Arch. Jace…” mahina niyang sabi. “You didn’t have to…”
“I know,” sagot ko agad, hindi tumitingin sa kanya. “Pero gusto ko.”
Tahimik kami habang naglalakad pabalik sa pampang. Hangin lang at alon ang maririnig, pero sa pagitan naming dalawa — may kakaibang tibok ng puso na mas malakas pa sa dagat.
Sophia’s POV
Tahimik lang kaming naglalakad ni Arch. Jace sa mababaw na bahagi ng dagat, pabalik sa shore. Ramdam ko pa rin ‘yung bigat ng braso niya sa balikat ko — ‘yung init na kahit malamig na ‘yung simoy ng hangin, parang hindi ko maramdaman.
Hindi siya nagsasalita. Ni hindi ako matingnan. Pero mahigpit ang pagkakaakbay niya, parang sinasabing “Wag ka nang lumayo.”
Pagdating namin sa tuyo at buhangin, saka lang siya tumigil. Dahan-dahan niyang inalis ang kamay niya sa balikat ko, sabay buntong-hininga.
“Sorry,” sabi niya, mababa ang boses. “Hindi ko napigilang lumapit.”
Napatingin ako sa kanya. “Ha? Bakit ka nagsosorry?”
Tumingin siya sa dagat, ‘yung tingin na parang may binubuo sa loob. “Alam kong kaya mo namang makipag-usap sa kanila. Pero nung nakita kong lumapit ‘yung mga ‘yon, tapos ngumiti ka pa…”
Napahinto siya, saka bahagyang natawa, pero halatang pilit. “…ewan ko, Sophia. Bigla lang akong nairita.”
Napalunok ako.
Hindi ko alam kung anong sasabihin — kasi ang totoo, habang nakatingin siya sa akin, parang may kung anong humigpit sa dibdib ko.
“Hindi ko naman ginusto na—”
“Wala kang ginawang masama,” putol niya. “Ako ‘yung may problema.”
Tahimik.
Ang tanging tunog lang ay ‘yung mahinang hampas ng alon sa buhangin at ‘yung mga huni ng ibon sa malayo.
Tumingin ako sa dagat, sabay ngiti ng mahina. “Sanay na kasi akong may lumalapit, nagtatanong ng number, ng Facebook…”
Napataas ang kilay niya. “Ah ganun? Madalas pala ‘yun?”
“Hindi naman,” sagot ko agad, sabay tawa. “Pero normal lang naman siguro ‘yun, di ba?”
Tumingin siya sa akin, diretso, walang ngiti. “Normal, oo. Pero hindi ibig sabihin na gusto ko siyang nakikita.”
Napatahimik ako.
Hindi ako sanay makita siyang ganun — ‘yung seryoso, ‘yung parang may gustong sabihin pero pinipigilan.
“Jace…”
Napatingin siya.
“Bakit ba parang lagi kang may gustong sabihin pero hindi mo sinasabi?”
Sandaling natahimik. Tapos marahan siyang ngumiti — ‘yung tipong bittersweet, parang gusto pero ayaw.
“Siguro kasi hindi pa dapat,” sagot niya. “Baka pag sinabi ko, hindi mo pa handa marinig.”
May kung anong kumurot sa puso ko. Ang ganda ng langit — halong kahel, rosas, at asul. Pero sa loob ko, parang mas magulo kaysa sa kulay ng alon.
“Pero kung darating ‘yung araw na handa ka,” dagdag niya, “sana… andito pa rin ako.”
Napalunok ako.
Hindi ako nakasagot. Hindi ko alam kung paano — kasi sa totoo lang, handa na ako marinig, pero hindi ako sigurado kung handa akong maramdaman lahat ng pwedeng isunod.
Kaya imbes na sumagot, ngumiti lang ako. “Salamat, Jace.”
Ngumiti rin siya, pero ‘yung mata niya, parang may tinatagong bigat.
Tahimik kaming naupo sa buhangin, habang pinapanood naming unti-unting nagdidilim ang paligid. ‘Yung mga alon, tila nakikisabay sa tibok ng puso ko — mabagal, pero malalim.
At sa pagitan ng hangin at alon, may mga salitang hindi namin binigkas, pero pareho naming naramdaman.
Ang totoo, hindi ko alam kung saan hahantong ‘to. Pero ngayong magkatabi kami, habang nilalamon ng dilim ang huling sinag ng araw Pakiramdam ko, may bagong simula sa pagitan naming dalawa.
Sophia’s POV
Tahimik na ang paligid. Nag extend pala kami ng isang araw pa. Gusto din naman ni Atty. Christian.
Naririnig ko lang ‘yung mahinang hampas ng alon sa pampang at ‘yung paminsang pagaspas ng dahon ng mga palm tree.
Nakaupo ako sa veranda, may hawak na baso ng juice, at pinagmamasdan ang dagat na kumikislap sa ilalim ng buwan. Tahimik. Payapa. Pero hindi ako mapakali.
Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ‘yung mga sinabi ni Arch. Jace kanina sa shore.
"Baka pag sinabi ko, hindi ka pa handa marinig."
At “Sana andito pa rin ako.”
Hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat ng simpleng salitang ‘yun. Parang may lalim na hindi niya nasabi, pero naramdaman ng buo kong pagkatao.
“Hindi ka pa rin natutulog?” Napalingon ako. Si Jace — kagagaling lang yata sa shower, naka-white shirt at board shorts, hawak ang tuwalya sa leeg. Basa pa ang buhok niya.
Napahigpit ang hawak ko sa baso. “Hindi pa… di ako inaantok,” sagot ko, pilit na kalmado.
Ngumiti siya ng mahina, tapos tumabi sa akin. “Same.”
Tahimik ulit.
‘Yung tipong hindi awkward, pero ramdam mong parehong nag-iingat.
“Kanina…” sabi niya, basag ang katahimikan. “Sorry ulit ha, kung parang OA ako.”
Napatingin ako sa kanya. “OA saan?”
“Doon sa dagat,” sagot niya, sabay tawa nang mahina. “Nung inakbayan kita. Mukhang possessive, e.”
Napailing ako, sabay ngiti. “Hindi naman. Actually… medyo nakakapanatag nga.”
Napatingin siya sa akin, ‘yung tingin na matagal, tahimik, pero may laman. “Really?”
Tumango ako. “Oo. Kasi for a second, naisip ko — may taong handang tumayo sa tabi ko kahit di ko hilingin.”
Sandaling hindi siya kumibo. Tapos, marahan niyang inilapag ang tuwalya sa mesa, saka sumandal sa upuan.
“Sophia,” sabi niya, mahina lang pero seryoso. “Hindi ako sanay mag-explain ng nararamdaman ko. Pero ngayong andito tayo, gusto kong malinaw sa’yo — kapag kasama kita, hindi ako nagpapanggap.”
Kinabahan ako.
Hindi dahil natatakot — pero dahil totoo ‘yung tono niya.
“Anong ibig mong sabihin?” bulong ko.
Tumingin siya sa akin. Diretso.
“Na kung ano man ‘tong nararamdaman ko sa tuwing nakikita kita, sa tuwing nagtatrabaho tayo, o kahit sa simpleng ganito…” Huminga siya nang malalim. “Hindi na ‘to basta admiration lang, Sophia.”
Parang tumigil ang mundo ko. Hindi ko alam kung paano huminga.
“Jace…”
Ngumiti siya — malungkot pero totoo. “Hindi mo kailangang sumagot. Hindi pa naman ako humihingi ng sagot. Gusto ko lang na malaman mo — hindi ko ginagawang biro ‘to.”
Tahimik ulit.
Ang tanging tunog ay ang alon at ‘yung mahinang hangin na humahaplos sa pagitan namin.
“Ang unfair mo,” sabi ko, pilit na nakangiti. “Sasabihin mo ‘yan tapos wala akong karapatang sumagot?”
Napatawa siya, pero halatang may kaba sa tawa niya. “Ayokong ilagay ka sa alanganin.”
“Too late,” sabi ko, sabay tingin sa dagat. “Nandito na ‘ko.”
Sandali kaming parehong natahimik. Tapos, marahang inilapat ni Jace ang kamay niya sa mesa — malapit sa kamay ko. Hindi kami naghawak, pero halos magdikit.
At sa ilalim ng malamig na hangin at liwanag ng buwan, hindi na kailangan ng salita. Pareho naming alam — may nangyayari. Tahimik, mabagal, pero totoo.
At sa gabing ‘yon, habang unti-unting kumukupas ang liwanag ng buwan sa alon, alam kong hindi lang alon ang gumalaw. Pati puso ko.