. YAREN – KIRILGAN MERKEZ
Yaren, hastanın en incinmiş yanıdır. Çocuklukta topladığı korkuları, reddedilmeleri ve yetersizlik duygularını hâlâ taşır.
Sabah olduğunda çoğu zaman ilk uyanan odur.
Yaren'in Günü
Gözlerini açtığında dünyayı karanlık görür, depresyonun ağırlığını en önce o hisseder.
Aynaya bakamaz; kendi gözleri bile ona yabancı gelir.
İçinden fısıldar:
"Bugün yine çok zor olacak… kimse anlamayacak."
Gün boyunca sessiz kalır.
Kalabalık ortamlarda geri çekilir, içindeki çocuğu saklar.
Bir şey kırıldığında ağlamak ister ama susturur kendini.
Sadece gece olunca rahatlar; karanlık onu korkutmaz, çünkü zaten içi karanlıktır.
Yaren, sistemdeki en yumuşak sestir ama en çok acı çeken de odur.
2. AHMET – KARANLIK KORUYUCU
Ahmet, güvensizliğin, öfkenin ve hayal kırıklığının somutlaşmış hâlidir.
Dışarıdan bakıldığında sadece sert bir savunma gibi görünür ama özünde o da bir koruyucudur, sadece yanlış yöntemlerle.
Ahmet'in Günü
Ahmet genelde tetikleyici bir olayla ortaya çıkar:
Bir söz, bir bakış, bir küçümseme…
Tetiklenmesi saniyeler sürer.
İçeride ortaya çıktığında sesi keskinleşir:
"Kimseye güvenme. Dünya tehlikeli. Sana zarar vermelerine izin verme."
Öfke duygusuyla hareket eder, ama aslında bu öfke korkunun zırhıdır.
Gün boyunca tetikte kalır, kimse yaklaşmasın ister.
Sistem içindeki diğer kişiliklere karşı da sabırsızdır.
Ana kişilik yorulmuşken, Ahmet tüm yükü alır ama bunu sakinlikle değil katılıkla yapar.
Ondan sonra gelen sessizlik genelde ağırdır.
3. EMRE – MANTIKLI DÜZENLEYİCİ
Emre, sistemin aklıdır.
Mantık, analiz, günlük işlerin sürdürülmesi çoğunlukla ona düşer.
İç dünyada liderlik rolünü zaman zaman üstlenmeye çalışır.
Emre'nin Günü
Sabah erken saatlerde ortaya çıkmayı sever.
Notlar alır, plan yapar, sistemi toparlamaya çalışır.
İç ses şöyle der:
"Şimdi sıram bende. Hepiniz bir kenara çekilin, işi ben halledeyim."
Kriz anlarında devreye girer.
Yaren ağlarken, Ahmet öfkeyle yükselirken, Melek korumaya çalışırken
Emre tek cümleyle kontrolü geri alır:
"Durun. Şu an çözüm bulmak zorundayız."
Ötekilerin tepkilerini azaltmaya uğraşır.
Ama depresyon derinleştiğinde o bile yorulur,
ve şöyle der:
"Ben bile yetişemiyorum artık."
4. MELEK – ŞEFKATLİ KORUYAN
Melek, sistemin yumuşak enerjisidir.
Sakinliği, duyarlılığı ve içsel huzuru temsil eder.
Yaren'i en çok anlayan da o olur.
Melek'in Günü
Gün içinde genellikle fısıltı hâlinde vardır.
Diğerleri kavga ederken araya girer:
"Yavaş. Birbirinize zarar vermeyin."
Acı artınca ortaya çıkar.
Gece depresyon ağırlaştığında hastanın kalbini sakinleştiren sestir.
"Biraz nefes al. Geçecek."
Dışarıda biri kötü konuştuğunda, hasta kırıldığında Melek içerden sarar:
"Bırak, onlar seni tanımıyor."
Ama Melek'in de dayanamadığı anlar olur.
O zaman sessiz çözülüş başlar.
5. İSİMSİZ – BELİRSİZ GÖLGE
Bu kişiliğin ismi yok.
Ne istediği, nerede durduğu bilinmez.
Bazen yardım eder, bazen karanlık konuşur, bazen sadece gölge gibi dolaşır.
İsimsiz'in Günü
Genellikle tetiklenmeyle değil, yorgunlukla ortaya çıkar.
Sistem çok yorulduğunda sahneye çıkar ve sessizce gözler.
Söylediği cümleler kısa ve ürperticidir:
"Ben buradayım."
"Hiçbir yer gerçek değil."
"Kayıp gidiyorsun."
Ama saldırgan değildir; sadece belirsiz ve soğuk bir varlığın sesidir.
Zaman algısını bozar, anıları karıştırır, hastanın gerçeklik hissini silikleştirir.
Onun olduğu saatler genelde unutulmuş bölümlerdir.
6. ANA KİŞİLİK – BU KALABALIĞIN ORTASINDA KAYBOLAN
Kendi hayatı olduğu hâlde bazen kendi bedenine misafir gibi hisseder.
Bir günü tam olarak hatırlayamaz, kimin ne zaman kontrol aldığını fark edemez.
Ana Kişiliğin Günü
Sabah uyanır, ama kendini uyanmış hissetmez.
Saatlere bakar, zaman eksik.
Üzerine çökmüş depresyonun karanlığıyla, içerdeki kalabalığın gürültüsü çarpışır.
Bazen kendi kendine sorar:
"Ben kimim?"
Bu soru dissosiyatif bozuklukta en ağır sorudur.
Ana kişilik çoğu zaman yalnızca izleyicidir.
Kontrolü eline almak zor ama kaybetmek daha kolaydır.
Gece uyumadan önce son düşündüğü genelde şudur:
"Keşke bir gün tek ses olabilsem