Alam mo 'yung pakiramdam na para kang magnanakaw sa sarili mong pamamahay? 'Yung kailangan mong dahan-dahang isara ang pinto ng kwarto mo, bitbit ang heels mo para hindi tumunog sa sahig, at pigil-hininga kang dadaan sa hallway kung saan natutulog ang tatay mo? Iyon ang buhay ko nitong mga nakaraang gabi. Isang "wealthy girl" na sikat sa pagiging disente, pero heto, tumatakas para sa isang lalaking binalaan akong pumatay ng tao.
Buset na Nikolai 'yan. Mula nung iniwan niya 'yung note sa palad ko sa boardroom, hindi na ako mapakali. Ang bawat salita niya, ang bawat haplos ng paa niya sa binti ko sa ilalim ng lamesang 'yun—paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko na parang sirang plaka. At ang mas malala? Gustung-gusto ko.
Sabi nila, kapag ang isang tao ay naging "addict," hindi lang 'yan sa droga o alak. Pwede ka ring maging addict sa panganib. At si Nikolai Volkov? Siya ang pinaka-mapanganib na substance na natikman ko.
Pagdating ko sa penthouse niya, hindi na ako kumatok. Alam ko na ang passcode. Pagpasok ko, ang tanging liwanag ay galing sa cityscape ng Maynila na tanaw mula sa floor-to-ceiling windows. At doon, nakatayo siya sa tapat ng mini-bar, nakatalikod sa akin, umiinom ng diretso mula sa bote ng whiskey.
"Late ka ng limang minuto," baritono niyang boses ang bumati sa akin. Hindi siya lumingon, pero alam kong ramdam niya ang presensya ko.
"Late? Nikolai, muntik na akong mahuli ni Daddy dahil sa'yo! Ano 'yung ginawa mo sa boardroom kanina? Baliw ka ba?" pasigaw kong bulong habang inilalapag ang bag ko. "Muntik na tayong mabulgar dahil lang sa laro mo!"
Dahan-dahan siyang lumingon. Nakasando lang siya at pajama pants—isang hitsura na napakalayo sa matikas na Nikolai na nakita ko kanina sa meeting. Pero ang tindi pa rin ng dating. 'Yung mga muscles niya sa braso, kitang-kita sa ilalim ng dim light.
"Laro?" lumapit siya sa akin, bawat hakbang ay puno ng awtoridad. "Savannah, hindi laro ang ginagawa ko. Gusto ko lang ipaalala sa'yo kung sino ang may-ari sa'yo habang nakikinig ka sa mga boring na lecture ng Daddy mo."
"You don't own me, Nikolai!" giit ko, pero nanginginig ang boses ko nang makalapit siya nang husto. "Kaaway tayo. Nakalimutan mo na ba? Magkalaban ang mga kumpanya natin. Ang pamilya ko, sinusumpa ang pamilya mo!"
Hinawakan niya ang baywang ko at marahas akong hinila palapit. Ramdam ko agad ang init ng katawan niya at ang amoy ng whiskey sa hininga niya. Isinandal niya ako sa pader, ang mukha niya ay ilang pulgada na lang mula sa akin.
"Sumpain nila ako kung gusto nila, Savannah. Wala akong pakialam," bulong niya sa tapat ng labi ko. "Pero aminin mo... nung hinahaplos ko ang binti mo kanina sa harap nila, hindi ba't doon mo naramdaman ang pinaka-matinding 'lust' sa buong buhay mo? Hindi ba't doon mo naramdaman na buhay ka?"
Napapikit ako. Traydor na Nikolai. Kasi totoo. Iyon ang masakit na reyalidad. Ang "forbidden romance" na ito ang tanging bagay na nagbibigay sa akin ng kulay sa gitna ng gray na mundo ng mga Montenegro.
"You're a monster..." ungol ko nang simulan niyang halikan ang leeg ko, eksakto sa lugar na sinabi niyang hindi natakpan ng concealer ko.
"And you're a beautiful liar," sagot niya. Hinawakan niya ang kamay ko at itinaas sa itaas ng ulo ko, ipinako sa pader. "Tonight, Savannah, I don't want to hear about business. I don't want to hear about fathers. Gusto ko lang marinig ang bawat ungol mo habang tinuturo ko sa'yo kung bakit bawal ang magmahal ng isang Volkov."
Bawat haplos niya ay may kasamang "hot and dark" na intensidad. Walang dahan-dahan, walang paalam. Ang bawat halik niya ay parang pananakop. Pero sa gitna ng karahasan ng pagnanasa niya, naroon din ang isang klase ng "sexy" na pag-aalaga na siya lang ang kayang magbigay. Binuksan niya ang zipper ng suot ko, hinayaang mahulog ang tela sa sahig hanggang sa ang tanging harang na lang sa aming dalawa ay ang aming mga hininga.
"Nikolai... please..."
"Hush, Princess. Let the 'sinful fantasies' begin," sabi niya bago niya ako binuhat patungo sa kama.
Sa ilalim ng liwanag ng buwan, habang ang buong mundo ay natutulog at ang mga pamilya namin ay nagpaplano ng giyera, kami ni Nikolai ay bumubuo ng sarili naming mundo. Isang mundong binuo mula sa pagnanasa, mula sa pawis, at mula sa mga bawal na haplos.
Hugot na hugot ang lungkot ko sa tuwing naiisip ko na pag-alis ko rito, kailangan ko na namang maging "Savannah Montenegro." Pero habang nararamdaman ko ang bigat ni Nikolai sa ibabaw ko, habang naririnig ko ang pagtawag niya sa pangalan ko sa gitna ng "lustful" na pagsasama namin, alam ko... ito ang tahanan ko. Dito sa piling ng kaaway, dito ako tunay na malaya.
Gabi-gabi akong nagtataksil sa pamilya ko. Gabi-gabi akong gumagawa ng kasalanan. Pero kung ang impiyerno ay ganito kasarap, hinding-hindi ko na hahangarin pang makarating sa langit.
**