While floating in endless darkness with a troubled mind and heart, he awaited his new life. For Chris, finding certainty about what had happened was hard and challenging, but even if all these events were a dream, Chris would prefer to immerse himself in the most beautiful dream in the world rather than return to a reality where he had lost everything. "I hope I get a chance to make amends."
Chris had been in that boundless darkness for an immeasurably long time. He constantly wondered how he should face his new family. Should he be a good and kind child who devotes all his attention to them, or a sociable and eloquent person capable of captivating anyone? Chris's endless mental preoccupations flowed like the darkness surrounding him until a brief spark ignited in his mind. That spark was none other than X. Chris wondered what an omnipotent god could possibly want from an ordinary, powerless human like him. This question occupied his mind for a long time until, suddenly, a light appeared within the darkness. At first, its nature was unclear, but in Chris's situation, that light was nothing less than a second chance to make everything right—a chance to do all the things he had avoided in his previous life.
The light shone upon the darkness and his eyes like a radiant sun, a gateway to a new world.
With every passing moment, Chris's anxiety surged. Unaware of what awaited him, he adjusted his hair and appearance, assuming he would immediately encounter his new life. Little did he know that X and fate had other plans for him. As he drew closer to the source of the light, a strange and indescribable pain overtook him—a pain that pressed against his entire body and every bone. His eyes felt as though they were bulging out of their sockets, and the agony crushing his skull threatened to pulverize his brain. Writhing in torment, Chris scratched at his body with his nails amid continuous screams, but not only did the endless pain persist, it intensified with each passing moment, introducing new stages of suffering. "What's happening?"
His screams continued until, suddenly, everything fell silent for a brief moment.
Chris entered the source of the light, and soon after, more lights began to appear. A liquid that stung his eyes and blurred his vision poured over them, and before long, his screams turned into the soft whimpers and cries typical of a newborn baby. Indistinct sounds began to murmur in a language Chris had never heard in his life, yet somehow he could understand it. His heartbeat quickened in sync with the events around him. He tried to wipe his eyes with his hands to see the source of the sounds or catch a glimpse of something, but he soon realized he couldn't even move his hands. Chris could no longer speak either—his tongue wouldn't obey him. Overwhelmed with fear, he closed his eyes and wished to enter the dream he had been longing for. "Please, if this is a nightmare, let it end soon."
Hoping to step into a beautiful dream, Chris instead entered a nightmare that felt like torture—or at least, that's what he thought.
Some time passed until the lights turned into images and the indistinct sounds into words. Through the burning liquid that obscured his vision, Chris saw a woman. At first, he couldn't make out her face clearly, but after a few moments, her features began to emerge. She was a beautiful woman with white hair and pale skin, her skin soft and her hands warm—hands that Chris could feel beneath his knees and neck. The sensation was strange yet comforting. But behind that sense of calm, Chris suddenly faced something bizarre and terrifying. He found her smile and face beautiful, but what horrified him were her eyes. They were like those of a feline—slitted pupils, black, with irises of deep blue. His heartbeat raced wildly upon seeing those frightening eyes. He wanted to scream, but only faint whimpers escaped his throat. It didn't take long for Chris to notice his own body—he had been reborn as an infant, a baby with white hair and silver eyes, eyes just like the woman's. Struggling to breathe from sheer terror, he was distracted by the sounds around him. He heard a young woman's voice, soft and delicate, congratulating another woman in a humble and formal tone: "Congratulations, my lady. It's a healthy, beautiful boy."
"William, do you see? Our child is a boy!"
On the other side stood a tall man with long red hair, a rugged face, and eyes of crimson. He wore a glossy red leather outfit and a long red-and-black coat that reached near his knees. Upon seeing Chris, the man approached and, after a moment, cradled him in his arms. His skin was sun-tanned, his hands rough yet warm. Seeing the man's smiling face, Chris reached out with his tiny hands but couldn't touch him. The man gently caressed Chris's cheek with a single finger and said, "He looks so much like him, Maria! Our son looks so much like your brother."
Maria, Chris's mother, smiled with a hint of sadness and gently took her husband's hands. They gazed at each other for a moment, their deep looks suggesting a long story behind them, before falling silent. Then, with her beautiful voice and a kind tone, Maria said, "Then let's name him Rio—in memory of my brother and the great sacrifice he made."
William smiled, stroking his wife's face, and replied, "Then his name will be Rio."
Now reborn as Rio in this new world, Chris looked around. He was in a grand, opulent room adorned with decorative items and marble pillars. His parents, William and Maria, stood by his side. To him, everything still felt like a blend of dream and nightmare. Chris didn't know whether to believe the events unfolding around him. The strange eyes of his parents unnerved him until he suddenly caught his reflection in a mirror affixed to the wall. Born with silver eyes and hair as white as snow, he had skin as pale as clouds and a face like an angel's. Still reeling from the shock of his surroundings, Chris tried to turn his neck to look around but failed—he was a newborn, unable to even move his fingers properly. "What on earth has happened to me?"
In the corner of the room hung a large golden portrait of the Rio family. Beside it, Chris saw three girls—two tall ones with red hair like their father's, and a shorter one standing apart. Staring at them for a moment, he was startled when Maria smiled and reached out toward them. "Girls, come say hello to your brother."
Hearing those words sent a strange, indescribable shock through Chris. In this second life, he was no longer alone. He didn't know how to react in his physically helpless state, but if he could move, he'd have smiled and hugged his sisters tightly. "Does this mean I'm not alone anymore?"
Two of his sisters, Adrianna and Setya, approached their newborn brother at their mother's call. Adrianna had short, boyish hair and a scar stretching from her neck upward, her face cold and her red eyes terrifying as they fixed on Chris. In contrast, Setya, with long white braided hair reaching her knees, had a cute and cheerful expression. As they drew near, they began to speak.
Adrianna, in a cold yet respectful tone, said, "Welcome to the family, brother."
Setya, trying to sound cool and impressive, smirked proudly and added, "Now you're the youngest in this family, little brother—and I'm older than you."
Overjoyed, Chris tried to wave at his sisters. Instead of fear, he was so happy that he barely registered their words. All he wanted was to touch them, to confirm they were real. But then his eyes fell on his third sister, standing apart. With wild, long hair and frightening eyes, she stared at him with nothing but rage—an anger so palpable Chris could feel its heavy shadow over him. He wasn't sure why she looked at him that way or why she didn't approach, but seeing his parents' disappointed glances at each other, he realized something was happening that he didn't yet understand. Before he could piece together more about his new life, the newborn Chris drifted into a deep sleep.
A day later, Chris awoke in the middle of the night, his sleepy eyes slowly opening as he began to take in his surroundings with confusion. He lay in a red cradle within a large room filled with luxurious wooden furniture. Paintings of dragons adorned the ceiling, drawn with such precision and detail that they caught his attention. The sight surprised him, but what shook him more was the environment. It seemed he'd been born into a world devoid of modern technology. Chris, a sharp-minded individual, could easily tell he was in a primitive realm—evident from his family's simple yet silken clothing. But there was something else: his eyes. He still couldn't grasp the nature of himself or his new family. Why did he have feline-like eyes? It gnawed at him. "Could I have become some kind of mutated human?"
As childish thoughts swirled in his mind, a pair of red eyes stared at him from the room's darkness.
Soon, someone emerged from the absolute shadows—it was his third sister, Nadia Kalimor. Dressed in a red silken gown, her hands clasped behind her back, she approached her newborn brother with slow steps and still-furious eyes. Without a word, she stared at him. Chris, puzzled, gazed back. He didn't understand her looks; all he could sense was her anger. Confused, he tried to get her attention by waving his hands, but her only response was a single sentence: "The greatest dragon in the world? What a joke."
Stunned, Chris thought to himself, "Dragon? Those mythical creatures from stories? What is she talking about?"
Lost in thought, Chris glanced out the window beside his cradle and saw something unbelievable—an enormous dragon with large red wings soaring in the sky not far from him. Terrified, he didn't even realize whether he fainted or fell asleep afterward.
Days passed as Chris spent time in his room, piecing together his surroundings through his mother's words and the daily chatter of the servants caring for him. He had been born into the Kalimor clan, part of the Sun Dragons tribe on a floating island high above the earth's surface. Contrary to his expectations, the Sun Dragons resembled humans, raising questions in his mind—questions that remained unanswered even after days.
The Sun tribe consisted of five hundred dragons who had built a small city on the floating island. They were master architects; Chris lived in a palace of marble and towering pillars, the kind he'd only seen in history books from his past life.
A week after his rebirth in the world of X, Chris, still struggling to gain control of his movements, rocked in his cradle. He was alone for a while until the large golden wooden doors of his room swung open. His mother entered with two servants and a mysterious woman. Seeing him, Maria rushed to scoop him up, showering him with kisses and caresses while the stranger watched from afar. The woman wore a long black dress, her fingers painted gold, and her dragon-like red eyes glinted. With red hair and black lips, she smiled at Chris for a moment before approaching slowly with Maria's permission. Chris tensed, resisting her touch, but his mother's soothing embrace and smile calmed him enough to allow it. The woman introduced herself as Olivia, stroking his cheek as she said, "I'm honored to meet you, Lord Rio. I've come today to determine your identity."
Maria smirked at Olivia's words and replied, "Olivia, you're talking as if my son can understand you!"
Olivia bowed her head respectfully and said, "I'm certain Lord Rio can comprehend us and his surroundings as much as he needs to—right, young lord?"
Chris was shocked, sensing Olivia might know something. He tried to avert his gaze, but she was there to uncover what she called his "identity."
At Maria's request, she placed Chris back in his cradle and stepped back with a worried look. Olivia then placed her hands on Chris's forehead and closed her eyes. To Chris, it was all a mystery until her hands began to glow with a green light, startling him. But the fear didn't last—he soon lost consciousness and fell into a deep sleep.
Moments later, Olivia opened her eyes in a boundless white space with no beginning or end. Slightly puzzled, she began walking and examining her surroundings. "A white space? That's a bit odd for a dragon."
Olivia was the "Seer" of the Sun tribe, able to discern the identity of newborns by connecting her mind to their essence, identifying their dragon species. In the dragon world, there were various kinds: the fiery red dragons, sky dragons, mountain dragons, and dark dragons.
Olivia wandered through the endless mental space of Chris, calling out his name in hopes of finding a trace of him. To her surprise, the only sound was the echo of her own voice.
"I've seen many empty spaces, but this one's strange. It's clear Lord Rio will be calm and emotionless like his sister Adrianna, but why is it so cold here?"
She pondered for a moment before continuing, "Cold air! Now that I think about it, the temperature in Lord Rio's room was low too. What's going on?"
Lost in thought, Olivia suddenly noticed thick fog and mist surrounding her. She stepped back in fear and urgency, but it was too late—she was trapped in the freezing haze. After struggling, she tried to sever her connection to Chris but, to her terror, found herself unable. Screaming in panic, she called out, "Please calm down, Lord Rio! I mean you no harm. Just show yourself!"
Soon, in a horrifying turn, her body began to freeze. Before she could react, she found herself encased in ice, screaming in pain until enormous blue dragon eyes emerged from the mist, staring at her. One glance was enough for Olivia, the experienced Seer of the Sun tribe, to realize what she faced.
"My God… He is a devil."
Persian translation = ترجمه فارسی
درحالی که درون تاریکی بی انتها شناور شده بود با ذهن و قلبی آشفته در انتظار زندگی جدید خود بود ، برای کریس باور اتفاقات افتاده سخت و مشکل بود اما حتی اگر تمامی این وقایع یک رویا میبود ، کریس ترجیح میداد در زیبا ترین رویا جهان غرق شود تا اینکه به دنیایی برگردد که همه چیز خود را در آن از دست داده است؛ امیدوارم فرصتی برای جبران داشته باشم .
کریس برای مدتی طولانی و غیرقابل شمارشی در آن تاریکی بی انتها بود ، او مدام با خود فکر میکرد که چگونه باید با خانواده جدیدش روبه رو شود ، آیا باید برای آنها فرزندی خوب و مهربان باشد که تمام توجه خودش را به آنان میدهد ، یا باید فردی اجتماعی و خوش کلام باشد که میتواند هرکسی را به خود جذب کند ، مشغله های ذهنی و بی پایان کریس همانند تاریکی اطرافش در جریان بود تا اینکه جرقه ای کوتاه در ذهنش زده شد ، و آن جرقه چیزی نبود جز ایکس ، کریس فکر کرد که یک خدای قادر چه چیزی ممکن از یک انسان ناتوان و عادی مانند او بخواهد ؟ ، این سوال برای مدت طولانی ذهنش را درگیر کرده بود تا اینکه ناگهان در درون تاریکی نوری دیده شد ، در ابتدا ماهیت آن مشخص نبود ولی در آن شرایط برای کریس آن نور چیزی نبود جز فرصتی مجدد برای جبران همه چیز ، فرصتی برای انجام تمامی کار هایی که او در زندگی قبلی اش از انجامش پرهیز کرده بود .
آن نور همانند خورشیدی تابان بر آن تاریکی و چشمانش تابید ، نوری که انگار دریچه ای به دنیایی جدید بود .
هر لحظه ای که میگذشت اضطراب کریس اوج میگرفت ، او بی خبر از آنکه چه چیزی در انتظارش است موها و ظاهرش را مرتب میکرد ، چرا که گمان میکرد در همان ابتدا با زندگی جدیدش روبه میشود ، غافل از اینکه ایکس و سرنوشت برای او برنامه های دیگری داشتند ، طولی نکشید با نزدیک شدن به منبع نور دردی عجیب و غیرقابل توصیف به سراغ کریس آمد ، دردی که بر تمام بدن و هر استخوان او فشار وارد میکرد ، چشمانش در حال خارج شدن از حدقه بودند و دردی که بر جمجمه اش وارد میشد چیزی نمانده بود که مغزش را له کند ، با فریاد های پی در پی کریس به خود می پیچید و از شدت درد بدنش را با ناخن هاش خراش میداد اما نتنها از آن درد بی پایان خلاص نمیشد بلکه هر لحظه مرحله جدیدی از درد بر بدنش را تجربه میکرد؛ چه اتفاقی داره می افته؟ .
فریاد هایش ادامه داشتند تا اینکه ناگهان همه چیز برای لحظاتی کوتاه وارد سکوت شد .
کریس وارد منشا نور شد و پس از آن نور های دیگری نیز شروع به ظاهر شدن کردند ، مایعی که باعث سوزش چشمان و تاری دید کریس میشد بر روی چشمانش ریخته شد و طولی نکشید که فریاد هایش تبدیل به جیغ ها و گریه های آهسته ای شدند که از بچه های تازه متولد شده شنیده میشد ، صدا هایی نامفهوم شروع به زمزمه کردند ، با زبانی که کریس هرگز به عمر نشنیده بود اما قادر به درک کردن و فهمیدنش بود ، ضربان قلبش با وقایع اطرافش بالا رفت به قدری که تلاش کرد با دستان خود چشمانش را پاک کند تا بتواند تصویر یا منبع صدا ها را مشاهده کند اما طولی نکشید که متوجه شد دیگر حتی نمیتواند دستان خود را تکان دهد ، کریس حتی دیگر قادر به حرف زدن نبود چرا زبانش به میل خودش حرکت نمیکرد ، او آنقدر ترسیده بود که چشمانش را بست و آرزو کرد که وارد همان رویایی شود که در انتظار آن است؛ خواهش میکنم اگه این یه کابوسه زودتر تموم شو .
در انتظار وارد شدن به رویایی زیبا کریس وارد کابوسی شد که برایش همانند شکنجه بود ، یا حداقل این چیزی بود که فکر میکرد .
مدتی گذشت تا اینکه نور ها تبدیل به تصویر شدند و صدا های نامفهوم به کلمات ، در پس آن مایع سوزان که دیدش را محدود میکرد کریس زنی را دید ، زنی که در ابتدا به خوبی چهره او را تشخیص نمیداد اما پس از دقایقی صورتش شروع به نمایان شدن کرد ، او زنی زیبا با مو ها و پوستی سفید بود ، زنی که پوستی لطیف و دستانی گرم داشت ، دستانی که کریس قادر بود آن را در زیر زانو ها و گردنش احساس کند ، این اتفاق برایش عجیب ولی آرامش بخش بود ، اما در پس آن حس آرامش ناگهان کریس با مسئله عجیب و ترسناکی روبه رو شد ، او لبخند و صورت آن زن را زیبا میدانست ولی چیزی که باعث وحشت کریس شده بود چشمان زن بود ، چشمان آن زن همانند گربه سان ها بود ، یک مردمک خطی شکل به رنگ سیاه و عنیبه ای به رنگ آبی ، ضربان قلب کریس با دیدن آن چشمان به شدت ترسناک شروع به بالا رفتن کرد ، او قصد داشت فریاد بکشد ولی چیزی جز جیغ های کوچک از گلویش خارج نمیشد ، طولی نکشید که کریس متوجه بدن خود شد ، او در بدن یک نوزاد مجددا متولد شده بود ، نوزادی با مو های سفید و چشمانی به رنگ نقره ای ، چشمانی که درست همانند چشم های آن زن بود ، کریس از شدت ترس به سختی نفس میکشید تا اینکه صدا های اطراف توجهش را جلب کرد ، او صدای زنی جوان رو می شنید ، زنی با صدای نازک و لطیف که با لحنی فروتنانه و رسمی درحال تبریک گفتن به زنی دیگر بود؛ تربیک میگم بانوی من ، اون یه پسر سالم و زیباس .
" ویلیام میبینی؟ فرزندمون یه پسره ! "
در سمت دیگر مردی بلند قامت با موهای بلند و قرمز ایستاده بود ، مردی با چهره ای خشن و چشمانی به رنگی قرمز ، آن مرد لباسی قرمز رنگ و براق از جنس چرم را به تن داشت و همچنین کتی قرمز و سیاه که تا نزدیکی زانو هایش بلند بود ، آن مرد با دیدن کریس به سمت او حرکت کرد و پس از لحظاتی او را در بغل خود گرفت ، آن مرد پوستی آفتاب سوخته و دستانی زبر اما گرم داشت ، کریس با دیدن چهره آن مرد که لبخند میزد دستانش را به طرفش دراز کرد ولی با دستان کوچکش موفق به لمس صورتش نشد ، آن مرد با یک انگشت خود به آرامی گونه های کریس را نوازش کرد و گفت؛
" اون خیلی شبیهشه ماریا ! پسرمون خیلی شبیه به برادرته . "
مادر کریس که ماریا نام داشت با لبخند و صورتی غمگین دستان همسرش را به آرامی گرفت ، آن دو برای لحظاتی به یک دیگر خیره شدند و با نگاه هایی عمیق که گویی داستانی دراز در پشت آن است برای مدتی سکوت کردند تا اینکه ماریا با صدای زیبا و لحن مهربانانه خود گفت؛
" پس بیا اسمش رو بزاریم " ریو " ، به یاد برادرم و به یاد فداکاری بزرگی که انجام داد ."
ویلیام لبخندی زد و با نوازش صورت همسر خود پاسخ داد؛
" پس اسمش رو میزاریم ریو "
کریس که اکنون دیگر با نام ریو در یک دنیا جدید متولد شده بود به اطراف نگاه میکرد ، او درون یک اتاق بزرگ با وسایل تزئینی و ستون هایی از جنس مرمر قرار داشت ، پدر و مادرش با نام های ویلیام و ماریا در کنار او قرار داشتند ، برای او همه چیز همچنان مانند یک رویا و کابوس بود ، کریس نمیدانست که باید اتفاقات اطرافش را باور کند یا نه ، او از چشم های عجیب پدر و مادر خود وحشت داشت تا اینکه ناگهان انعکاس خود را در گوشه اتاق و در درون آینه ای که به دیوار متصل شده بود دید ، کریس با چشمانی نقره ای و مو هایی به سفیدی برف متولد شده بود ، او پوستی به سفیدی ابر و چهره ای همانند فرشتگان داشت ، کریس که همچنان در شوک حاصل از اتفاقات اطرافش بود مدام تلاش میکرد گردنش را به دیگر جهات بچرخاند ولی در این امر ناموفق بود ، او یک نوزاد تازه متولد شده بود که قادر نبود حتی انگشتانش را به درستی تکان دهد؛ این دیگه چه اتفاقی بود که برام افتاد؟
درگوشه اتاق یک تابلو بزرگ و طلایی که تصویری از خانواده ریو بر روی آن کشیده شده بود وجود داشت ، در کنار آن کریس سه دختر را دید ، دو دختر با قدی بلند و مو هایی قرمز همانند پدرشان و دختری کوتاه قد نسبت به دو دختر دیگر ایستاده بودند ، با دیدن آن سه کریس برای لحظاتی به آنها خیره شد تا اینکه ماریا لبخندی زد و دستش را به سمت آنان دراز کرد .
" دخترا بیایید و به برادرتون سلام کنید ."
شنیدن آن جمله برای کریس شوکی عجیب و غیرقابل توصیف بود چرا اکنون در زندگی دوم خود دیگر تنها نبود ، کریس نمیدانست در آن شرایط و ناتوانی فیزیکی اش باید چه واکنشی از خود نشان دهد اما اگر قادر بود که بدنش را تکان دهد دلش میخواست که لبخندی بزند و محکم خواهرانش را بغل کند؛ یعنی دیگه من تنها نیستم؟
دو تن از خواهرانش به نام های "آدرینا" و "ستیا" با شنیدن صدای مادرشان به برادر کوچک و تازه متولد شده خود نزدیک شدند ، آدرینا مو های کوتاه و پسرانه ای داشت ، همچنین زخمی بر روی گردن خود داشت که تا نزدیکی گونه هایش امتداد یافته بود ، او صورتی سرد و چشمانی به رنگ قرمز و ترسناک داشت ، چشمانی که کاملا به کریس خیره شده بودند ، اما در مقابل ستیا با مو های سفید و بافته شده که تا نزدیکی کمرش بلند بودند چهره ای بامزه و خوشحال داشت ، آن دو با نزدیک شدن به کریس شروع به حرف زدند .
آدرینا با لحن سرد اما فروتنانه ای گفت؛
" به خانواده خوش اومدی برادر ."
ستیا نیز درحالی که تلاش میکرد خفن و جذاب برسد با لحنی مغرورانه پوزخندی زد و گفت؛
" حالا دیگه تو کوچیک ترین عضو این خانواده ای داداشی ، و من ازت بزرگ ترم ."
کریس با خوشحالی مدام تلاش میکرد برای خواهرانش دست تکان دهد ، او اکنون بجای ترسیدن آنقدر خوشحال بود که صدای آنها را نمی شنید تنها چیزی که در آن لحظه برایش اهمیت داشت این بود که خواهرانش را لمس کند تا از واقعی بودن آن دو اطمینان حاصل کند ، اما در همان لحظه چشم کریس به خواهر دیگرش که ایستاده بود افتاد ، خواهری که با چشمان ترسناک و مو های آشفته و بلندش به کریس خیره شده بود ، در چشم هایش تنها چیزی که وجود داشت خشم بود ، خشمی که کریس میتوانست سایه سنگین آن را بر روی خودش احساس کند ، او مطمئن نبود که چرا خواهر سومش آن گونه به او خیره شده است و حتی قدمی به او و بقیه نزدیک نمیشود ، اما با دیدن چهره پدر و مادرش که نا امیدانه به یک دیگر نگاه میکنن متوجه شد که اتفاقاتی در جریان است که از آنها بی خبر است ، ولی قبل از آنکه اطلاعات بیشتری از زندگی اش جمع آوری کند ، کریس تازه متولد شده به خوابی عمیق فرو رفت ، خوابی که همانند خانواده جدیدش غیرقابل انتظار بود .
پس از گذشت یک روز کریس با چشمانی خواب آلود در میانه های شب به آرامی پلک هایش را باز کرد و درحالی که متعجب بود شروع به برسی اطراف کرد ، او درون گهواره ای به رنگ قرمز و درون اتاقی بزرگ با وسایل چوبی و مجلل بود ، بر روی سقف اتاق نقاشی های از اژدهایان وجود داشت ، نقاشی هایی با دقت و ظرافت خاصی کشیده بودند و برای کریس قابل توجه بودند ، کریس با دیدن آن نقاشی ها متعجب شده بود اما چیزی که بیش از هرچیزی ذهن کریس را تکان میداد فضای اطراف بود ، ظاهرا او در دنیایی متولد شده بود که فاقد تکلونوژی های مدرن بود ، کریس فرد باهوشی بود او میتوانست به راحتی تشخیص دهد که در جهانی ابتدایی متولد شده است ، قضاوت از روی لباس های ساده و ابریشمی خانواده اش این مسئله را برایش به سادگی روشن میکرد ، ولی در کنار این موارد چیز دیگری نیز وجود داشت و آن هم چشمانش بود ، کریس هنوز قادر نبود ماهیت خود و خانواده جدیدش را درک کند ، او نمیدانست که چرا چشمانی همانند گربه سان ها را دارد و این مسئله او را آزار میداد؛ یعنی ممکنه که تبدیل به جور انسان جهش یافته شده باشم؟
تفکرات بچگانه کریس درحالی در ذهنش جریان داشت که چشمانی قرمز از درون تاریکی اتاق به او خیره شده بود .
طولی نکشید که فردی از گوشه اتاق و از تاریکی مطلق خارج شد ، او کسی نبود جز خواهر سوم کریس یعنی " نادیا کالیمور " نادیا درحالی که دستانش را در پشتش گرفته بود و لباسی ابریشمی و قرمز رنگ پوشیده بود با قدم هایی آهسته و چشمانی همچنان خشمگین به برادر تازه متولد شده خود نزدیک شد ، نادیا بدون گفتن هیچ کلامی به برادرش خیره شد ، در مقابل کریس نیز به با تعجب به او نگاه میکرد ، کریس دلیل نگاه های نادیا را نمیدانست ، تنها چیزی که میدانست و میتوانست تشخیص دهد خشم نادیا بود ، کریس متعجب و سردرگم تلاش کرد برای لحظاتی توجه خواهرش را با تکان دادن دستانش جلب کند ولی تنها چیزی که در پاسخ دریافت کرد جمله از سمت نادیا بود .
" بزرگ ترین اژدهای دنیا ؟ چه جوکی . "
کریس آنقدر متعجب شده بود که در ذهن خود گفت؛
" اژدها ؟ همون موجودات تخیلی تو داستان ها؟ داره از چی حرف میزنه؟ "
کریس درحالی که درون تفکراتش غرق شده بود ناگهان از درون پنجره ای که در کنار گهواره اش قرار داشت به بیرون نگاه کرد و چیزی را دید که نمیتوانست باور کند ، او با چشمان خود یک اژدهای عظیم با بال های بزرگ و قرمز را دید که در فاصله کمی از او در آسمان مشغول پرواز بود ، کریس آنقدر ترسید که متوجه نشد بعد از آن بیهوش شد یا به خواب فرو رفت .
***
کریس درحالی که روز ها را درون اتاقاش میگذراند به کمک گفته های مادرش و مکالمه های روزانه افرادی که از او مراقبت میکردند توانست محیط اطرافش را بیشتر درک کند و اطلاعاتی بدست آورد ، او در خانواده کالیمور و قبیله اژدهایان خورشید ، واقع در یک جزیره شناور متولد شده بود ، جزیره ای که با فاصله بسیاری از سطح زمین در مرکز آسمان قرار داشت ، قبیله خورشید و اژدهایان درون آن بر خلاف انتظارات کریس ظاهری انسان گونه داشتند و همین امر سوالاتی را در ذهن او ایجاد کرده بود ، سوالاتی که بعد از گذشت روزها بازم به پاسخ آن دست نیافته بود .
قبیله خورشید شامل پانصد اژدها بود ، اژدهایانی که شهری کوچک را در جزیره شناور بنا کرده بودند ، آنها معمار های بزرگی بودند زیرا کریس در کاخی زندگی میکرد که با سنگ های مرمر و ستون های بزرگی بنا شده بود ، کاخ هایی که کریس تنها در کتاب های تاریخ در زندگی قبلی خود دیده بود .
***
چندین هفته پس از متولد شدن در جهان ایکس ، کریس درحالی که همچنان تلاش میکرد توانایی حرکت کردن را بدست بیاورد در گهواره خود مشغول تکان خوردن بود ، او برای مدتی تنها بود تا اینکه در های بزرگ و چوبی اتاقش که به رنگ طلایی تیره بودند باز شده و مادرش به همراه دو زن دیگر وارد شد ، مادر کریس به محض دیدن او به سرعت بغلش کرد و مشغول نوازش کردن و بوسیدن او شد درحالی که یکی از آن زن ها به نحوی مرموز از دور به او نگاه میکرد ، آن زن لباسی سیاه و بلند بر تن داشت ، او انگشتانی داشت که با رنگی طلایی رنگ شده بودند و چشمانی اژدهایی به رنگ قرمز داشت ، آن زن با مو های قرمز و لب های سیاه خود برای مدتی با لبخند به کریس خیره شد تا اینکه با اجازه ماریا درحالی که قدم های آرامی برمیداشت به آهستگی نزدیک شد ، کریس برای لحظاتی حالت تهاجمی به خود گرفت و اجازه نداد که توسط آن زن لمس شود ولی با لبخند و بغل آرامش بخش مادر خود کریس اجازه داد که توسط آن زن لمس شود ، آن زن خود را " اولیویا " معرفی کرد و با نوازش گونه های کریس ادامه داد؛
" از دیدنتون خوشحالم ارباب ریو ، امروز مفتخر شدم که برای مشخص کردن هویت شما در اینجا حضور پیدا کنم . "
ماریا با شنیدن گفته های اولیویا پوزخندی زد و پاسخ داد؛
" اولیویا یه جوری حرف میزنی که انگار پسرم متوجه حرفات میشه ! "
اولیویا سرش را به نشانه احترام تکان داد و گفت؛
" مطمئنم ارباب ریو به اندازه که باید میتونه ما و اطرافش رو درک کنه ، مگه ارباب جوان؟ . "
کریس شوکه شده بود چرا که احساس میکرد اولیویا متوجه چیزی شده است ، به همین دلیل تلاش کرد نگاهش را از او بدزدد ، اما در مقابل اولیویا برای مشخص کردن چیزی خود به آن "هویت" میگفت به آنجا آمده بود .
ماریا با درخواست اولیویا کریس را در داخل گهواره اش گذاشت و سپس با چهره ای نگران مقداری از فرزندش فاصله گرفت ، پس از آن اولیویا دستانش را بر پیشانی کریس گذاشت و چشمانش را بست ، در مقابل همه چیز برای کریس همانند یک علامت سوال بود تا اینکه دستان اولیویا ناگهان شروع به نورانی شدن کرد ، نوری به رنگ سبز که باعث وحشت کریس شد ، ولی طولی نکشید چرا که کریس مجددا هوشیاری خود را از دست داد و به خواب عمیقی فرو رفت .
دقایقی گذشت تا اینکه اولیویا در فضایی سفید رنگ و بی پایان چشمانش را باز کرد ، او در مکانی بود که ابتدا و پایانی نداشت ، درحالی که مقداری متعجب شده بود شروع به قدم برداشتن کرد و برسی کردن اطراف کرد؛ یه فضای سفید؟ برای یه اژدها یکم عجیبه .
***
اولیویا " درون بین " قبیله خورشید بود ، او با استفاده از مهارت های خود میتوانست هویت فرزندان تازه متولد شده را شناسایی کند ، به نحوی قادر بود گونه اژدهای متولد شده را با اتصال ذهن خود به وجودیت فرد تشخیص دهد ، در دنیا اژدهایان گونه های مختلفی داشتند که شامل اژدهایان قرمز و سوزان ، اژدهایان آسمان ، اژدهایان کوهستان ، و اژدهایان تاریک میشد .
***
اولیویا برای مدتی درون فضای بی انتها و ذهنی کریس حرکت کرد ، او به دنبال کریس بود و با هر قدمی که برمیداشت نامش را زمزمه میکرد تا شاید ردی از او پیدا کند ، اما در کمال تعجب تنها چیزی که در آن فضا وجود داشت انعکاس صدای خود اولیویا بود .
" تا حالا فضا های خالی زیادی دیدم ولی این یکی خیلی عجیبه ، مشخصه که ارباب ریو مثل خواهرشون آدرینا قراره فردی آروم و بی احساسی بشه ، اما چرا اینجا اینقدر سرده؟ ."
اولیویا لحظاتی تفکر کرد تا اینکه ادامه داد؛
" هوای سرد ! حالا که خوب فکر میکنم دمای اتاقی که ارباب ریو هم داخلش قرار داشت پایین بود ، چه اتفاقی داره می افته؟ ."
اولیویا درحالی که در تفکرات خود غرق شده بود ناگهان متوجه شد دود و مه غلیظی درحال محاصره کردن او است ، با قدم های از سر ترس و اضطراب تلاش کرد از آن فاصله بگیرد اما دیگر دیر شده بود ، اولیویا درون مه و فضایی به شدت سرد گرفتار شده بود ، او پس از دقایقی تلاش کرد ارتباط خود را با کریس قطع کند ولی در کمال تعجب و ترس متوجه ناتوانی خود در این امر شد ، اولیویا که به شدت ترسیده بود فریاد کشید و نام ریو را بر زبان اورد .
" خواهش میکنم آروم باشید ارباب ریو ، من نمیخوام به شما آسیبی برسونم ، لطفا فقط خودتون رو بهم نشون بدید ."
طولی نکشید که در اتفاقی وحشتناک بدن اولیویا شروع به منجمد شدن کرد ، اولیویا قبل از آنکه بتواند واکنشی از خود نشان دهد بدنش را در تکه ای از یخ دید ، او از شدت درد شروع به جیغ زدن کرد تا اینکه ناگهان چشمانی عظیم از درون مه ظاهر شد ، چشمانی به رنگ آبی و اژدهایی که به اولیویا خیره شده بودند ، تنها یک نگاه کافی بود تا اولیویا ، "درون بین" با تجربه قبیله خورشید متوجه شود با چه چیزی روبه رو است .
" خدای من ... یه شیطان . "