45 ในที่สุดวิษณุก็ต้องไป วรุฒม์นั่งเงียบมองจนรถของวิษณุลับตาก่อนจะหันมาถามภีรวัสด้วยเสียงราบเรียบว่า "เจ็บแผลหรือเปล่าครับ"
ภีรวัสส่ายหน้าแล้วยกหนังสือขึ้นมาอ่าน แสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าไม่ต้องการสนทนาด้วย วรุฒม์ไม่พูดอะไรต่อ นั่งนิ่งเงียบมองธรรมชาติรอบข้างอย่างใจเย็น แต่คนที่อ่านหนังสือกลับอ่านไม่รู้เรื่อง ใจเต้นตึกตัก อยากจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปมองว่านายทหารผู้เคร่งขรึมกำลังทำอะไรอยู่ถึงได้เงียบเช่นนี้
"ผมคิดถึงคุณมาก" จู่ ๆ วรุฒม์ก็พูดขึ้นมาเบา ๆ "คุณคงโกรธที่เห็นผมเงียบไป"
"นึกว่าคุณย้ายกลับเข้าไปประจำที่กรุงเทพฯ แล้ว" ภีรวัสพูดขึ้นมา
"ผมเข้าใจว่าคุณงอน" วรุฒม์ไม่ตอบคำถามของภีรวัสที่เบี่ยงเบนประเด็นออกไปพูดเรื่องอื่น
"ทำไมผมต้องโกรธ" ภีรวัสยอมกลับมาพูดเรื่องที่วรุฒม์เริ่ม
"เพราะผมไม่ได้มาง้อคุณ" วรุฒม์ตอบ
"ผมไม่ได้งอน ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องงอน เพราะฉะนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณต้องมาง้อ" ภีรวัสยักไหล่ ตายังจ้องอยู่ที่หนังสือราวกับสนใจเป็นอย่างยิ่ง แต่สองตามองไม่เห็นตัวหนังสือแม้แต่ตัวเดียว
"มีสิครับ" วรุฒม์ขยับเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหายใจหนัก ๆ "เพราะคุณคิดว่าผมไม่ได้รักคุณ ไม่แคร์คุณ ไม่ห่วงคุณ"
"อย่ามาพูดเองเออเองนะผู้พัน"
"งั้นหรือ คุณคิดยังงั้นหรือ ตอบผมทีสิครับว่าคุณไม่รู้สึกทุรนทุรายคิดถึงผม"
"ผมไม่ได้คิดถึงคุณเลย"
"ถ้ายังงั้นกลับมาทำไม"
...วิษณุหลอกเขานะสิ ไหนบอกว่ามาถึงแม่สะเรียงได้วันเดียววรุฒม์ก็จะย้ายกลับกรุงเทพฯ...
...หรือเพราะจะได้มาอยู่ใกล้ๆ วรุฒม์ แม้จะเป็นเวลาช่วงสั้นๆ แค่วันเดียวหรือแม่กระทั้งครึ่งวัน และหวังลึกๆ ว่าวรุฒม์จะมาง้อ...
...เขามาพักฟื้นต่างหาก การได้พักฟื้นกลางธรรมชาติบริสุทธิ์จะช่วยให้อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้น...
"ผู้พันวิษณุชวนผมมา"
"คุณก็เลยมา" วรุฒม์พูดต่อ "เพราะคุณรักวิษณุ"
"ใครบอก" ภีรวัสพึมพำ เผลอตัวปฏิเสธ ในใจเขานั้นยอมรับว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ใกล้วรุฒม์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ที่วรุฒม์บอกรักเขา
"อ้าว คุณไม่ได้รักวิษณุหรอกหรือครับ" วรุฒม์ทำเสียงแปลกใจ
"คุณอยากให้ผมตอบว่ายังไง" ภีรวัสพูดกับวรุฒม์โดยที่ยังก้มหน้ามองหนังสือ
"ตอบตามที่ใจคุณคิดสิครับ" วรุฒม์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจนจมูกแทบจะชนแก้มของอีกฝ่าย "ผมอยากรู้ว่าคุณจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า"
"คุณจะคิดอะไรผมไม่รู้"
"คุณรู้ว่าผมคิดอะไร"
"ผมไม่ใช่ผู้วิเศษจะได้อ่านใจคนออก"
"ผมรู้ว่าคุณเข้าใจว่าผมคิดยังไง"
"ดูคุณมั่นใจมากเลยนะ"
"ก็พอสมควร"
"ผมไม่ได้รักใคร ผมไม่อยากคิดเรื่องนี้ให้ปวดหัว" ภีรวัสยักไหล่ แล้วขยับตัวออกห่างวรุฒม์ซึ่งขยับตามทันที
"โกหก"
"ทำไมผมต้องโกหก" ภีรวัสวางหนังสือลง กระเถิบออกห่างวรุฒม์อีก และหันหน้ามาเผชิญหน้ากับนายทหารผู้มั่นใจในตัวเอง
"เพราะคุณหวาดระแวง กลัวว่าจะโดนคนอื่นทำกับตัวอย่างที่ตัวเองเคยทำกับคนอื่น" วรุฒม์เสียงเข้ม
"ทำไมผมต้องระแวง มีเหตุผลเพียงพอและเหมาะสมที่จะทำให้ผมระแวงหรือครับ" ภีรวัสเอียงหน้าถาม เผยรอยยิ้มเยาะ ๆ
"หยุดเล่นถามคำถามย้อนผมได้แล้วภีรวัส" วรุฒม์ถอนหายใจ "ผมรอมานานแล้ว ผมจะไม่รออีกต่อไป"
"คุณรออะไร ทำไมต้องรอ หมายความว่ายังไง" ภีรวัสยังคงถามคำถามต่อ ขยับตัวออกห่างจากนายทหารอีก
"เพราะผมต้องการคำตอบ" วรุฒม์ขยับตาม ภีรวัสขยับตัวหนีทันทีเช่นกัน
"คุณอยากได้คำตอบอะไร"
"คำตอบที่ว่าคุณจะเอายังไงกับผม" วรุฒม์รุกหนัก ขยับชิดตัวชายหนุ่มและจับมือของภีรวัสเอาไว้
ภีรวัสขยับหนีวรุฒม์อีก แต่คราวนี้นั่งอยู่ชิดขอบของแคร่ไม้ที่สูงประมาณเกือบสองฟุต ภีรวัสหันไปมองอย่างระวังเพราะกลัวตก
"แล้วจะให้ผมเอายังไงกับคุณ" ภรีวัสยังคงเล่นลิ้น ตั้งใจว่าจะไม่ยอมจนคำพูดง่ายๆ วิธีการนี้เขาเคยใช้ได้ผลมาตลอด นั่นก็คือการตอบคำถามคนที่ซักไซร้ไล่เลียงเขาด้วยการใช้คำถามวนไปวนมา อีกไม่นาน คนที่ซักก็จะปวดหัวและอ่อนอกอ่อนใจเลิกซักไปเอง
"คุณนี่จริงๆ เลย" วรุฒม์ส่ายหน้า ขยับเข้ามานั่งเบียดภีรวัสจนชิดตัว แต่ครั้นเห็นภีรวัสทำท่าจะขยับตัวก็รีบท้วงขึ้นว่า "ระวังตกนะครับ ตกลงลงไปนั่นน่ะจะเจ็บมากๆ เลยล่ะ คุณกำลังขาหัก กระดูกจะไม่ต่อติดกัน ต้องเข้าเฝือกใหม่ จะอยู่ในสภาพนี้ต่ออีกหลายเดือน"
...รู้จักภีรวัสน้อยไปซะแล้ว...
ภีรวัสไม่ตอบ จู่ๆ ก็ยกขาลงวางกับพื้นแล้วขยับตัวพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่เพราะเจ็บแผลและเรี่ยวแรงมีไม่พอชายหนุ่มจึงเข่าอ่อน เซไปด้านข้าง ก่อนจะล้มลงกับพื้น
...วรุฒม์ไม่คว้าไว้เลย นั่งมองดูเขาล้มต่อหน้าต่อตา ถ้ากอดเขาเอาไว้ก็คงไม่ทรุดฮวบแบบนี้หรอก...
...แต่อย่าหวังว่าจะได้ยินภีรวัสร้องเจ็บซักคำนะ...
ภีรวัสหน้านิ่วคิ้วขมวด เม้มปากแน่น พยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็หมดปัญญา เส้นเอ็นขาขวากระตุก เจ็บจนสะท้านไปทั้งตัว
"เจ็บไหมครับ" วรุฒม์ลุกขึ้นมาช้าๆ แล้วนั่งยองๆ ข้างภีรวัส ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือยื่นมาแตะแขนของชายหนุ่ม แต่ภีรวัสสะบัดแขนแล้วขยับหนีออกห่าง
...อะไรจะดื้อขนาดนี้ เจ็บจนน้ำตาเล็ด นั่งกองอยู่กับพื้น ไม่ร้องแม้แต่คำเดียว แล้วยังทำท่าอวดดีอีก นี่นะหรือคือภีรวัส...
...พยศแบบนี้ล่ะที่เขาชอบ...
วรุฒม์ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะอ้อมมาทางด้านหลังของภีรวัส สอดแขนเข้ารัดรอบอกแล้วดึงตัวคนขาเจ็บให้ลุกขึ้น
"อย่ามายุ่ง" ภีรวัสห้ามเสียงห้วน วรุฒม์ไม่สนใจ อ้อมมาทางด้านหน้าของภีรวัส ย่อตัวแล้วยกคนเจ็บขึ้นพาดบ่า
"ผู้พัน จะทำอะไร" ภีรวัสโวยวาย
"ถ้าดิ้น ผมจะทิ้งคุณลงเดี๋ยวนี้" วรุฒม์เสียงกร้าว ใช้แขนรัดขาข้างที่ไม่เจ็บของภีรวัสเอาไว้แน่นเพราะชายหนุ่มเริ่มดิ้นทันทีที่ถูกห้าม
"แน่จริงก็ทิ้งสิ ไม่ต้องขู่ผมหรอก" ภีรวัสเสียงกร้าวไม่แพ้กัน
วรุฒม์ไม่สนใจ แบกชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอน
...พอกันที เล่นเกมกันมานานแล้ว คราวนี้เขาจะจัดการภีรวัส 'ขั้นเด็ดขาด'จริง ๆ เสียที
"ผู้พันวรุฒม์ คุณจะทำอะไร" ภีรวัสโวยวายเมื่อมองเห็นประตูห้องนอนของตัวเอง
"ลองทายดูซิครับว่าผมจะทำอะไร"
"อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ นะ" ภีรวัสทุบเข้าที่กลางหลังของนายทหารหนุ่มแล้วเริ่มดิ้นมากกว่าเดิม
"โอ๊ย" วรุฒม์ร้องเบา ๆ แต่ก็ไม่ยอมหยุด นายทหารร่างใหญ่ใช้เท้าถีบประตูห้องนอนที่เปิดแง้มเอาไว้ แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง ตามองไปยังเตียงขนาดใหญ่ปูด้วยผ้าปูเตียงสีเขียวเข้มลายทางขาว
"คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ"
"จะไปรู้คุณหรือ ปล่อยผมลงไปนะผู้พัน อย่ามาเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้" ภีรวัสสั่งเสียงเข้ม
"ใครว่าผมเล่น" วรุฒม์ตอบ "ผมเอาจริง คุณต่างหากที่ควรจะเลิกเล่นได้แล้ว เลิกเล่นกับหัวใจของคน เลิกเล่นกับหัวใจของตัวเอง เลิกเล่นกับความรักและหัวใจของผม"
"ทำไมคิดว่าผมเล่น" ภีรวัสเสียงอ่อนลง
"บอกมาก่อนสิว่า จริงๆ แล้วคุณคิดยังไงกับผม ถ้าไม่ยังงั้นผมก็จะไม่ปล่อยคุณลงเด็ดขาด" วรุฒม์ยื่นคำขาด
"ไม่หนักก็แบกไป" ภีรวัสท้า
วรุฒม์ยืนนิ่งเงียบ ขยับเปลี่ยนมือที่จับต้นขาของภีรวัส มืออีกข้างกดเอวของชายหนุ่มเอาไว้ให้แนบแน่นกับบ่ากว้างของเขา และเริ่มใช้มือด้านที่จับต้นขาของภีรวัสลูบไล้เบา ๆ
"ปล่อยนะ" ภีรวัสเสียงแผ่ว กายสะท้านเพราะสัมผัสของวรุฒม์ แต่ในขณะเดียวกันก็เริ่มหายใจไม่ออกเพราะท้องกดอยู่กับไหล่แข็งแกร่งของนายทหาร
"ว่าไงครับ" วรุฒม์ถามขึ้นมาค่อย ๆ
"ว่าไงอะไร" ภีรวัสยังปากดี
"บอกผมมาสิว่าคุณจะยอมผมหรือยัง เลิกเล่นอะไรบ้าๆ ซะเถอะ แล้วเปิดหัวใจที่แท้จริงออกมา ถ้าคุณยังไม่ยอม ผมจะแบกคุณไว้แบบนี้ ถ้าผมหมดแรง เราก็ล้มลงกับพื้นพร้อม ๆ กันทั้งสองคน"
"ตามใจ" ภีรวัสพูดเสียงเย็น พาดตัวนิ่ง แต่เม้มริมฝีปากแน่นเพราะเริ่มจุก
...บ้าจริงๆ คนอะไรก็ไม่รู้ เอาพลังมาจากไหนมากมาย ไม่หนักบ้างหรือไงนะ แล้วนี้ ถ้าขึ้นทับบนตัวเขามิขาดใจตายหรือ...
"คุณภีรวัสครับ ไม่มีคู่ไหนที่เหมาะสมกันเท่าเราสองคนหรอก แล้วที่จะเล่นละครจู๋จี๋กับวิษณุเพื่อนยั่วผมนั่นน่ะ ไม่ได้ผลหรอก แผนตื้นๆ แบบนี้ผมมองแวบเดียวก็รู้" วรุฒม์พูดขึ้นมา
"อ๋อเก่ง"
"ผมรู้ทันคุณมาตั้งนานแล้ว"
"ร้ายกาจ"
"ผมว่าคุณร้ายกว่า" วรุฒม์สวนทันที "คุณคิดหรือว่าจะพนันกับอิศราเรื่องเอาชนะผม จะหลอกให้ผมบอกรักแล้วเขี่ยผมทิ้ง คิดหรือว่าผมจะยอม"
"ไม่ยอมก็อย่ายอมสิ" ภีรวัสเสียเบาหวิว เริ่มจะหายใจอึดอัด
"ผมมีค่าแค่เครื่องวิ่งสายพานเครื่องเดียวเท่านั้นหรือครับ" วรุฒม์เสียงเข้มขึ้น "ไม่คิดหรือว่าผมน่าจะมีราคามากกว่านั้น"
"อิศรา ไอ้เศษก้อนอิฐ" ภีรวัสเค้นเสียง เริ่มดิ้นเพราะใกล้จะหายใจไม่ออก
"คุณภีร์ครับ รักก็บอกว่ารัก ยอมรับเสียเถอะ ลองให้โอกาสหัวใจตัวเองซักครั้ง ผมก็อายุไม่น้อยแล้ว ไม่เคยรักใคร คุณก็ไม่เคยรักใคร อย่าระแวงผมต่อไปอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าพอบอกรักผมแล้วจะโดนทิ้ง โดนแก้แค้น โดนดัดหลัง ผมไม่ได้เป็นคนร้ายกาจแบบนั้น"
...แบบนี้นะไม่เรียกว่าร้ายกาจ สังหรณ์ใจตั้งแต่เรียกแล้วเชียวว่าวรุฒม์ไม่ใช่หมูๆ...
"คุณ ว่า ผม ร้ายกาจ งั้นสิ" ภีรวัสพูดเสียงกระท่อนกระแท่น
"บอกสิว่าคุณรักผม ไม่งั้นได้ยืนอยู่กันแบบนี้จนหมดแรง ล้มลงกับพื้นไม้แข็งๆ" วรุฒม์คาดคั้น "เจ็บนะครับ เจ็บมากๆ ด้วย"
"ผู้พัน ผม หายใจ ไม่ออก" ภีรวัสเริ่มจะไม่ไหว เสียงกำลังขาดห้วง
"งั้นก็รีบพูดสิครับ" วรุฒม์อมยิ้ม รู้ว่าตัวเองใกล้วจะชนะแล้ว
ภีรวัสยังเงียบ
"คุณภีรวัสครับ"
"รัก"
"อะไรนะครับ" วรุฒม์ยิ้มกว้างกว่าเดิม
"โอย" ภีรวัสคราง
วรุฒม์กดร่างของคนที่อยู่บนบ่าให้แนบลงมามากกว่าเดิม คราวนี้ภีรวัสพยายามดิ้น ขย้ำเสื้อของเขาแน่นกว่าเดิม ก่อนจะตะกุยตะกายแผ่นหลังของเขา
"ภีรวัส ผมรักคุณ" วรุฒม์อมยิ้ม เสียงทุ้มต่ำ ตามองไปที่เตียง สมองคิดล่วงหน้าว่าจะวางภีรวัสลงบนเตียงท่าไหนดี "คุณล่ะ รักผมบ้างไหม รักจริงๆ นะครับ ไม่ใช่รักเล่นๆ"
"รัก" ภีรวัสคราง "วางลงซะที"
"ยอมหรือยัง"
"ยอมแล้ว" ภีรวัสจำใจต้องพูดเพราะใกล้จะทนไม่ไหว
...โหดร้ายที่สุด ไม่คิดนึกว่าคนหน้านิ่งๆ ขรึมๆ บุคลิกสง่า เยือกเย็น เป็นสุภาพบุรุษอย่างวรุฒม์จะทำอะไรร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้...
...เกมหัวใจเกมนี้ เขาพ่ายแพ้อย่างยับเยิน...
...คราวนี้ไม่ได้แพ้อิศรา แต่แพ้วรุฒม์...
***
Translation (Draft)
45: Surrender
Finally, Wisanu had to leave. Warut sat in silence, watching until Wisanu's car disappeared from view before turning to ask Peeravas in his usual composed tone, "Does your wound hurt?"
Peeravas shook his head and lifted his book, making it clear he had no interest in conversation. Warut said nothing more, sitting quietly and observing the surrounding landscape with perfect calm. But the man supposedly reading couldn't make sense of a single word—his heart was racing, desperate to look up and see what the stern military officer was doing to maintain such complete silence.
"I missed you terribly." Warut's soft voice broke the quiet. "You must be angry that I stayed away."
"I thought you'd already transferred back to Bangkok," Peeravas replied.
"I understand you're upset." Warut ignored Peeravas's attempt to deflect the conversation elsewhere.
"Why would I be angry?" Peeravas returned to the topic Warut had started.
"Because I didn't come to make amends," Warut answered.
"I'm not upset. There's no reason for me to be upset, which means there's no reason for you to make amends." Peeravas shrugged, eyes still fixed on his book as if it were utterly fascinating. But those eyes couldn't see a single letter on the page.
"There is," Warut moved closer until his heavy breathing was audible. "Because you think I don't love you. Don't care about you. Don't worry about you."
"Don't put words in my mouth, Lieutenant Colonel."
"Is that so? Do you really think that? Answer me honestly—tell me you haven't been miserable thinking about me."
"I haven't thought about you at all."
"Then why did you come back?"
Wisanu tricked him, didn't he? Said he'd only be in Mae Sariang for one day before Warut transferred back to Bangkok...
Or maybe because he wanted to be near Warut, even for a brief time—just one day, maybe even half a day—hoping deep down that Warut would come to make amends...
He came to recuperate. Resting in pure nature would help his injuries heal...
"Major Wisanu invited me." Peeravas kept his voice cold, trying to get the inner thought out of his head.
"So you came," Warut continued, "because you love Wisanu."
"Who said that?" Peeravas muttered, caught off guard by his own denial. Deep down, he admitted he wasn't himself when near Warut—especially since Warut had confessed his love.
"Oh, so you don't love Wisanu?" Warut feigned surprise.
"How do you want me to answer that?" Peeravas asked, still staring down at his book.
"Answer from your heart," Warut leaned in close enough that their noses nearly brushed the other's cheek. "I want to know if you think the same way I do."
"I don't know what you're thinking."
"You know exactly what I'm thinking."
"I'm not psychic."
"I know you understand how I think."
"You seem very confident about that."
"Reasonably so."
"I don't love anyone. I don't want to give myself headaches over this." Peeravas shrugged and scooted away from Warut, who immediately followed.
"Liar."
"Why would I lie?" Peeravas set down his book and scrambled further from Warut, turning to face the self-assured military officer.
"Because you're paranoid. Afraid someone will do to you what you've done to others," Warut's voice was intense.
"Why should I be paranoid? Is there sufficient and appropriate reason for me to be paranoid?" Peeravas tilted his head with a mocking smile.
"Stop deflecting with questions, Peeravas." Warut sighed. "I've waited long enough. I won't wait anymore."
"Wait for what? Why wait? What do you mean?" Peeravas continued his interrogation, scooting further away from the soldier.
"Because I need an answer." Warut followed. Peeravas immediately retreated again.
"What answer do you want?"
"An answer about what you're going to do about me." Warut pressed forward, moving close and grasping Peeravas's hand.
Peeravas pulled away again, but now sat at the edge of the wooden platform, nearly two feet high. He glanced down nervously, afraid of falling.
"And what should I do about you?" Peeravas kept playing games, determined not to give in to simple words. This method had always worked before—answering persistent questioners with circular questions until they grew frustrated and gave up.
"You're impossible." Warut shook his head, scooting close until their bodies touched. When Peeravas started to move, he quickly warned, "Careful you don't fall. That drop would hurt badly. You have a broken leg—the bone won't heal properly. You'll need a new cast and be stuck like this for months more."
He doesn't know Peeravas well enough...
Peeravas didn't respond. Suddenly he swung his leg down to the ground and tried to stand, but pain and insufficient strength made his knees buckle. He swayed sideways before collapsing to the floor.
Warut didn't even try to catch him. Just sat there watching him fall. If he'd held him, he wouldn't have crumpled like this...
But don't expect to hear Peeravas cry out in pain...
Peeravas's face contorted, brow furrowed, lips pressed tight as he tried to push himself up but couldn't manage it. His right leg muscles spasmed with pain that shot through his entire body.
"Does it hurt?" Warut stood slowly, then crouched beside Peeravas, asking in his level tone while reaching to touch the young man's arm. But Peeravas jerked away and scooted further off.
What incredible stubbornness. In pain until tears well up, sitting collapsed on the ground without a single cry, still trying to act tough. This is Peeravas...
This defiance is exactly what he finds attractive...
Warut shook his head with a smile before moving behind Peeravas, sliding his arms around his torso and pulling the injured man upright.
"Don't interfere," Peeravas snapped curtly. Warut ignored him, moving to Peeravas's front, bending down and lifting him over his shoulder.
"Lieutenant Colonel, what are you doing?" Peeravas protested.
"If you struggle, I'll drop you right now," Warut growled, using his arm to secure Peeravas's uninjured leg as the young man immediately began to squirm.
"Fine, drop me then. Don't bother threatening," Peeravas snarled back.
Warut ignored him, carrying the young man up to the house and straight to the bedroom.
Enough games. They'd played long enough. This time he'd handle Peeravas with 'decisive measures.'
"Colonel Warut, what in the world do you think you are doing?" Peeravas demanded when he saw his bedroom door.
"Try guessing what I'm going to do."
"Don't do anything crazy," Peeravas pounded on the soldier's back and struggled harder.
"Ow," Warut groaned softly but didn't stop. The large soldier used his foot to push open the bedroom door and walked to the center of the room, gazing at the large bed covered with dark green sheets striped with white.
"What do you think I'm going to do?"
"How would I know? Put me down. Don't play these weird games," Peeravas commanded sternly.
"Who says I'm playing?" Warut replied. "I'm serious. You're the one who should stop playing—stop playing with people's hearts, stop playing with your own heart, stop playing with my love and my heart."
"What makes you think I'm playing?" Peeravas's voice softened.
"Tell me first—what do you really think about me? If you don't, I absolutely will not put you down," Warut issued his ultimatum.
"If you're not too tired, keep carrying me," Peeravas challenged.
Warut stood motionless and silent, shifting his grip on Peeravas's thigh while his other hand pressed the young man's waist firmly against his broad shoulder. Then he began stroking Peeravas's thigh gently with the hand that held it.
"Let me go," Peeravas's voice wavered, his body trembling from Warut's touch, while simultaneously struggling to breathe with his stomach pressed against the soldier's hard shoulder.
"Well?" Warut asked slowly.
"Well what?" Peeravas remained defiant.
"Tell me if you'll accept me or not. Stop this crazy game and open your real heart. If you still won't, I'll keep carrying you like this. When I run out of strength, we'll both collapse to the floor together."
"Suit yourself," Peeravas replied coldly, lying still but clenching his lips tight as breathing became difficult.
He's truly insane. Where does all this strength come from? Isn't he heavy at all? And if he ends up on top of him, wouldn't that be fatal...
"Peeravas, no couple is more perfectly matched than us. And that little drama with Wisanu to provoke me? It won't work. I saw through such a shallow plan immediately," Warut said.
"Oh, how clever."
"I've known your tricks for ages."
"Devious."
"I think you're more devious," Warut shot back. "Did you think you could bet with Isara about conquering me? Trick me into confessing love then cast me aside? Did you think I'd allow that?"
"If you won't allow it, then don't," Peeravas's voice grew thin and breathy, his breathing becoming labored.
"Am I worth only a single treadmill?" Warut's voice intensified. "Don't you think I should be worth more than that?"
"Isara, that worthless brick," Peeravas hissed, beginning to struggle as he could barely breathe.
"Peeravas, if you love me, say you love me. Accept it. Give your heart a chance for once. I'm not young anymore—I've never loved anyone. You've never loved anyone either. Stop being suspicious of me. Don't be afraid that once you confess love, you'll be abandoned, betrayed, or have your back stabbed. I'm not that kind of villain."
This isn't what he'd call villainous? His instincts were right from the start—Warut was no sheep...
"You called me devious," Peeravas spoke in broken fragments.
"Say you love me, or we'll stand like this until I'm exhausted and we both crash to this hard wooden floor," Warut demanded. "It'll hurt. Badly."
"Lieutenant Colonel, I can't breathe," Peeravas was reaching his limit, his voice breaking.
"Then hurry up and speak," Warut smiled knowingly, sensing victory.
Peeravas remained silent.
"Peeravas?"
"Love."
"What was that?" Warut grinned wider.
"Oh," Peeravas groaned.
Warut pressed the body on his shoulder closer to him. Now Peeravas tried to struggle, gripping Warut's shirt tighter before clawing at his back.
"Peeravas, I love you," Warut smiled, his voice low and husky as he looked toward the bed, calculating the best way to lay Peeravas down. "What about you? Do you love me? Really love me, not just playing around?"
"Love," Peeravas groaned. "Put me down."
"Do you surrender?"
"I surrender," Peeravas was forced to speak, nearly at his breaking point.
Most ruthless of all. Who would have thought that the composed, stern, elegant, cool gentleman Warut could be this devious...
In this game of hearts, he had been utterly defeated...
This time he hadn't lost to Isara, but to Warut...
***