แสงจันทร์เต็มดวงสาดส่องทั่วหมู่บ้านอี้หลาน
ในค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าไร้เมฆ เงาไม้ทอดยาวบนพื้นหิน
แต่ในใจลี่เหมยกลับปั่นป่วน เธอยืนเงียบอยู่บนลานกว้างหน้าหอจันทรา
ในมือคือกล่องไม้บรรจุปิ่นปักผมของแม่ กับหนังสือบันทึกที่ตอนนี้…หนักกว่าหินพันชั่ง
> “ข้าต้องเลือกจริง ๆ หรือ…” เธอเอ่ยแผ่วเบา ราวถามกับตัวเอง
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากเบื้องหลัง
ซ่งเหวินยืนเงียบ ดวงตาสะท้อนแสงจันทร์
“ทุกการตัดสินใจ ไม่ใช่เพื่อเราคนเดียวหรอกลี่เหมย”
“สิ่งที่เจ้าจะเลือกคืนนี้…อาจเปลี่ยนอนาคตของหมู่บ้านนี้ไปตลอดกาล”
เธอกำมือแน่น จิตใจถูกฉุดดึงจากความเจ็บในอดีต และความรักที่แม่เคยมี
ภาพในหัวซ้อนทับระหว่างรอยยิ้มของแม่ และใบหน้าผู้ชายคนหนึ่งในอดีต…
ชายจากแคว้นตงหลัว ที่เคยทำลายคำสัญญา
แต่ก็เคย “รัก” อย่างแท้จริง
ทันใดนั้น…
แสงสว่างเรืองรองพุ่งขึ้นจากกลางลานหิน
ดอกไม้สีคราม ผลิดอกอีกครั้ง ตรงตำแหน่งที่คำสาบานเคยเกิดขึ้นเมื่อร้อยปีก่อน
กลีบของมันสั่นไหวเหมือนกำลังฟังหัวใจใครบางคน
> “เลือกลี่เหมย…” เสียงลมกระซิบ “จงเลือกด้วยหัวใจที่แท้จริง”
เธอคุกเข่าลง เบื้องหน้าดอกไม้
หยาดน้ำตาหยดลงบนกลีบสีคราม
แต่ไม่ใช่น้ำตาแห่งความแค้น…
มันคือหยดแห่งการยอมรับ—และการให้อภัย
> “แม่…ข้าจะไม่สืบทอดความเจ็บปวด”
“ข้าขอให้อภัยทุกสิ่ง แม้ว่าอดีตจะไม่เปลี่ยนได้ แต่หัวใจของคนรุ่นใหม่…สามารถหยุดวงจรนี้ได้”
แสงจันทร์สาดส่องตรงกลางดอกไม้
กลีบดอกค่อย ๆ ละลายเป็นแสงสีฟ้าอ่อน ลอยสู่ท้องฟ้า
เหมือนคำสาบานเดิมได้ถูกชำระด้วยความกล้าหาญจากเลือดรุ่นใหม่
ซ่งเหวินยิ้มบาง
“เจ้าทำในสิ่งที่ไม่มีใครในตระกูลเราทำได้มาก่อน… เจ้าคือผู้สืบทอดของดอกไม้สีครามตัวจริง”
และในคืนนั้นเอง
ทั้งหมู่บ้านอี้หลานได้ยินเสียงกระซิบของสายลม
ที่เต็มไปด้วยกลิ่นดอกไม้ และคำให้อภัย