(Azra'nın Anlatımı)
O geceyi unutamıyordum.
Yağmurun sesi kulaklarımdan silinse bile, gözlerimin önünden o an gitmiyordu. Sokak lambasının titrek ışığında beliren siluet… o gözler.
Kimdi o adam?
Neden günlerdir beni takip ediyor, ama zarar vermiyordu? Ve neden, göz göze geldiğimizde kalbim korkudan olduğu kadar… başka bir şeyden de hızlandı?
Sabah uyandığımda gözlerimin altı kararmıştı. Neredeyse hiç uyumamıştım. Aynaya baktım; yorgun, bitkin ama içinde tuhaf bir kıvılcım parlayan bir yüz vardı karşımda.
"Deliriyor muyum?" diye sordum kendime.
Ama hayır… gördüm onu. Gerçekti.
Okula giderken adımlarımın ritmi değişmişti. Eskiden sıradan yürürdüm, şimdi her köşe başında kalbim çarpıyordu. Belki gölgedeydi. Belki yine izliyordu. Ve farkında olmadan… ben de onu arıyordum.
Bir yabancıyı.
Bir tehlikeyi.
Derslerde dikkatimi toplayamadım. Defterimin kenarına yazılar karaladım, sonra silip geçtim. Arkadaşlarım bir şey fark etmedi, ama ben her gülüşün, her sesin arasında bile o gözleri gördüm.
Öğle arasında kampüsün bahçesine çıktım. İnsanlar kalabalıktı, ama ben hep aynı şeyi düşündüm: "Ya burada bir yerden izliyorsa?"
Birden kalabalığın arasında siyah bir pardösü gördüm. Kalbim yerinden fırlayacak sandım.
Ama arkamı döndüğümde sıradan bir öğrenciydi.
İçim hayal kırıklığıyla karışık bir rahatlamayla doldu.
Akşam eve dönerken ayaklarım ağırlaştı. Apartmanın kapısına vardığımda istemsizce geriye baktım. Sokak boştu.
Ama kalbim bana yalan söylüyordu: O buradaydı. Belki bir köşede, belki bir binanın çatısında… hissediyordum.
Eve girip ışıkları açtım. Çantamı kanepeye bırakıp pencereye yürüdüm.
Yağmur yoktu bu kez, ama gökyüzü yine griydi.
Elimi cama koydum.
"Kimsen olursan ol… benden ne istiyorsun?" diye fısıldadım.
O gece yatağa uzandığımda uyumak istemedim. Gözlerimi kapatırsam yine aynı an gelecekti aklıma.
Ama gözlerim açıkken de onu arıyordum. Sanki karanlığın içinde bana bakıyordu.
Korkuyordum, evet. Ellerim hâlâ titriyordu.
Ama… o korkunun içinde, gizleyemediğim bir şey vardı.
Bir çekim.
Ve ilk kez kendi kendime itiraf ettim:
Bir yabancının gözlerine bu kadar çok bağlanmak normal değil.
Ama normal olan hiçbir şey yoktu artık.
-