(Ateş'in Anlatımı)
Gözlerindeki korkuyu unutamıyordum.
Yağmurun altındaki o bakış… hâlâ aklımda.
Ve daha da kötüsü, o bakış sadece korkudan ibaret değildi.
Bir soru vardı orada. Bana dair bir merak.
İşte bu yüzden geri duramadım. O geceden sonra da onu izlemeye devam ettim. Ama artık farklıydı. Eskiden gölgelerde saklanmak sadece görev gibiydi, şimdi ise bir ihtiyaçtı. Onu görmek, nefes aldığını bilmek… bana tuhaf bir huzur veriyordu.
---
Okulunun kapısının karşısında duruyordum o gün. Kalabalık arasından onu seçmek benim için zor değildi. İnsanların arasında yürürken bile ışık gibiydi.
Adımlarına dikkatle baktım. Normalde hızlı ve kararlı yürürdü, ama şimdi farklıydı. Çevresine daha çok bakıyordu. Bir şey arar gibi.
Ya da… birini.
O an kalbimde bir sızı hissettim.
Beni mi arıyordu?
Yoksa sadece korkuyordu?
Köşede durdum, gözlerimi ondan ayırmadan. Arkadaşlarının yanına gittiğinde gülümsedi, ama ben o gülümsemenin ardındaki gölgeyi gördüm. Yalnız kaldığında yüzüne düşen o huzursuzluk… bendim. Benim varlığım.
Onu korumaya çalışırken, aslında içini titreten kişi de bendim.
---
Akşamüstü eve dönüş yolunda yine peşindeydim.
Yağmur yağmıyordu ama sokaklar ıslaktı hâlâ. Onun adımlarını takip ederken, kendi kendime sordum:
"Ne yapıyorsun Ateş? Onun yolunu niye bu kadar dolduruyorsun?"
Bir binanın çatısına çıktım, oradan baktım ona.
Durdu. Arkasını döndü. Gözleri sokağı taradı. Bir an bakışları yukarıya kaydı, ama beni göremedi.
Yine de… hissetti.
O kızın sezgileri güçlüydü. Gözlerimle onu delip geçtiğim her an, o da bir şekilde bana dokunuyordu.
---
Gece mekânıma döndüm. Sessizlik vardı. Adamlarım bile fark etmişti ki, bu ara fazla kendi içime kapanıyordum.
Cem yanımdan geçerken fısıldadı:
"Abi… bu işin sonu iyi değil. Bir kıza bağlanmak… bizim dünyamızda ceza gibidir."
Haklıydı. Herkes haklıydı.
Ama kalbime söz geçirebilecek kimse yoktu.
Bıçağı elime aldım, masanın üzerine koydum.
Kendi kendime mırıldandım:
"Ona yaklaşmamam gerek. Ama gözlerim ondan kopmuyor."
---
Gecenin sonunda, pencereden dışarı baktığımda şunu düşündüm:
O beni gördü. Göz göze geldik. Artık sadece gölge değilim onun için.
Ama bu… başlangıcın sonu muydu, yoksa sonun başlangıcı mı?
---