(Ateş'in Anlatımı)
Gece bana her zamankinden farklı gelmişti. Uykunun bana uğramadığı saatlerde, sessizliğin içinde sadece onun varlığını hissettim. Azra'nın kalbi… artık benden uzak değildi. Onun uyanışı, rüyadan çıkışı, teninde bıraktığım iz, hepsi bana geri dönmüştü.
Sabahı beklemeden gölgeler aracılığıyla odasına baktım. Yatağında oturuyordu. Elleri titriyordu. Bileklerine dokunuyor, aynanın karşısında gözlerine bakıyordu. O an fark ettim: Gözlerinde karanlığın yankısı vardı. Sanki benim bakışlarımı taşıyordu artık.
Onu izlerken içimde garip bir huzursuzluk kıpırdandı. Bu benim istediğim şeydi, değil mi? Onu gölgelerime çekmek… Ama aynı anda içimde başka bir ses yükseldi: "Eğer yaklaşırsa, eğer karanlığa adım atarsa, geri dönüşü olmayacak."
Okula gidişini de izledim. Kalabalığın içinde yürürken diğer insanlardan farklıydı artık. Onların arasında kaybolmuyordu; aksine, gölgeler onun etrafında yoğunlaşıyor, sanki onu koruyordu. O ise bunun farkındaydı. Başını eğmişti ama parmakları boşlukta bir şey arar gibi hareket ediyordu. Sanki hâlâ dokunuşumu hissediyor, gölgelerden bana uzanıyordu.
Ders sırasında kalemi tutuşunu izledim. Deftere bakmıyordu. Elleri, dün gece bıraktığım izi yoklar gibiydi. O an gölgelerden ona biraz daha yaklaştım. Yüzüme bakmadan bile nefesini hızlandırdı. Gözlerini kapattığında dudaklarından bir fısıltı döküldü, çok hafif ama bana ulaşacak kadar güçlüydü:
"Ben… o eli tutmak istiyorum."
Kalbim o an sarsıldı. Onun bu itirafı, benim için bir zafer miydi yoksa sonumun başlangıcı mı, bilemedim. Çünkü artık sadece korkmuyordu. Teslimiyeti içinde büyüyordu.
Gölgeler bana fısıldıyordu: "O senin olacak."
Ama kalbim başka bir şey söylüyordu: "Eğer senin olursa, ışığını kaybedecek."
Onu izlerken içimdeki çatışma büyüdü. Bir yanım onu tamamen kendime çekmek istiyor, diğer yanım ise onu korumak için geri durmam gerektiğini haykırıyordu. Fakat bildiğim tek şey vardı: Azra artık gölgelerin dilini duymaya başlamıştı.
Ve bir kez bu dili duyan asla eskisi gibi kalamazdı.