Sa simula, ang lahat ay parang isang perpektong awit. Ang mga araw ay puno ng tawa, ang mga gabi'y puno ng mga yakap, at tila walang puwang para sa lungkot o pag-aalala. Ngunit gaya ng bawat kanta, may mga nota ring biglang bumababa, mga salitang hindi nabibigkas, at mga aninong muling bumabalik kapag akala mo'y nakalayo ka na sa kanila.
Para kay April at Brandy, iyon na ang panahon kung kailan unti-unting lumitaw ang mga lamat sa pader ng kanilang kaligayahan.
Ang Balitang Dumating
Isang hapon, habang nasa art studio si April, dumating ang isang email mula sa isang prestihiyosong art residency program sa Europa. Ito ang pangarap niya noon pa man—isang pagkakataong makasama ang mga kilalang pintor, magkaroon ng exhibit sa ibang bansa, at palawakin ang kanyang mundo bilang artista.
Binasa niya ang email nang paulit-ulit, halos hindi makapaniwala. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig sa sobrang tuwa, ngunit kasabay nito ay may kirot sa dibdib. Dahil alam niyang ang balitang ito, na matagal na niyang hinintay, ay maaaring magbago ng lahat sa pagitan nila ni Brandy.
Kinagabihan, nang magkita sila ni Brandy sa kanilang paboritong kainan, nagpasya siyang sabihin ito. Ngunit nang makita niya ang mga mata nitong puno ng pagod matapos ang gig, ang mga labi na nakangiti para lamang sa kanya, biglang nanahimik si April.
"May sasabihin ka sana?" tanong ni Brandy, napansin ang kanyang pag-aalangan.
Umiling si April, pinilit ang ngiti. "Mamaya na lang siguro. Gusto ko munang kumain tayo."
At iyon ang simula—ang unang lihim, ang unang hindi nasabi.
Mga Aninong Hindi Nawala
Samantala, si Brandy naman ay nagsimulang muling balikan ng mga anino ng kanyang nakaraan. Minsan, pagkatapos ng gig, nagiging tahimik siya, nakatitig lamang sa kanyang gitara na para bang may kung anong hindi niya masabi.
"Anong iniisip mo?" tanong ni April isang gabi, habang sila'y magkatabi sa sofa.
"Wala," mabilis niyang sagot, sabay iwas ng tingin.
Ngunit hindi iyon ang totoo. Ang totoo, naaalala niya ang mga panahong nasaktan siya sa nakaraang relasyon—kung paano iniwan siya nang walang paliwanag, kung paano pinili ng dating minamahal na unahin ang pangarap kaysa sa kanya. At bagama't si April ay ibang-iba, ang takot ay nananatili: Paano kung mangyari ulit?
Hindi niya masabi kay April ang lahat, dahil ayaw niyang magmukhang mahina. Kaya pinili niyang manahimik, ngunit ang katahimikan na iyon ay naging distansya sa pagitan nila.
Unang Lamat
Isang gabi, habang naghahapunan, nagtanong si April.
"Brandy, may napapansin akong madalas kang tahimik nitong mga nakaraang araw. May problema ba?"
Napakunot ang noo ni Brandy, itinabi ang kutsara. "Hindi naman. Pagod lang siguro."
"Sigurado ka?" Hindi kumbinsido si April, ngunit pinilit niyang ngumiti.
"April, huwag ka nang mag-alala. Hindi lahat ng bagay kailangan pag-usapan, 'di ba?"
Ang simpleng linyang iyon ay parang malamig na tubig sa dibdib ni April. Hindi dahil sa mga salita, kundi dahil sa paraan ng pagkakabigkas nito—parang may pader na itinayo sa pagitan nila.
Natahimik si April. Sa kanyang isip, umalingawngaw ang hindi pa niya nasasabi: ang balita tungkol sa kanyang residency. Kung hindi niya kaya akong pagbuksan ng damdamin, paano ko sasabihin ang balitang ito?
Ang Sulat na Hindi Nabasa
Habang lumalalim ang gabi, nagsimulang magsulat si Brandy ng mga liriko. Mga salita ng takot, ng pangamba, ng pag-ibig na baka mawala. Ngunit tuwing susubukan niyang ipakita kay April, laging nababago ang isip niya.
Hindi ko siya dapat bigyan ng dahilan para magduda. Dapat makita niya na malakas ako.
Kaya't nanatiling mga pahina lamang ng notebook ang nakakakita ng kanyang mga iniisip. Mga liriko na puno ng tanong:
Kung aalis ka, uuwi ka pa ba?
Kung pipiliin mo ang pangarap, may lugar pa ba ako?
Samantala, si April ay nagsimulang mag-ipon ng mga sketch tungkol sa paglalakbay—mga barko, mga tren, mga eroplano. Ngunit sa bawat guhit, laging may dalawang aninong magkahawak-kamay.
Paglalapit at Paglalayo
Sa kabila ng lahat, sinikap nilang panatilihin ang kanilang kaligayahan. Lumalabas pa rin sila, nagtatawanan, at nagbabahagi ng mga simpleng araw. Ngunit sa ilalim ng mga ngiti, may mga tanong na hindi nila maamin.
Isang gabi, habang naglalakad sila pauwi, biglang bumuhos ang ulan. Nagmadali silang sumilong sa ilalim ng lumang waiting shed.
"Naalala mo yung unang pagkikita natin?" tanong ni April, habang hinahabol ang hininga.
Ngumiti si Brandy. "Oo. Umuulan din. Parang lagi tayong binabalikan ng ulan."
Nagkatawanan sila, ngunit sa mga mata ni Brandy ay may lungkot na hindi maitago.
"April…" nagsimula siya, ngunit agad ding natigilan.
"Ano yun?" tanong ni April.
"Wala. Sabi ko lang… sana ganito lagi."
Nang gabing iyon, natulog silang magkahawak ang kamay, ngunit pareho nilang alam: may mga salitang natira sa pagitan nilang hindi nasabi.
Mga Unang Pag-aalinlangan
Lumipas ang mga araw, at lalo lamang lumalim ang kanilang katahimikan. Isang hapon, habang si April ay abala sa pagpipinta, dumating si Brandy na halatang pagod. Umupo ito sa gilid ng silid at matagal siyang pinanood.
"Ang ganda mo kapag nagpipinta," wika niya, halos pabulong.
Ngumiti si April, ngunit ang bigat ng lihim na kanyang dala ay mas mabigat pa sa lahat ng canvas sa paligid.
"Brandy…" nagsimula siya, ngunit naputol nang biglang tumunog ang cellphone ng lalaki.
Isang tawag mula sa bandmate, nagsasabing may bagong booking sa isang malayong gig. Agad siyang tumayo, sabay sabi ng, "Kailangan kong umalis. Sorry, bukas na lang natin pag-usapan."
At muling naiwan si April, ang mga salita'y nakabitin sa kanyang lalamunan.
Ang Takot na Bumabalik
Kinagabihan, naglalakad si Brandy pauwi matapos ang rehearsal. Sa bawat hakbang, bumabalik ang mga alaala ng nakaraan—ang huling beses na nagtiwala siya, ang huling beses na naniwala na sapat siya, at kung paano siya iniwan sa gitna ng kanyang pangarap.
At sa kanyang dibdib, isang tanong ang paulit-ulit: Kaya ba akong piliin ni April kapag dumating ang oras na kailangan niyang pumili?
Isang Malamig na Yakap
Pag-uwi niya sa apartment ni April, nadatnan niya itong natutulog sa sofa, nakabalot sa kumot. Dahan-dahan siyang lumapit at naupo sa tabi nito. Hinaplos niya ang buhok ni April at marahang bumulong, "Sana hindi mo rin ako iwan."
Ngunit hindi narinig ni April, at nanatili siyang nakapikit, payapa sa kanyang panaginip.
At si Brandy, bagama't niyayakap siya, ay ramdam ang malamig na hangin ng mga anino ng kanilang nakaraan—mga aninong handang guluhin ang kanilang ngayon.