Enero 12, 1899 - Lungsod ng Malolos, Bulacan
Tahimik ang gabi sa Malolos. Ang liwanag ng gasera'y kumikislap sa makipot na pasilyo ng lumang gusali na ngayo'y nagsisilbing bulwagan ng pamahalaan. Sa bawat sulok ay naroon ang mga sundalong nagbabantay, ngunit ang ilan sa kanila'y hindi alam na sa mismong loob ng gusali'y may nagaganap na pulong na hindi dapat matunton ng sinuman-lalo na ni Heneral Antonio Luna.
Ang silid ay may mababang kisame, tinakpan ng makapal na kurtina ang mga bintana upang hindi makalabas ang liwanag. Ang hangin ay mabigat, amoy ng pawis at tabako ang nangingibabaw. Sa gitna ng silid ay naroon ang isang bilog na mesa na yari sa narra, at nakapalibot dito ang ilan sa pinakamakapangyarihang tao ng Unang Republika-mga lalaking may ngiti sa bibig ngunit may daga sa dibdib.
Ang mga Nilalang sa Mesa
Don Mariano Ilustre - isang matandang ginoo mula sa Cavite. Dati siyang may ari-arian, nakipagsabwatan sa mga Espanyol upang mapanatili ang kanyang hacienda, ngunit nang bumangon ang Republika'y mabilis ding nagbago ng kulay upang manatili sa kapangyarihan. Kilala siya sa husay sa paggamit ng salita at sa pagiging tuso sa pulitika. Hawak niya ang isang abaniko, na sa bawat hampas sa palad ay tila kasabay ng kanyang mga salita.
Vicente Robles - batang abogado na mabilis makaakyat sa ranggo dahil sa kanyang pagiging tapat kay Aguinaldo. Siya'y may ambisyong mapabilang sa pinakamalapit na konsehal ng Pangulo. Bagaman wala pang karanasan sa digmaan, mahusay siya sa pananalita, at madalas gamitin ang kanyang kasigasigan upang matabunan ang kakulangan sa karunungan.
Padre Severino - isang paring Pilipino na nagsuot ng maskara ng nasyonalismo, ngunit sa totoo'y mas pinahahalagahan ang sariling impluwensya sa mga lalawigan. Ginagamit niya ang pulpito at simbahan upang makaipon ng tagasuporta, at sa pulitika'y gumaganap na parang tagapamagitan ng Diyos, ngunit higit siyang malapit sa ginto kaysa sa krus.
Gaston Enriquez - isang abogadong taga-Maynila, kilala sa pagiging makinis ang dila at marunong makipagkalakalan kahit kanino-Espanyol, Intsik, Amerikano. Para sa kanya, walang permanenteng kaaway o kaibigan; ang mahalaga lamang ay ang kapakinabangan. Ang kanyang mata'y matalim, parang buwitre na naghihintay ng bangkay.
At may ilan pang politiko at kasapi ng konseho na naroon, ngunit ang apat na ito ang nangingibabaw ang tinig.
Unang Pagpupulong
"Mga ginoo," bungad ni Don Mariano, sabay hampas ng abaniko sa palad, "hindi ko maikakaila ang aking pangamba. Araw-araw ay lumalakas ang impluwensya ni Heneral Luna, at ngayo'y may bago na naman siyang kapanalig-isang binatang galing daw sa kung saan, kasing talino raw ni Zhuge Liang ng Tsina. Ano sa tingin ninyo?"
Nagkatinginan ang mga naroon.
Vicente Robles ang unang tumugon. "Kung totoo ang sinasabi, mas malaking banta siya kaysa kay Luna. Ang heneral, kahit mainit ang ulo, alam natin kung saan tatama. Pero ang estrangherong ito, hindi natin kilala, hindi natin alam kung anong hangarin. Baka bukas, siya na mismo ang humawak ng kapangyarihan."
"Kung siya'y tunay na henyo sa agham at digmaan," dagdag ni Padre Severino, "maaari niyang baguhin ang kapalaran ng ating Republika. Ngunit ang tanong-kaninong kapalaran ang kanyang papanigan? Baka sa kanila ni Luna, hindi sa atin."
Sandaling katahimikan ang bumalot. Tanging tunog ng abaniko ni Don Mariano ang narinig.
Doon muling nagsalita si Gaston Enriquez. "Mga kasama, huwag tayong magbulag-bulagan. Kung hindi natin kontrolado ang taong iyan, tiyak na magiging kasangkapan siya ni Luna upang higitan ang Pangulo. At kung si Aguinaldo ay malampasan, saan tayo pupulutin? Sa putik."
Ikalawang Pagpupulong - Dalawang Araw ang Lumipas
Enero 14, 1899
Muli silang nagtipon, ngunit ngayon mas matindi ang kaba. Ang usapan ay mas marahas, mas lantad ang takot.
"Hindi sapat ang pag-iingat," ani Don Mariano habang malakas na ibinaba ang abaniko sa mesa. "Kung totoo ngang may kaalaman siyang wala pa sa ating panahon, maaari siyang bumuo ng hukbo na hindi natin kayang labanan."
"Hindi ba't ganyan din ang ginagawa ni Luna?" sabat ni Vicente. "Gumagawa siya ng reorganisasyon, nagtatatag ng depensa, at ngayo'y may kasama siyang tila alam ang lahat ng siyensya at estratehiya. Kung magtagumpay sila, mawawalan tayo ng saysay dito sa Malolos!"
Sumabat si Padre Severino, halos pabulong ngunit matalim: "Narinig ko na rin ang mga tsismis. Nakikipag-usap daw ang estrangherong iyon sa mga panday ng Bulacan, nag-aalok ng kakaibang paraan ng paggawa ng armas. Kung makuha niya ang loob ng mga manggagawa, baka bukas-makalawa'y may lumitaw na mga sandatang higit pa sa baril ng mga Amerikano."
"Eksakto," ani Gaston Enriquez, sabay lapag ng sigarilyo sa mesa. "Mga kasama, malinaw ang ating dapat gawin. Hindi natin kayang hintayin na lumakas pa siya. Dapat nating unahan. Una, siraan siya kay Aguinaldo. Pangalawa, ipakita na siya'y hindi mapagkakatiwalaan. At kung kinakailangan-" huminto siya, tumitig sa bawat isa-"ay tuluyang alisin siya sa daan."
Napalunok ang ilan. Ang iba nama'y napayuko, tila iniisip kung gaano kalalim ang kanilang kayang pasukin. Ngunit walang tumutol.
Ang Nakikinig sa Dilim
Ngunit hindi nila alam, may isang binatang tagapag-utos na palihim na nakikinig mula sa labas ng silid. Hindi siya dapat naroon, ngunit dala ng kanyang kuryusidad ay napatigil siya sa pasilyo. Narinig niya ang bawat salita, bawat plano.
Kinabukasan, agad niyang ipinaabot ang balita kay Adrian.
"Señor," bulong ng binata, nanginginig ang tinig, "may mga nagbabalak laban sa inyo. Narinig ko silang nagsasabing hindi nila kayo hahayaan. Ang ilan ay nagsasalita ng pagtataksil... pati ng pag-aalis sa inyo sa mundong ito."
Ang Reaksyon ni Adrian
Napatigil si Adrian. Mahigpit ang hawak niya sa kanyang dibdib, parang pinipigilan ang tibok ng puso. Sa kanyang isip, agad na umikot ang daan-daang posibilidad. Hindi pa man siya nakakapagtatag ng pundasyon ng kanyang mga plano, heto't may mga nais nang sumira.
"Kung ganoon..." bulong niya sa sarili, "hindi lamang Amerikano ang ating haharapin, kundi pati ang mga Pilipinong ayaw magpadaig."
Lumapit si Elena, ang kanyang kasama mula sa 2025, at hinawakan ang kanyang balikat. "Adrian... hindi na ito tungkol sa kaalaman lamang. Politika ito. Intriga. Dapat maging mas maingat tayo. Kung masyado kang lantad, mas madali nilang ibagsak ang lahat ng ating plano."
Tumango si Adrian, bagama't halata ang apoy sa kanyang mga mata. "Kung giyera ng isipan ang gusto nila, giyera ng isipan ang ibibigay ko. Hindi nila alam na ako'y sanay na sa ganitong laro. Sa ating panahon, Elena, ang pulitika'y laro ng mga buwaya. At kung buwaya ang kalaban... oras na para ipakitang may leon na dumating sa kanilang hardin."
Katapusan ng Kabanata 5
At sa loob ng dilim ng Malolos, nagsimula ang isang tahimik na digmaan-hindi sa larangan ng putok ng baril, kundi sa ilalim ng mesa, sa mga lihim na kasunduan, at sa mga salitang bumabagsak na mas matalim pa kaysa bala.