ឈុតបើកឆាក៖ មកដល់ព្រំដែន
បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរដ៏តានតឹងឆ្លងកាត់ ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ អស់ជាច្រើនម៉ោង សុធា និង ណារីតា បានទៅដល់ច្រាំងនៃ បឹងបំបាំងកាយ។
បឹងនេះហាក់ដូចជាមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងធម្មតា។ វាត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយអ័ព្ទត្រជាក់ ដែលរំកិលយឺតៗលើផ្ទៃទឹក។
"បឹងនេះត្រូវបានការពារដោយ អាគមបិទបាំង កម្រិតកំពូល។ អ្នកនឹងមិនឃើញអ្វីក្រៅពីទឹក និងអ័ព្ទទេ" សុធា ពន្យល់។
ណារីតា ងក់ក្បាល។ នាងសម្លឹងមើលទៅបឹង ហើយដឹងថា អាគមពន្លឺ របស់នាងមិនអាចប្រើដើម្បីវាយប្រហារបានទេ។ អាគមរបស់នាងអាចប្រើបានតែដើម្បី មើលធ្លុះ ប៉ុណ្ណោះ។
"ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត" ណារីតា និយាយ។ "តែបើខ្ញុំប្រើវា ខ្ញុំនឹងបញ្ចេញ ក្លិនពន្លឺ ដ៏ខ្លាំង ដែលអាចទាក់ទាញឆ្មាំរបស់ពួកគេ"។
"ខ្ញុំនឹងការពារអ្នក" សុធា និយាយយ៉ាងខ្លី។ "ប្រើវាឲ្យលឿនតាមដែលអាចធ្វើបាន។ ខ្ញុំនឹងប្រើ អាគមបិទបាំង របស់ខ្ញុំដើម្បីស្រូបយកពន្លឺដែលអ្នកបញ្ចេញ។ នេះជាការប្រថុយប្រថានបំផុត"។
ឈុតកណ្តាល៖ បំបែកការបំភាន់
ណារីតា អង្គុយចុះលើគល់ឈើមួយ ហើយផ្តុំស្មារតីរបស់នាង។ នាងដឹងថាការរួមបញ្ចូលគ្នារវាង ពន្លឺបរិសុទ្ធ របស់នាង និង អាគមស្រមោល របស់ សុធា គឺជាឱកាសតែមួយគត់របស់ពួកគេ។
នាងដកដង្ហើមវែងៗ ហើយបញ្ចេញ អាគមពន្លឺ របស់នាង។ ភ្នែករបស់នាងបានប្រែជា ពណ៌ខៀវអគ្គិសនី ដ៏ភ្លឺចែងចាំង ដែលចាំងចំផ្ទៃបឹង។ ពន្លឺនេះបានទម្លុះអ័ព្ទ និងការបំភាន់របស់បឹងយ៉ាងខ្លាំងក្លា។
ភ្លាមៗនោះ រូបភាពបឹងបានបាត់បង់ ហើយ រូបភាពពិត បានលេចឡើង៖ ផ្ទៃបឹងគឺគ្រាន់តែជាគម្របខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ។ នៅចំកណ្តាល មាន បន្ទាយអាគមក្រោមដី ដ៏ធំមួយ ដែលមានច្រកចូលលាក់ខ្លួននៅក្រោមទឹក។ នាងបានឃើញឆ្មាំដែលប្រើអាគមស្រមោលកំពុងល្បាតយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។
ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ សុធា ក៏បានធ្វើសកម្មភាព។ គាត់បញ្ចេញ អាគមបិទបាំង របស់គាត់។ ផ្សែង ពណ៌ស្វាយងងឹត បានរំកិលចេញពីខ្លួនគាត់ ហើយស្រូបយក ពន្លឺខៀវ ដ៏ភ្លឺចេញពីភ្នែករបស់ ណារីតា ស្ទើរតែទាំងស្រុង។
ណារីតា ដកភ្នែករបស់នាងមកវិញយ៉ាងលឿន។ នាងដកដង្ហើមធំទាំងហត់នឿយ។
"ខ្ញុំឃើញហើយ! វាជាបន្ទាយក្រោមដីនៅចំកណ្តាល។ មានច្រកចូលសម្ងាត់នៅខាងកើត ដែលយាមដោយឆ្មាំពីរនាក់។ ពួកគេកំពុងរៀបចំអ្វីមួយនៅខាងក្នុង... គ្រីស្តាល់មហាគាថា ដែលពួកគេលួចបាន កំពុងត្រូវបានគេ បំបែក!" នាងរាយការណ៍ដោយភាពតក់ស្លុត។
ឈុតបញ្ចប់៖ ចូលទៅក្នុងមូលដ្ឋានសត្រូវ
សុធា ក្រោកឈរឡើង។ "ល្អ។ ឥឡូវនេះ អ្នកដឹងថាត្រូវទៅទីណាហើយ។ ដល់ពេលធ្វើការហើយ"។
គាត់ចាប់ផ្តើមរៀបចំ អាគមស្រមោល ដើម្បីបើកផ្លូវ។ គាត់បានបង្កើត ស្រមោលក្លែងក្លាយ ចំនួនពីរ ដែលស្រដៀងនឹងរូបរាងរបស់គាត់ ដើម្បីដើរទៅកាន់ច្រកចូលធំនៃបឹង។
"ស្រមោលក្លែងក្លាយទាំងនេះ នឹងទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ឆ្មាំឲ្យដើរតាមវា។ យើងនឹងប្រើច្រកចូលខាងកើតដែលអ្នកបានឃើញ" សុធា ពន្យល់។
"ចុះឆ្មាំពីរនាក់នៅច្រកខាងកើតវិញ?" ណារីតា សួរ។
សុធា ញញឹមស្ងួត នាងមើលទៅមិនឃើញស្នាមញញឹមនោះទេ។ "អ្នកនឹងប្រើ អាគមព្យាបាល (Healing Magic) របស់អ្នក ដើម្បីធ្វើឲ្យរុក្ខជាតិនៅជុំវិញនោះដុះឡើងយ៉ាងលឿន ដើម្បីចាប់ពួកគេ"។
ណារីតា ភ្ញាក់ផ្អើល។ នាងមិនដែលគិតថា អាគមព្យាបាលរបស់នាងអាចប្រើដើម្បី វាយប្រហារ បាននោះទេ។
ពួកគេលូនទៅកាន់ច្រកខាងកើត។ នៅពេលដែល ស្រមោលក្លែងក្លាយ របស់ សុធា ចាប់ផ្តើមរត់ទៅទិសខាងលិច ឆ្មាំពីរនាក់នៅខាងកើតក៏ចាប់ផ្តើមរំកិលខ្លួន។
ណារីតា បានបញ្ចេញ អាគមរុក្ខជាតិព្យាបាល របស់នាងទៅលើដី។ ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ ដើមវល្លិរុក្ខជាតិ ដ៏ធំៗក៏បានដុះឡើងយ៉ាងលឿន ហើយរុំព័ទ្ធជើងរបស់ឆ្មាំទាំងពីរយ៉ាងណែន។ ឆ្មាំទាំងពីរដួលទៅលើដី ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចដកដង្ហើមបាន។
"លឿនឡើង!" សុធា ប្រញាប់។
សុធា បានបើកច្រកសម្ងាត់នៅក្រោមដី។ ពួកគេលោតចូលទៅក្នុងទីងងឹតនៃមូលដ្ឋានសត្រូវ។ ណារីតា បានដឹងថា ពន្លឺ និង ស្រមោល របស់ពួកគេពិតជាត្រូវគ្នាឥតខ្ចោះ។