ឈុតបើកឆាក៖ ផ្លូវក្រោមដីសម្ងាត់
សុធា មិនដែលប្រើទ្វារចេញចូលធម្មតាឡើយ។ បន្ទាប់ពីចាកចេញពី រូងអ្នកប្រមាញ់ គាត់បាននាំ ណារីតា ចូលទៅក្នុងរូងក្រោមដីដ៏ងងឹតមួយ ដែលមានទីតាំងលាក់ខ្លួននៅក្រោមប្រព័ន្ធលូទឹកចាស់ៗនៃ ទួលស្រមោល។
"តើផ្លូវនេះចេញទៅដល់ណា?" ណារីតា សួរដោយក្តាប់ដៃរបស់នាងយ៉ាងណែន។ នាងមិនចូលចិត្តភាពងងឹតនេះទេ។
"ច្រកផ្លូវសម្ងាត់ទៅកាន់ ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ" សុធា តបយ៉ាងខ្លី។ "លឿនឡើង។ ក្លិន ពន្លឺ របស់អ្នករំខានដល់ការបិទបាំងរបស់ខ្ញុំ"។
ណារីតា ខាំមាត់របស់នាង។ នាងបានត្រួតត្រា អាគមពន្លឺ របស់នាងយ៉ាងខ្លាំងក្លា ទុកគ្រាន់តែជាពន្លឺតូចមួយនៅជុំវិញខ្លួននាងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលពួកគេកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងផ្លូវក្រោមដី នាងបានព្យាយាមប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត របស់នាង។ នាងឃើញតែស្រមោល និងជញ្ជាំងថ្ម។
"ឈប់ប្រើអាគមនោះទៅ" សុធា និយាយដោយមិនបាច់បែរក្រោយ។ "នៅក្នុងទីងងឹត អាគមរបស់អ្នកគ្រាន់តែជាគោលដៅប៉ុណ្ណោះ"។
គាត់បានហុច ផ្លែឈើពណ៌ប្រផេះ តូចមួយឲ្យនាង។
"ញ៉ាំវាទៅ។ វាជាផ្លែ បំបាំងកាយក្លិន។ វាអាចបិទបាំងក្លិនអាគមពន្លឺរបស់អ្នកបានមួយរយៈ"។
ណារីតា ទទួលយកផ្លែឈើនោះទាំងស្ទាក់ស្ទើរ។ នាងដឹងថាមិនគួរជឿទុកចិត្តលើអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោករបស់ សុធា ទេ តែនាងក៏ដឹងដែរថា នាងពិតជាគ្មានបទពិសោធន៍ក្នុងការធ្វើដំណើរក្រោមដីងងឹតបែបនេះឡើយ។ នាងក៏ខាំវា—វាមានរសជាតិល្វីង និងស្រដៀងនឹងស្លឹកឈើ។
ឈុតកណ្តាល៖ ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ
ពួកគេបានលូនចេញពីផ្លូវសម្ងាត់ចូលទៅក្នុង ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ។ ព្រៃនេះពោរពេញដោយអ័ព្ទពណ៌សដ៏ក្រាស់ ដែលមិនមែនជាអ័ព្ទធម្មតា តែជា អ័ព្ទវេទមន្ត ដែលរំខានដល់ប្រព័ន្ធតាមដានទាំងអស់។
"ទីនេះគឺដូចជាដំបូលនៃស្រមោល" សុធា ពន្យល់ ខណៈដែលគាត់យកបន្តោងតូចមួយចេញពីហោប៉ៅ។ "នៅក្នុងព្រៃនេះ អាគមពន្លឺរបស់អ្នកមិនអាចតាមដាន ឬជួយអ្នកបានច្រើនទេ។ យើងត្រូវតែធ្វើដំណើរដោយ សភាវគតិ"។
បន្តោងរបស់ សុធា ចាប់ផ្តើមបញ្ចេញផ្សែង ពណ៌ស្វាយ តិចៗ ដែលរំកិលតាមដី ហើយចង្អុលបង្ហាញផ្លូវ។ គាត់ប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ ដើម្បីអានចលនានៃអ័ព្ទ និងដើមឈើ។
"អ្នកដើរលឿនពេកហើយ!" ណារីតា ហត់នឿយ។ នាងជាសិស្សដែលធ្លាប់តែអង្គុយរៀននៅក្នុងសាលាគ្រីស្តាល់។
"សត្រូវកំពុងសម្រាកនៅក្នុង បឹងបំបាំងកាយ។ ពួកគេនឹងដឹងខ្លួនក្នុងរយៈពេលខ្លី។ យើងមិនមានពេលវេលាច្រើនទេ" សុធា តប ហើយបន្តដើរ។
ស្រាប់តែគាត់ឈប់។
"មានអ្វីមួយខុសប្រក្រតី" សុធា ខ្សឹប។ គាត់បានចាប់ដៃ ណារីតា ហើយទាញនាងឲ្យជ្រកនៅក្រោមគុម្ពោតព្រៃដ៏ក្រាស់មួយ។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការល្បាតដោយពន្លឺ (The Light Patrol)
ណារីតា ពិបាកដកដង្ហើម។ នាងមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនដែលត្រូវទទួលការដឹកនាំពី អ្នកប្រមាញ់ផ្លូវងងឹត។
នៅពេលនោះ ពួកគេបានឮសំឡេងជើងរបស់ ក្រុមល្បាត ដែលចេញមកពី បុរីរស្មី។ ពួកគេពាក់អាវការពារពន្លឺពណ៌មាស ហើយកំពុងប្រើ អាគមតាមដានពន្លឺ ដើម្បីស្វែងរកដាននៅតាមដី។
"ណារីតា! ក្រុមគ្រូរបស់ខ្ញុំ! ពួកគេមិនគួរនៅទីនេះទេ" ណារីតា ខ្សឹប។
"ពួកគេកំពុងស្វែងរកដានអ្នកលួច ឬក៏ ពួកគេកំពុងស្វែងរក អ្នកលួចមើលដាន" សុធា កែសម្ដី។
ក្រុមល្បាតនោះបានដើរមកជិតគុម្ពោតព្រៃដែលពួកគេលាក់ខ្លួន។ ពន្លឺពណ៌មាសរបស់ពួកគេបានបំភ្លឺគ្រប់គុម្ពោត។ ណារីតា បិទភ្នែកយ៉ាងណែន។ អាគមពន្លឺ របស់នាងមានប្រតិកម្មទៅនឹងពួកគេ។
សុធា បានធ្វើសកម្មភាពភ្លាមៗ។ គាត់បានយកក្រណាត់ខ្មៅមួយមករុំព័ទ្ធខ្លួនរបស់ ណារីតា ទាំងស្រុង ហើយប្រើ អាគមបិទបាំង របស់គាត់ដើម្បីរុំព័ទ្ធនាង។ អារម្មណ៍របស់ ណារីតា ត្រូវបានសង្កត់ចុះ ហើយនាងមានអារម្មណ៍ថា នាងបានក្លាយជា ចំណែកមួយនៃស្រមោល។
ក្រុមល្បាតបានដើរកាត់ពួកគេទាំងមិនបានចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់។ ពួកគេគ្រាន់តែឃើញគុម្ពោតព្រៃប៉ុណ្ណោះ។
បន្ទាប់ពីក្រុមល្បាតដើរផុត សុធា ក៏ដកក្រណាត់នោះចេញ។ ណារីតា ដកដង្ហើមធំដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។ នាងមិននឹកស្មានថា អាគមស្រមោល មានប្រសិទ្ធភាពដល់ម្លឹងនោះទេ។
"នៅពេលក្រោយ កុំបញ្ចេញ ក្លិនពន្លឺ របស់អ្នកខ្លាំងពេក" សុធា និយាយដោយទឹកមុខដដែល។
ណារីតា មិនតបតទេ តែនាងបានដឹងថា នៅក្នុងព្រៃនេះ ពន្លឺ របស់នាងមិនមែនជាអំណាចទេ តែជា បន្ទុក។ នាងត្រូវតែរៀនរស់នៅក្នុងស្រមោលរបស់ សុធា ប្រសិនបើនាងចង់ជួយសង្គ្រោះអាណាចក្រ។