ឈុតបើកឆាក៖ រូងអ្នកប្រមាញ់ (The Hunter's Lair)
ទួលស្រមោល គឺជាពិភពមួយដែលបដិសេធពន្លឺ។ ផ្លូវតូចៗ និងស្មុគស្មាញត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយអគារចាស់ៗដែលបាំងពន្លឺពី បុរីរស្មី ទាំងស្រុង។ ក្លិនអ័ព្ទត្រជាក់ និងផ្សែងរលាយចូលគ្នាក្នុងខ្យល់។
សុធា ដើរនៅខាងមុខ ដូចជាស្រមោលគ្មានសំឡេង។ ជំហានរបស់គាត់មិនលឿនពេក មិនយឺតពេក តែគ្រប់ជំហានគឺមានភាពប្រាកដប្រជា។ ណារីតា ដើរតាមពីក្រោយគាត់ នាងព្យាយាមរក្សាគម្លាតមួយ ដើម្បីកុំឲ្យភាពបរិសុទ្ធនៃ អាគមពន្លឺ របស់នាង រំខានដល់ការបិទបាំងខ្លួនរបស់គាត់។
"កុំព្យាយាមមើលពីក្រោយខ្ញុំ" សុធា និយាយដោយមិនបាច់បែរក្រោយ។ សំឡេងរបស់គាត់ត្រជាក់ដូចដែក។ "ខ្ញុំមិនចូលចិត្តដឹងថាមាននរណាម្នាក់កំពុងព្យាយាមមើលធ្លុះខ្លួនខ្ញុំទេ"។
ណារីតា ក៏បិទ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត របស់នាងវិញ។ នាងយល់ពីការព្រមានរបស់គាត់។ ឥឡូវនេះ នាងជាភ្ញៀវនៅក្នុងពិភពលោករបស់គាត់ ហើយនាងត្រូវគោរពច្បាប់របស់ស្រមោល។
ពួកគេបានចូលទៅក្នុងច្រកទ្វារដែកចាស់មួយ ដែលលាក់ខ្លួននៅក្រោមគំនរសំរាម។ ខាងក្នុង គឺជា រូងអ្នកប្រមាញ់ របស់ សុធា។ វាមិនមែនជារូងទេ តែជាបន្ទប់ក្រោមដីដែលពោរពេញដោយឧបករណ៍ស្មុគស្មាញ—ផែនទីចាស់ៗ ម្សៅគាថា គ្រីស្តាល់តាមដានដែលបែកបាក់ និងអាវុធជាច្រើនប្រភេទ។
ឈុតកណ្តាល៖ ផ្ទាំងគំនូរអាគម
សុធា យកសរសៃអំបោះ អាគមស្រមោល ពណ៌ស្វាយងងឹត ដែល ណារីតា បានរកឃើញពីជំពូកមុន ចេញពីហោប៉ៅអាវរបស់គាត់។
"វាជា អាគមបិទបាំងកម្រិតកំពូល របស់ សិប្បករស្រមោល" សុធា ពន្យល់។ "មិនមែនជាអាគមដែលចេះដោយងាយទេ គឺទាល់តែអ្នកនោះធ្លាប់នៅក្នុងរង្វង់អាជ្ញាធរជាន់ខ្ពស់ពីមុនមក"។
ណារីតា ភ័យញាប់ញ័រ។ "ចុះហេតុអ្វីបានជាគេទុកដាននេះចោល?"
"វាជាការព្រមាន" សុធា និយាយ។ "អ្នកលួចចង់ឱ្យនរណាម្នាក់ដឹងថា អាគមងងឹត បានចូលក្នុង បុរីរស្មី ហើយ—តែមិនមែនឱ្យអាជ្ញាធរទេ គឺឲ្យនរណាម្នាក់ដូចជាខ្ញុំ"។
សុធា ចាប់ផ្ដើមរៀបចំ ផ្ទាំងគំនូរអាគម នៅលើតុ។ វាជាផ្ទាំងស្បែកសត្វដ៏ធំមួយដែលគាត់បានគូសវាសដោយម្សៅគាថាខ្មៅ។ គាត់បានដាក់សរសៃអំបោះស្រមោលនោះនៅកណ្តាល។ ស្រាប់តែផ្ទាំងនោះចាប់ផ្តើមបញ្ចេញផ្សែងពណ៌ស្វាយងងឹត។
"អាគមបិទបាំង របស់ខ្ញុំអាច ជ្រៀតចូល ទៅក្នុងដាននេះ ដើម្បីដឹងពី ទីតាំងចុងក្រោយ របស់វត្ថុដែលលួចបាន" សុធា ពន្យល់។ "តែអ្នកត្រូវការពារខ្ញុំពី អាគមការពារ របស់វា។ អាគមស្រមោលអាចវាយបកមកវិញបាន"។
ណារីតា យល់ភ្លាមៗ។ ពន្លឺ របស់នាង នឹងប្រើជា ខែលការពារ ប្រឆាំងនឹងស្រមោលខ្លួនឯង។ នាងបានលើកដៃទាំងពីរ ហើយចាប់ផ្តើមបង្វិលថាមពល ពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ ពណ៌មាសខ្ចី។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការប៉ះទង្គិចនៃអាគម
សុធា បិទភ្នែក ហើយចាប់ផ្តើមបញ្ចេញ អាគមជ្រៀតចូលចិត្ត របស់គាត់ ចូលទៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ។ ផ្សែងពណ៌ស្វាយក៏កាន់តែក្រាស់ឡើងៗ។ គាត់មើលទៅហាក់ដូចជាកំពុងរងការឈឺចាប់។
ស្រាប់តែ ផ្សែងស្រមោលនោះបានបំបែកចេញពីផ្ទាំង ហើយប្រែរូបរាងទៅជា ស្រមោលសត្វដ៏ធំ មួយ ព្យាយាមវាយប្រហារ សុធា។
"ឥឡូវហើយ ណារីតា!"
ណារីតា បញ្ចេញ អាគមពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ របស់នាងភ្លាមៗ។ ពន្លឺពណ៌មាសខ្ចី បានផ្ទុះចេញពីបាតដៃរបស់នាង ហើយបានបង្កើតជា របាំងកែវ ការពារ សុធា។ ស្រមោលសត្វ នោះបានបុកចំរបាំងកែវ ហើយស្រែកថ្ងូរដោយសារភាពបរិសុទ្ធរបស់ពន្លឺ។ នេះជាការប៉ះទង្គិចគ្នាដ៏កម្ររវាង ពន្លឺ និង ស្រមោល នៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ។
សុធា ប្រើឱកាសនេះដើម្បីបញ្ចប់ការងាររបស់គាត់។ គាត់បានបើកភ្នែកឡើងវិញ ទាំងភ្នែករបស់គាត់បានប្រែជាពណ៌ខ្មៅទាំងស្រុង។
"ខ្ញុំឃើញហើយ..." គាត់និយាយដោយដកដង្ហើមធំ។ "ពួកគេលាក់ខ្លួននៅកន្លែងដែលពន្លឺមិនដែលនឹកស្មានដល់។ បឹងបំបាំងកាយ"។
ណារីតា បន្ធូរបន្ថយរបាំងកែវរបស់នាងវិញ។ គ្រីស្តាល់របស់នាងហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង តែនាងក៏បានទទួលព័ត៌មានដ៏សំខាន់។
"បឹងបំបាំងកាយ... នោះជាមូលដ្ឋានសម្ងាត់នៅខាងក្រៅព្រំដែន ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ។ តើពេលណាដែលយើងត្រូវចេញដំណើរ?" នាងសួរ។
សុធា មើលនាងដោយការភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច។ គាត់មិនដែលនឹកស្មានថា សិស្សពន្លឺ ម្នាក់ អាចជួយគាត់បានយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពនោះទេ។
"ឥឡូវនេះ" សុធា តបវិញ។ "យើងត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ មុនពេលពួកគេដឹងថា ខ្ញុំបានដឹងពីដានរបស់ពួកគេ"។
ពួកគេទាំងពីរ ងាកមើលមុខគ្នាដោយភាពតានតឹង តែពេលនេះមាន ការយល់ដឹងគ្នា បន្តិចបន្តួចបានកើតឡើង។ ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ ពន្លឺ និងស្រមោល បានចាប់ផ្តើមហើយ។