Isang linggo. Pitong araw ng pagpapanggap. Pitong araw na kailangan kong humarap sa salamin at siguraduhin na walang bakas ng "hayop" na si Nikolai Volkov sa mukha ko bago ako bumaba para mag-almusal kasama si Daddy. Ang hirap maging aktres sa sarili mong buhay, 'no? 'Yung tipong kailangan mong ngumiti habang binabasa ang balita tungkol sa stock market, pero ang totoo, ang nararamdaman mo pa rin ay ang higpit ng pagkakasakal niya sa akin sa ibabaw ng lamesang mahogany.
Sabi nila, ang mga sikreto ay parang lason—unti-unti kang pinapatay mula sa loob. Pero sa kaso ko, ang sikretong ito ang tanging bagay na nagpapadama sa akin na buhay ako. Ang bawat haplos ni Nikolai sa library noong gabing iyon ay parang naging mantsa na hindi na kayang labhan ng kahit anong sabon. Traydor ang memorya; tuwing ipipikit ko ang mga mata ko, nararamdaman ko pa rin ang bango ng tobacco at whiskey sa balat ko.
"Savannah, nakikinig ka ba?" untag ni Daddy habang naghihiwa ng bacon.
"P-po? O-opo, Dad. Sabi niyo po... kailangan nating i-finalize 'yung contract sa mga Smith," sagot ko, pilit na ibinabalik ang sarili sa reyalidad.
"Mabuti naman. Mukhang wala ka sa sarili mo nitong mga nakaraang araw. Kung bored ka, bakit hindi ka mag-shopping? O kaya ay pumunta ka sa spa," suhestiyon niya, hindi man lang ako tinitingnan nang diretso. Iyon ang buhay ko—basta maayos ang itsura ko at sumusunod ako, wala siyang pakialam sa nararamdaman ko.
Pag-akyat ko sa kwarto ko matapos ang almusal, isang maliit na itim na kahon ang bumungad sa ibabaw ng kama ko. Walang card. Walang pangalan. Pero alam ko agad kung kanino galing. Nang buksan ko iyon, isang burner phone ang naroon. Pag-on ko, isang video call ang biglang pumasok.
Lumalakas ang kabog ng dibdib ko nang sagutin ko iyon. Ang screen ay napuno ng mukha ni Nikolai. Nakasuot siya ng itim na sando, gulo-gulo ang buhok, at pawisan—tila ba kakatapos lang mag-workout sa sarili niyang gym. Nakasubo ang isang sigarilyo sa kanyang labi.
"Did you miss me, Princess?" ang baritono niyang boses ay naging mitsa na naman ng kuryente sa buong katawan ko.
"Nikolai, paano nakapasok 'to sa kwarto ko? Maraming bodyguard sa labas!" bulong ko, pilit na hinahanap ang galit sa boses ko pero pananabik ang lumalabas.
"Bodyguards?" tumawa siya, isang mapanganib na tunog. "Savannah, I'm a Volkov. Walang kwartong hindi ko kayang pasukin. Especially a room that belongs to me."
"I don't belong to you," sagot ko, pero alam kong nagsisinungaling ako.
"Is that so? Then why are you still holding the phone?" Tumingin siya nang malalim sa camera, tila ba tinitingnan niya ang pinaka-kaluluwa ko. "I have a new panuntunan, Savannah. Tonight, 10 PM. My penthouse. No gowns, no masks. Just you and the fire I saw in the library."
"Hindi ako makakalabas, Nikolai. Babantayan ako ni Daddy—"
"I'll take care of it. Just be ready. Unless... takot ka na baka hindi mo kayang panindigan ang mga inungol mo noong gabing 'yun?" hamon niya bago pinatay ang tawag.
Napaupo ako sa kama. Hugot na hugot ang paghinga ko. Alam kong kapag pumunta ako doon, itinataya ko na ang lahat. Ang pangalan ko, ang kinabukasan ko, at ang kaligtasan ko. Nikolai is a monster, a Mafia heir who devours anything in his path. Pero ang demonyong ito ang nagbigay sa akin ng kalayaang hindi ko naramdaman sa piling ng mga anghel sa paligid ko.
Eksaktong 10 PM, isang itim na SUV ang huminto sa likod ng garden ng mansyon namin. Hindi ko alam kung paano niya nagawang patulugin ang mga gwardya, pero wala akong oras magtanong. Nakasuot lang ako ng simpleng itim na slip dress at coat—ang pinaka-sexy at pinaka-mapangahas na suot na meron ako.
Nang makarating kami sa penthouse ni Nikolai sa pinakamataas na palapag ng isang luxury building sa Bonifacio Global City, sinalubong ako ng malamig na hangin at ang tanawin ng buong Maynila. Ang penthouse ay moderno, gawa sa salamin at bakal, pero may kakaibang "dark" at "sexy" na vibe.
Pumasok ako nang dahan-dahan. Ang tanging ilaw lang ay galing sa mga bintana. At doon, sa gitna ng malawak na sala, nakatayo si Nikolai. Nakaharap siya sa bintana, hawak ang baso ng whiskey, ang likuran niya ay tila isang bundok ng matitigas na kalamnan.
"You came," sabi niya nang hindi lumilingon.
"Sabi mo ayaw mo ng takot, 'di ba?" sagot ko, pilit na pinapatatag ang boses.
Humarap siya sa akin. Ang mga mata niya ay nag-aapoy sa "lustful" na pagnanasa. Mabilis siyang lumapit at sa isang iglap, hinawakan niya ang baywang ko at binuhat ako, isinandal sa malaking glass wall na nakatanaw sa siyudad.
"This is my world, Savannah," bulong niya sa leeg ko, habang ang mga kamay niya ay mapangahas na gumagapang sa ilalim ng slip dress ko. "Dito, walang Montenegro. Walang Daddy. Walang mga batas. Dito, ang tanging batas ay kung paano kita dudurogin sa bawat haplos ko."
"Nikolai..." ungol ko nang idampi niya ang kanyang mainit na labi sa balat ko.
"Tonight, I want to see how a wealthy girl screams when she's finally free," sabi niya bago niya nilamon ang mga labi ko ng isang halik na punong-puno ng "hot" at "dark" na intensidad.
Ito na 'yun. Walang balikan. Sa ilalim ng mga ilaw ng siyudad, sa loob ng penthouse ng kaaway, naramdaman ko ang tunay na pagsisimula ng aking pagbagsak—isang pagbagsak na hindi ko ipagpapalit sa kahit anong ginto o kapangyarihan.
***