41 หนึ่งอาทิตย์แล้ว อิศรายังไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ ภีรวัสนั่งเหงาอยู่คนเดียวในร้านกาแฟริมสระว่ายน้ำในสโมสรหมู่บ้านมัณฑนา ตามองไปรอบ ๆ อย่างเบื่อหน่ายพร้อมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
"เรากำลังฮันนี่มูน" อิศราเสียงใสเมื่อคุยโทรศัพท์กับเขาป่ายวานนี้ "ผู้พันวิษณุพาไปดูที่ดินตรงเชิงเขาด้วยล่ะ มีแม่น้ำใสแจ๋วเหมือนถุงยางรุ่นเฟเธอร์ไลท์ไหลผ่าน บรรยากาศโรแมนติกสุด ๆ เรารู้สึกเหมือนสามีกำลังพาไปดูสถานที่ก่อสร้างเรือนหอยังไงยังงั้นเลยล่ะภีร์"
"เสียตัวให้เขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วแต่ยังไม่ได้เข้าห้องหอนี่นะ" ภีรวัสอดเหน็บแนมไม่ได้
"ไม่เป็นไร เรายอมท้องก่อนแต่ง" อิศราหัวเราะขำ "ผู้พันวิษณุเป็นคนหวานจริง ๆ รู้ไหมภีร์ โรแมนติกซะไม่มี ชวนเรากินข้าวใต้แสงเทียนทุกคืน บางคืนพากันเมคเลิฟใต้แสงจันทร์ด้วย ไอ้เราก็อยากทำใต้แสงอาทิตย์บ้างแต่ผู้พันยังใจไม่ถึงพอ เลยทำได้แค่นั่นกันกลางวันแสก ๆ ในห้องนั่งเล่นกับห้องครัว"
"พอทีเถอะอิศรา ไม่อยากฟัง" อิศราทำเสียงฉุนใส่เพื่อน
"เราคิดไม่ผิดที่เลือกผู้พันวิษณุ ถ้าเลือกผู้พันวรุฒม์ป่านนี้คงนั่งเหี่ยวแห้งตายไปแล้ว ผู้พันวรุฒม์งานยุ่งจนไม่เห็นหน้าเห็นตา ป่านนี้คงอยู่ในป่าวิ่งไล่เตะก้นพวกคอมมิวนิสต์อยู่มั๊ง แล้วคนเงียบ ๆ ขรึม ๆ นิ่ง ๆ แบบนั้นคงทำอะไรโรแมนติกไม่เป็น เข้าทำนอง เท่แต่กินไม่ได้ เลียได้อย่างเดียว"
ภีรวัสถอนหายใจ นึกถึงการสนทนากับเพื่อนเมื่อตอนบ่ายแล้วรู้สึกน้อยใจวรุฒม์ขึ้นมาอีกแล้ว ตั้งแต่เช้ามืดวันนั้นที่สถานีอนามัย วรุฒม์ก็หายหน้าไปเลย แม้เขากลับมาพักฟื้นที่แม่สะเรียงวรุฒม์ก็ไม่เคยมาเยี่ยม จนวันที่วิษณุกับอิศราพาเขามาขึ้นเครื่องบินที่สนามบินเพื่อเข้ากรุงเทพฯ ก็ไม่เห็นหน้าวรุฒม์
กลับมาอยู่กรุงเทพฯ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย รายงานวิจัยที่ควรจะเขียนบทวิเคราะห์ให้เสร็จก็ยังไม่เสร็จ เขาไม่มีสมาธิที่จะทำอะไรทั้งนั้น วัน ๆ ก็นั่งเล่นอยู่ที่บ้าน ไม่ก็มาที่สโมสรของหมู่บ้านจนเข้าของร้านกาแฟจัดที่นั่งประจำให้ พร้อมหาหมอนมาให้รองขาข้างที่หักอีกต่างหาก
ภีรวัสหันไปกวักมือเรียกพนักงานเพื่อสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม แต่สายตามองไปเห็นวรางคณา เพื่อนที่รู้จักเมื่อครั้งทำวิจัยด้วยกันที่จังหวัดสตูลเดินเข้ามาในสโมสร หญิงสาวยกมือขึ้นโบกทักทายแล้วรีบเดินตรงเข้ามาหาโดยมีชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งเดินตามมาติด ๆ
"ไปเยี่ยมที่บ้านก็ไม่เจอ คนข้างบ้านบอกว่าให้ลองมาดูที่สโมสร" วรางคณายิ้มกว้างแล้วหันไปแนะนำชายหนุ่มที่มาด้วยให้รู้จัก
"พี่สันต์คะ นี่ภีร์ค่ะ คนที่เคยเล่าให้ฟัง ภีร์ นี่พี่สันต์ เพิ่งจบดอกเตอร์มาหมาด ๆ สาขาเดียวกับภีร์ด้วยล่ะ"
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนักวิจัยคนเก่ง เห็นณาบอกว่าคุณภีร์กำลังขอทุนยูเอ็นทำวิจัยที่อินโดนีเซีย" สันต์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ภีรวัสอดนึกถึงผู้พันวิษณุไม่ได้
"งานวิจัยล่าสุดยังไม่เสร็จเลยครับ proposal ของอันใหม่เลยยังไม่ได้แตะเลยแม้แต่นิดเดียว" ภีรวัสตอบยิ้ม ๆ
"อ้าว นึกว่าเสร็จไปแล้ว ถ้ายังงั้นเรื่องวิจัยของยูเอ็นจะทันหรือ" วรางคณาทำตาโต ภีรวัสส่ายหน้า หญิงสาวจึงพูดต่อว่า "ไม่ทันแน่ ๆ เลย เท่าที่รู้มา เขากำลังจะเปลี่ยนไดเร็คเตอร์คนใหม่ แล้วคนนี้ไม่ค่อยสนใจฟีลด์ของเราด้วยซ้ำ ได้ยินมาว่าเขาไม่ค่อยชอบคนเอเซีย โอกาสที่เขาจะให้ทุนเราอาจจะน้อย ต้องรีบเสนอให้ทันคนเก่าก่อนที่เขาจะย้าย"
"คงไม่ทันหรอก แต่ช่างเถอะ คราวนี้ไม่ทันก็รอคราวหน้า พิการอยู่แบบนี้จะไปทำอะไรได้" ภีรวัสยักไหล่
"ผมช่วยไหมครับ" วสันต์เสนอตัว
"ณาก็จะช่วย แต่ต้องช่วยผ่านอีเมล์เพราะมะรืนนี้จะไปทำงานโปรเจ็คใหม่ที่ออสเตรเลีย แต่พี่สันต์ช่วยได้เต็มที่ รู้ไหม บ้านอยู่ไม่ไกลกัน ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ รู้ยังงี้แนะนำให้รู้จักกันตั้งนานแล้ว จะได้ช่วยกันทำวิจัย"
วรางคณากับวสันต์คุยกับภีรวัสเกือบหนึ่งชั่วโมงจึงขอตัวกลับ แต่ภีรวัสสังเกตเห็นว่าดอกเตอร์หนุ่มคนใหม่ทำท่าไม่อยากกลับขึ้นมาเฉย ๆ
"พรุ่งนี้ผมว่าง จะแวะมาหานะครับ จะเอาคอมพิวเตอร์มาด้วย แล้วเริ่มพิมพ์ proposal เลย" วสันต์ทำท่าขึงขัง
"พี่สันต์ทำงานเร็วมาก ถ้าได้สองแรงสองสมองสี่มือช่วยกันทำ รับรองว่าเสร็จทันแน่" วรางคณาชมวสันต์
ภีรวัสพยักหน้าแล้วยิ้มให้ทั้งสองซึ่งลุกขึ้นและเดินจากไปช้า ๆ เขามองตามวรางคณาและวสันต์เดินออกไปจากสโมสรหมู่บ้าน และเห็นวสันต์หันมามองเขาอีกสองสามครั้ง หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงยิ้มถูกใจที่มีคนมาชอบ และอาจคิด 'เล่นเกม' สนุก ๆ อย่างที่เคยเล่น แต่ทว่าตอนนี้ เขาไม่มีคู่แข่งแล้ว อิศราทำท่าจริงจังกับวิษณุ และที่สำคัญ เกมล่าสุดก็จบลงแบบที่ทำเอาเขาเจ็บไม่น้อย จนป่านนี้ยังทำให้รู้สึกเหมือนว่าเป็น 'ฝันร้ายกลางฤดูหนาว'
...เกือบสองอาทิตย์แล้ว เขายังลืมวรุฒม์ไม่ลง แต่วรุฒม์คงลืมเขาไปแล้ว...
...สองอาทิตย์ จะโทรศัพท์มาซักครั้งก็ไม่มี...
...แต่ทำไมต้องโทรมาล่ะ จบก็คือจบ เขาควรจะทิ้งวรุฒม์อย่างที่ควรจะทำ ถึงวรุฒม์จะไม่บอกรักเขาก็ช่างเถอะ แต่มันควรจะจบได้แล้ว แม้จะไม่สวยเท่าไหร่นักแต่จบไปเลยดีกว่าจะมายืดเยื้อ...
...ยืดเยื้อที่ไหน มันจบแบบเด็ดขาดจริง ๆ แล้วต่างหาก และเขาไม่ได้เป็นคนทิ้งวรุฒม์ เขาโดนทิ้ง วรุฒม์ทิ้งเขา วรุฒม์เป็นคนทำให้มัน 'จบ' เอง...
...วรุฒม์ เขารักวรุฒม์หรือ แล้ววรุฒม์ล่ะ รักเขาหรือเปล่า...
***
เมื่อกลับถึงบ้านพักวรุฒม์ก็นอนแผ่หมดแรงทั้งที่อยู่ในชุดฝึก ไม่ถึงห้านาทีวิษณุก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วยืนมองเขาเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ
"เปิดบ้านทิ้งไว้ โจรเข้ามาขโมยของนายก็คงไม่รู้"
"ใจรที่ไหนกล้าเข้ามาก็ให้มันรู้ไปสิ" วรุฒม์ตอบเสียงเนือย ๆ ตาเหม่อมองเพดาน
"เหนื่อยขนาดนี้เลยหรือรุฒม์ นายทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า ไม่เห็นจะต้องลงไปลุยขนาดนี้นี่นา ให้ลูกน้องทำไปสิ ตัวเองเป็นถึงพันโท เป็นผู้บัญชาการกองพันสบาย ๆ ไม่ชอบ"
"คิดแบบนี้ไง มิน่าคนไข้ถึงล้นโรงพยาบาล"
"เอาอะไรมาพูด คนไข้ของเราทุกรายหายแล้วสบายดีกันทุกคน รวมถึงคนไข้พิเสษที่ขาหักคนนั้นด้วย เท่าที่รู้ ตอนนี้เดินได้เองแล้วโดยไม่ต้องใช้ไม้เท้า พอเดินได้เท่านั้นล่ะ ขับรถร่อนไปมาทั่วกรุงเทพฯ" วิษณุจงใจพูดด้วยเสียงสดชื่นมากกว่าปกติเมื่อพูดถึงภีรวัส
"ดื้อจริง ๆ" วรุฒม์บ่นพึมพำ
"อิศราจะตามไปคุม กลัวว่าคุณภีร์จะขับรถไปชนใครเข้า เพราะฉะนั้นอาทิตย์หน้าเราจะไม่อยู่ เราลาหยุดหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ แต่เราจะย้ำพลทหารให้ดูแลนายให้ดีเพราะได้รับรายงานว่าชีวิตนายมั่วไปหมด กินข้าวไม่เป็นเวลา ดื่มเหล้ามากกว่าเดิม นอนดึก แล้วชอบขู่จะเตะลูกน้องจนมันจะกลายเป็นโรคประสาทกันอยู่แล้ว"
"ใครมันกล้าเอาเรื่องเราไปรายงาน จะจับขังคุกให้หมด" วรุฒม์เน้นเสียง ยังนอนอยู่ท่าเดิมไม่ไหวติง
"วรุฒม์ นายจะทำอย่างนี้ไปทำไมวะ เห็นไหมล่ะ ทรมานตัวเองด้วย จะสอนบทเรียบอะไรให้คุณภีร์แบบนี้ จะทำให้เขาทุรนทุรายเพราะคิดถึงตัว คนที่อาการหนักคือนายต่างหาก" วิษณุก้มหน้าลงมองเพื่อน ส่ายหน้าช้า ๆ อย่างอ่อนใจ
"เรามั่นใจว่าเราทำถูก"
"เพราะนายไม่เคยทำอะไรพลาด" วิษณุเติม "เรารู้ดีว่านายเก่งและมั่นใจในตัวเองมาก แต่ว่าไม่กลัวเป็นดาบสองคมหรือ อิศราบอกเราว่าตอนนี้คุณภีร์กำลังโดนจีบ"
วรุฒม์เงียบไม่ไหวติง วิษณุปรายตามองเพื่อนแล้วพูดต่อว่า "มีคนเข้ามาช่วยทำวิจัย เป็นดอกเตอร์หนุ่มรูปหล่อ เพื่อนรุ่นพี่ของเพื่อนที่เคยทำงานวิจัยด้วยกัน บ้านอยู่ใกล้กันด้วย ขลุกอยู่ด้วยกันที่สโมสรหมู่บ้านทั้งวัน ทุกวันอีกต่างหาก แต่นานเข้าคงสนิทกันจนไปขลุกอยู่ที่บ้าน" วิษณุเล่าถึงสิ่งที่อิศราเล่าให้เขาฟัง แต่ประโยคหลังเขาเติมเข้าไปเอง
เสียงดังโครม วิษณุสะดุ้งหันไปมองจึงเห็นว่ารองเท้าบู้ทสีดำของวรุฒม์เหยียบอยู่บนโต๊ะไม้เล็ก ๆ หน้าโซฟาซึ่งตอนนี้พังไปเรียบร้อย
"ทำลายทรัพย์สินของทางราชการโดนปรับนะผู้พันวรุฒม์" วิษณุเตือน
"โต๊ะอะไรเปราะบางเป็นบ้า" วรุฒม์ยันตัวลุกขึ้นยืน "แต่ถ้านายยังพูดอะไรไม่เข้าหูอยู่อีกละก็..."
"ผู้พันวรุฒม์ผู้เคร่งขรึมกลายเป็นอันธพาลไปซะแล้ว" วิษณุอมยิ้ม ไม่มีท่าทางเกรงกลัว
"เราไม่ให้ภีรวัสไปเล่นเกมบ้า ๆ แบบนั้นกับใครอีกหรอก ถึงเวลาแล้วที่เราจะจัดการกับคนที่กล้ามาตอแยกับเรา" วรุฒม์ยืนกางขาผงาด มือเท้าสะเอว เสียงทุ้มต่ำ หรี่ตาคากริบลง แล้วเดินหายไปในห้องครัวหลังบ้านเพื่อดื่มน้ำ
"ยังไงก็อย่าให้ดอกเตอร์หนุ่มรูปหล่อคนนั้นถึงตายล่ะ" วิษณุหัวเราะเบา ๆ อยู่คนเดียวแล้วตามเข้าไป 'ให้กำลังใจ' เพื่อนต่อ
...ชักสนุกแล้วสิ อยากจะรู้จังเลยว่าใครจะชนะ นักรบของกองทัพไทย หรือนักวิจัยคนเก่งเจ้าแผนการ...
...แต่ที่แน่ ๆ เขาขอเป็นกองหนุนเต็มที่ วรุฒม์กับภีรวัสจะได้มีความรักครั้งแรกเสียที...
***
Translation (Draft)
Chapter 41: Waiting Games
A week had passed, and Isara still refused to return to Bangkok. Peeravas sat alone at the coffee shop by the swimming pool in the Mandana Village Club, his eyes wandering restlessly as his mind drifted.
"We're honeymooning," Isara's voice had sparkled through the phone yesterday. "Major Wisanu took me to see some land at the foothills. There's this crystal-clear river flowing through—clear as a featherweight condom—so romantic! I feel like my husband is showing me where we'll build our love nest, Peer."
"You've given yourself to him God knows how many times, but still haven't made it to the wedding," Peeravas couldn't resist needling.
"Doesn't matter. I'm willing to get pregnant before the wedding," Isara laughed. "Major Wisanu is truly sweet, you know, Peer? So romantic it's almost too much. He takes me to candlelit dinners every night. Some nights we make love under the moonlight. I'd love to try it under the sun too, but the Colonel isn't quite ready for that—we only manage some fooling around during the day in the living room or kitchen."
"Enough, Isara. I don't want to hear this," Peeravas snapped at his friend.
"I wasn't wrong to choose Major Wisanu. If I'd picked Lieutenant Colonel Warut, I'd probably be withered and dead by now. He is so buried in work you never see hide nor hair of him. He's probably off in the jungle chasing communists right now. And someone that quiet, serious, and stoic probably can't do romance. You know. It's like a candy bar you can't eat, but you can just only lick it."
Peeravas sighed, remembering yesterday's conversation and feeling another pang of resentment toward Warut. Since that dawn at the health station, Warut had vanished completely. Even when Peeravas returned to recuperate in Mae Sariang, Warut never visited. Even on the day Wisanu and Isara brought him to the airport to fly back to Bangkok, Warut was nowhere to be seen.
Back in Bangkok, he accomplished nothing. The research report that should have had its analysis completed remained unfinished. He couldn't concentrate on anything. Day after day, he either lounged at home or came to the village club, where the coffee shop staff had designated him a regular seat and even brought him a cushion for his broken leg.
Peeravas turned to wave at a server to order another drink, but his gaze caught Warangkana, a colleague from their research project in Satun Province, walking into the club. The young woman raised her hand in greeting and hurried over, followed closely by a handsome man.
"I went to your house but you weren't there. Your neighbor suggested I try the club," Warangkana smiled broadly before introducing her companion. "P'Sant, this is Peer, the one I told you about. Peer, this is P'Wasant—he just finished his doctorate, same field as yours."
"Hello, pleased to meet a talented researcher. Kana mentioned you're applying for UN funding for research in Indonesia," Wasn't spoke with a gentle voice that inevitably reminded Peeravas of Major Doctor Wisanu.
"My latest research isn't even finished, so I haven't touched the new proposal at all," Peeravas replied with a smile.
"Oh! I thought it was done. If not, will you make the UN deadline?" Warangkana's eyes widened. Peeravas shook his head, so she continued, "You definitely won't make it. From what I hear, they're about to change directors, and the new person isn't interested in our field. Word is he doesn't much like Asians either. The chances of getting funding might be slim—you'd need to submit before the old director transfers."
"Probably won't make it, but never mind. If not this time, I'll wait for the next," Peeravas shrugged.
"I could help," Wasant offered.
"I will help too, but only through email since I'm starting a new project in Australia the day after tomorrow. But P'Sant can help full-time. You know, you guys' houses aren't far apart—unbelievable, isn't it? If I'd known, I would have introduced you ages ago so you could collaborate on research."
Warangkana and Wasant chatted with Peeravas for nearly an hour before excusing themselves. But Peeravas noticed Wasn't seemed reluctant to leave.
"I'm free tomorrow—I'll drop by with my computer and we can start typing the proposal right away," Wasant said eagerly.
"P' Sant works really fast. With two minds, two brains, four hands working together, I guarantee it'll be finished on time," Warangkana praised Wasant.
Peeravas nodded and smiled at the pair as they stood and walked slowly away. He watched them leave the village club, noting how Wasant glanced back at him several times.
In the past, he would have been pleased to have someone interested and might have thought about playing an amusing 'game' as he used to. But now, he had no competition left.
Isara seemed serious about Wisanu, and more importantly, his last game had ended in a way that hurt him considerably—even now it felt like a 'winter nightmare.'
Almost two weeks, and he still couldn't forget Warut. But Warut had probably forgotten him already...
Two weeks, and not even one phone call...
But why should he call? The end is the end. He should let go of Warut as he ought to. Even if Warut never said he loved him, so what? It should be over now. Even if it wasn't pretty, better to end it than drag things out...
Drag out what? It ended decisively already. And he wasn't the one who left Warut—he was the one who got left. Warut left him. Warut was the one who made it 'end'...
Warut. Did I love Warut? And Warut—did he love me or not...
***
When Warut returned to his quarters, he collapsed exhausted on the bed, still in his uniform. Within five minutes, Wisanu walked into the house and stood looking at his friend with a knowing smile.
"Leaving your house unlocked like that—if thieves came to steal your stuff, you'd never know."
"Let any thief brave enough to enter learn their lesson," Warut replied drowsily, staring blankly at the ceiling.
"Are you really this exhausted, Warut? Are you working too hard? You don't need to get down in the trenches like this. Let your subordinates handle it. You're a Lieutenant Colonel, a battalion commander—take it easy, why don't you?"
"That kind of thinking is why the hospitals are overflowing with patients."
"What are you talking about? All my patients recovered completely, including that special patient with the broken leg. From what I hear, he can walk on his own now without a cane. Just barely walking, mind you—he's driving all over Bangkok." Wisanu deliberately spoke with more cheer than usual when mentioning Peeravas.
"Stubborn as ever," Warut muttered.
"Isara's going to keep an eye on him—afraid Khun Peer might crash into someone. So next week we won't be here. I'm taking a full week off, but I've instructed the troops to take good care of you since I've received reports that your life's a complete mess. Not eating on schedule, drinking more than before, staying up late, and threatening to kick your subordinates until they're all developing neuroses."
"Who dared report on me? I'll have them all thrown in the army cell," Warut emphasized, still lying motionless in the same position.
"Warut, why are you doing this to yourself? See? You're torturing yourself. What kind of lesson are you trying to teach Khun Peer? You're making him suffer because he's thinking about you, but you're the one with the worse symptoms." Wisanu leaned down to look at his friend, shaking his head slowly in exasperation.
"I'm confident I'm doing the right thing."
"Because you never make mistakes," Wisanu added. "I know you're capable and very self-confident, but aren't you afraid of it being a double-edged sword? Isara told me that Khun Peer is being courted right now."
Warut remained silent. Wisanu continued watching his friend before continuing, "Someone's helping him with his research—a handsome PhD doctor, a senior friend of his research colleague. Their houses are close together too. They're huddled together at the village club all day, every day. Before long they'll probably be so close they'll be huddled together at home." Wisanu relayed what Isara had told him, adding the last sentence himself.
CRASH. Wisanu startled and looked over to see Warut's black boot planted on the small wooden table in front of the sofa, which was now thoroughly destroyed.
"Destroying government property carries a fine, Lieutenant Colonel Warut," Wisanu warned.
"What kind of pathetic table breaks that easily?" Warut pushed himself up to stand. "But if you keep saying things I don't want to hear..."
"The stern, rigid Lieutenant Colonel Warut has turned into a thug, threatening me?" Wisanu smiled without showing any fear.
"I won't let Peeravas play those crazy games with anyone else. It's time I dealt with anyone bold enough to challenge me." Warut stood with his legs spread, hands on his hips, voice deep and low, eyes narrowed to slits, then disappeared into the kitchen to get water.
"Just don't kill that handsome doctor," Wisanu chuckled softly to himself before following to offer more 'encouragement' to his friend.
This is getting interesting. I really want to know who'll win—Thailand's military warrior or the brilliant, scheming researcher...
But one thing's certain: he'd give his full support so that Warut and Peeravas could finally have their first real love...
***