40
เมื่อเห็นเงาของชายร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นที่ประตูห้อง ภีรวัสก็รีบหลับตาลงทันใด เขาแทบจะกลั้นหายใจเมื่อพันโทวรุฒม์ก้มหน้าลงมาแทบจะชิดแก้ม ลมหายใจอุ่น ๆ ของนายทหารปะทะผิวแก้มของเขาเบา ๆ
"คุณภีรวัสครับ ภีรวัส ภีร์" วรุฒม์เรียกเสียงทุ้ม แต่คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงไม่ไหวติง
"ภีร์" วรุฒม์ทอดเสียงอย่างอ่อนโยน พร้มกับยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากและซอกคอของภีรวัส
สัมผัสของวรุฒม์ช่างอ่อนโยนจนคนที่แกล้งหลับอยากจะลืมตาขึ้นมามอง วรุฒม์ถอยห่างออกไป ภีรวัสได้ยินเสียงกุกกักและไม่นานนายทหารหนุ่มก็กลับมายืนอยู่จุดเดิมพร้อมกับกระซิบเบา ๆ ว่า "ดื่มน้ำหน่อยนะครับ"
ภีรวัสเผลอส่ายหน้าช้า ๆ แต่เพียงชั่ววินาทีก็นิ่งเป็นรูปปั้น ใบหน้าเอียงไปด้านซ้าย ปากเม้ม มือกำแน่น ตัวเกร็ง หูได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของวรุฒม์ พร้อมกับรู้สึกว่ามือแข็งแรงสอดเข้ามาใต้ลำคอแล้วช้อนศีรษะเขาดันขึ้น
"ดื่มน้ำเถอะครับ คอแห้งขนาดนี้ ดื่มน้ำหน่อยจะได้รู้สึกดีขึ้น" วรุฒม์ออกแรงดันแต่คนป่วยทำตัวแข็งฝืนเอาไว้ "อย่าดื้อซิครับ ผมรู้ว่าคุณตื่นแล้ว เลิกเล่นเป็นเด็กเถอะน่า" วรุฒม์พูดยิ้ม ๆ มองหน้าของภีรวัสซึ่งเปิดเปลือกตาช้า ๆ
...แน่ะ เจ็บขนาดนี้ยังมองเขาตาขวาง...
"ผมไม่หิว"
"ผมไม่ได้เอาข้าวให้ทาน ไม่หิวก็ไม่เป็นไร แค่จะให้คุณดื่มน้ำ" วรุฒม์อมยิ้ม ไม่นึกว่าภีรวัสจะดื้อแบบเด็ก ๆ เช่นนี้ ภาพของชายหนุ่มตอนนี้ดูขัดกับภีรวัสที่เขาเคยพบมาตลอดหลายเดือน
"ผมไม่กระหาย ไม่อยากดื่ม" ภีรวัสใช้คำพูดให้ถูกต้อง
"ไม่อยากดื่มก็ต้องดื่ม" วรุฒม์ทำหน้าขึงขัง น้ำเสียงเอาจริง จ้องตาผู้ป่วยอย่างคาดคั้นดังจะบอกว่าขัดเขาได้หรอก ยังไง ๆ เขาก็จะเอาน้ำให้ดื่มจนได้
"คุณมาห่วงใยผมทำไม มาห่วงอะไรตอนนี้"
...วรุฒม์หายไปตั้งหลายวัน ไม่ใยดีเขาเลย ตั้งแต่วันนั้นแล้ว วรุฒม์ไม่ไปหาเขาด้วยซ้ำ ทั้งที่เขากำลังจะย้ายกลับกรุงเทพฯ อยู่แล้ว แม้แต่ตอนที่เขานอนหมดแรงอยู่กลางป่า คนที่ตามหาเขาจนพบกลับเป็นวิษณุ ขณะที่กำลังนอนเจ็บอยู่ข้างซอกหิน ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ เขาอุตส่าห์ดีใจ คิดว่าจะเป็นคนที่เขาอยากเจอ แต่กลับเป็นคนอื่นที่แสดงท่าทีห่วงใย...
"ผมก็ห่วงคุณมาตลอดนั่นล่ะ โกรธผมหรือที่ผมไม่ได้เป็นคนไปตามหาคุณ ตอนนั้นผมติดราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ"
"คุณมาบอกผมทำไม" ภีรวัสถามเสียงเย็นชา
"ดื่มน้ำก่อนสิครับ แล้วผมจะบอก" วรุฒม์ต่อรอง ยกแก้วน้ำจ่อปากภีรวัส แต่ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี
"ผมดื่มเองได้" ภีรวัสดื้อดึง
วรุฒม์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพยักหน้า ก่อนจะวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ถอยหลังมาสองเก้า ยกมือขึ้นกอดอกมองคนป่วยที่พยายามเอื้อมมือหยิบแก้วแต่หมดปัญญาที่จะเอื้อมถึง
"ให้ผมช่วยหยิบแก้วน้ำให้ไหมครับคุณภีรวัส" วรุฒม์พูดขึ้นมาเสียงเรียบ "แค่หยิบแก้วน้ำคุณก็ทำไม่ได้ หยุดดื้อเสียเถอะ"
"คุณวางแก้วน้ำไว้ด้านที่แขนผมไม่เจ็บสิ"
"คุณก็ลุกขึ้นมาหยิบไปสิครับ"
"ลุกได้ยังไง คนขาหัก แขนหัก" ภีรวัสเม้มปาก เลิกคิดที่จะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ
"นั่นไง คุณยังต้องการคนช่วย แม้จะลุกขึ้นมาดื่มน้ำเองยังทำไม่ได้" วรุฒม์เดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมา ตั้งท่าจะป้อนคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงอีกครั้ง
"ช่วยตามอิศราให้ผมหน่อยนะครับ" ภีรวัสเม้มปาก หลุบตาลงมองมือของตัวเองที่วางอยู่ผ้าห่ม
"ทำไมหรือครับ"
"ผมอยากอยู่กับคนที่ผมสนิทที่สุด ส่วนคุณจะไปไหนก็ไป" ภีรวัสตอบเสียงเย็น
"คุณไม่อยากเห็นหน้าผม" วรุฒม์พยักหน้าเข้าใจ "ได้ ผมจะไปไกล ๆ"
***
เวลาผ่านไปนานพอสมควร ภีรวัสนอนกัดฟัน ตาเหม่อมองเพดาน ตั้งแต่วรุฒม์เดินออกไปจากห้องก็ไม่มีวี่แววว่าอิศราจะเดินเข้ามาหาเขา แสดงให้เห็นว่าวรุฒม์ไม่ได้ไปตามอิศราตามที่เขาบอก จนสายตะวันโด่ง คนที่เดินเข้ามาในห้องคือวิษณุ นายแพทย์หนุ่มบอกว่าอิศรากำลังนอนหลับสบายเลยไม่อยากปลุก
"เป็นยังไงบ้างครับ ผมตั้งใจว่าบ่าย ๆ จะย้ายคุณไปที่แม่สะเรียง จะได้ดูแลสะดวก" วิษณุถาม
"ผมรบกวนผู้พันมากเกินไปแล้วครับ เอาผมไปส่งที่โรงพยาบาลอำเภอก็ได้นะครับ พอดีขึ้นผมจะย้ายกลับกรุงเทพฯ เลย"
"วรุฒม์คงไม่ยอม นี่ก็สั่งผมไว้ว่าให้ดูแลคุณให้ดีที่สุด ให้พาคุณไปอยู่ที่โรงพยาบาลทหารในค่าย"
"ไม่ได้นะครับ" ภรีวัสรีบทักท้วง "ผมไม่ใช่ทหาร จะไปนอนอยู่โรงพยาบาลทหารได้ยังไง"
"ถ้าเป็นคำสั่งของผู้บัญชาการกองพันฯ ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ" วิษณุตอบยิ้ม ๆ "เออแต่ก็แปลกนะ พอสั่งผมไว้แล้วก็หายไปเฉย ๆ นี่ก็ไม่เห็นตั้งแต่เช้า"
"เขาคงมีธุระด่วน"
"นั่นสิ ท่าทางมีราชการด่วนจริง ๆ ตอนนี้วรุฒม์กำลังยุ่ง ๆ ครับ แต่ถึงยุ่งก็ยังโทรมาสั่งการผมกับทีมค้นหาคุณให้ทำงานกันแบบไม่ต้องหลับต้องนอน ทั้งที่ประชุมอยู่กับ ผ.บ. ท.บ. กับแม่ทัพภาคฯ ยังแอบหาเวลาโทรมาถามข่าวได้เกือบทุกชั่วโมง นี่ผมยังแปลกใจอยู่เลยนะครับว่าทำไมวรุฒม์มาจากกรุงเทพฯ ได้ เท่าที่รู้ เขาต้องอยู่กับท่านแม่ทัพภาคฯ จนถึงเย็นวันศุกร์" วิษณุพูดไปพลางตรวจดูอาการของภีรวัสไปด้วย ภีรวัสฟังเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าตอบคำถามของวิษณุที่ถามเขาว่าเจ็บหรือไม่เมื่อกดลงเหนือหัวเข่า
"โชคดีนะครับที่คุณไม่ได้เป็นมาลาเรีย แล้วแค่ขาหัก อีกหน่อยก็กลับไปเดินได้สะดวกเหมือนเดิม แต่ระหว่างนี้อาจรำคาญหน่อย"
"อีกนานไหมครับผมถึงจะกลับเข้ากรุงเทพฯ ได้" ภีรวัสถาม
"อยากกลับมากหรือครับ" วิษณุเงยหน้าขึ้นมาถามคนป่วยด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ "พักฟื้นอยู่ที่นี่ก่อนไม่ดีหรือครับ งานวิจัยก็เสร็จแล้ว"
"ผมยังต้องเขียนรายงานต่อครับ ภาคสนามเสร็จแล้วก็จริง แต่ยังมีเรื่องเอกสารที่ต้องทำให้เสร็จ อีกอย่าง ผมต้องเขียน proposal ขอทุนงานวิจัยชิ้นใหม่อีก" ภีรวัสพูดเสร็จแล้วถอนหายใจ
"ไม่พักเลยหรือครับ เสร็จงานนี้ต้องทำอีกงานทันทีเลยหรือ พักซักหน่อยดีกว่า อยู่เที่ยวที่นี่ต่อให้หนำใจแล้วค่อยกลับ ผมจะดูแลคุณกับคุณอิศราเอง"
"ขาพิการแบบนี้จะเที่ยวได้ยังไง" ภีรวัสก้มลงมองขาของตัวเอง "ผู้พันชวนอิศราเถอะครับ ผมจะเข้าไปรักษาตัวในกรุงเทพฯ มีคนช่วยดูแลกันหลายคน ทั้งเพื่อน ทั้งญาติ ทั้งครอบครัว แย่งกันดูแลจนไม่หวาดไม่ไหว"
...เขาทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว เขากำลังจะแพ้ใจตนเอง ถ้าอยู่ห่างวรุฒม์เขาก็คงตัดใจได้ง่ายขึ้น...
...ตกลงเกมนี้เขาแพ้อย่างราบคาบ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เกมหลอกให้รักแล้วทิ้งพังไม่เป็นท่า กลายมาเป็นเกม 'ตกหลุมรักแล้วจำต้องทิ้ง' วรุฒม์ไม่สะทกสะท้าน ไม่อาลัยอาวรณ์เลย เมื่อเขางอนแล้วบอกว่าอยากอยู่กับอิศรา วรุฒม์ก็ยอมไปง่าย ๆ ไม่ลังแลแม้แต่นิด...
...วรุฒม์มีใจให้เขาบ้างหรือเปล่า ที่ทำท่าทางเหมือนมีใจให้กับเขานั้นแกล้งทำเท่านั้นหรือ...
***
Translation (Draft)
40: Stubborn Hearts
When the tall, broad shadow appeared in the doorway, Peeravas's eyes snapped shut. He nearly held his breath as Colonel Warut leaned down, his face hovering inches from Peeravas's cheek. The soldier's warm breath brushed against his skin like a whispered secret.
"Khun Peeravas. Peeravas. Peer." Warut's voice carried that familiar deep timber, but the figure on the bed remained motionless as stone.
"Peer." The name rolled off Warut's tongue with surprising tenderness as his hand found Peeravas's forehead, fingers trailing to check the pulse at his neck.
The gentle touch nearly shattered Peeravas's resolve to keep his eyes closed. Warut stepped back. The sound of liquid being poured broke the silence before the lieutenant colonel returned to his bedside vigil.
"Drink some water," he whispered.
Peeravas's head gave the slightest shake—a betrayal lasting mere seconds before he froze like a statue. Face tilted left, lips pressed tight, fists clenched, body rigid. Warut's soft laughter filled his ears as strong hands slipped beneath his neck, lifting his head with practiced ease.
"Come on, drink. Your throat must be parched. You'll feel better." Warut applied gentle pressure, but his patient turned to granite. "Stop being stubborn. I know you're awake. Quit acting like a child." Warut's voice carried amusement as Peeravas's eyelids finally fluttered open.
Still glaring at me even when you're hurting this much...
"I'm not hungry."
"I didn't bring you food. Not being hungry is fine—I just want you to drink water." Warut's lips curved upward. This petulant side of Peeravas was nothing like the composed researcher he'd known for months.
"I'm not thirsty either. Don't want to drink." Peeravas chose his words with deliberate precision.
"Don't want to or not, you're drinking." Warut's expression hardened, his tone brooking no argument. His stare seemed to say try and refuse me—see how far you get.
"Why do you care now? What's the point of caring?"
Warut disappeared for days. Didn't check on me once after that night. Not even when I was supposed to move back to Bangkok. Even when I was lying unconscious in the jungle, it was Wisanu who found me by those rocks. When I heard footsteps approaching, I actually got my hopes up, thought it might be the person I wanted to see. Instead, it was someone else showing concern...
"I've been worried about you all along. Are you angry that I wasn't the one who found you? I was stuck with official business in Bangkok."
"Why are you telling me this?" Peeravas's voice could have frozen water.
"Drink first, then I'll explain." Warut lifted the glass toward Peeravas's lips, but the young man turned his face away.
"I can drink by myself." The words dripped with stubborn pride.
Warut exhaled slowly and nodded, setting the glass on the bedside table before retreating two steps. He crossed his arms and watched as Peeravas struggled to reach for the glass, his injured arm making the simple task impossible.
"Would you like me to help you with that glass, Khun Peeravas?" Warut's voice remained level. "You can't even pick up a glass of water. Stop being stubborn."
"Put it on the side where my arm isn't injured."
"Why don't you sit up and get it yourself?"
"How am I supposed to sit up? Broken leg, broken arm." Peeravas's mouth formed a tight line as he gave up trying to reach the glass.
"Exactly my point. You still need help. You can't even sit up to drink water on your own." Warut moved closer and retrieved the glass, preparing once again to assist his reluctant patient.
"Could you call Isara for me?" Peeravas pressed his lips together, staring down at his hands resting on the blanket.
"Why?"
"I want to be with the person I'm closest to. As for you—go wherever you want." The ice in Peeravas's voice could have preserved meat.
"You don't want to see my face." Warut nodded with understanding. "Fine. I'll stay far away."
***
Time crawled by. Peeravas lay there grinding his teeth, eyes vacant as they traced patterns in the ceiling. Ever since Warut had walked out, there'd been no sign of Isara appearing—clear evidence that Warut hadn't actually gone to fetch him as requested.
By late morning, it was Major Doctor Wisanu who entered the room, explaining that Isara was sleeping peacefully and he hadn't wanted to wake him.
"How are you feeling? I was planning to move you to Mae Sariang this afternoon—easier to take care of you there." Wisanu examined his patient with professional efficiency.
"I've already imposed on you too much, Major. You could just drop me at the district hospital. I need to head back to Bangkok anyway."
"Warut would never allow that. He ordered me to give you the best possible care, to take you to the military hospital at the base."
"That won't work." Peeravas's protest came swift and sharp. "I'm not military personnel. How could I stay at a military hospital?"
"If it's an order from the battalion commander, why wouldn't it work?" Wisanu smiled. "Though it is strange—after giving me those instructions, he just vanished. Haven't seen him since morning."
"He must have urgent business."
"Must be really urgent business. Warut's swamped right now, but even while he was in meetings with the Army Chief and Regional Commander, he kept sneaking away to call every hour, checking on the search progress. I'm still puzzled how he managed to get here from Bangkok. As far as I know, he's supposed to be with the Regional Commander until Friday evening." Wisanu continued his examination while talking, and Peeravas listened in silence, nodding when asked if pressing above his knee caused pain.
"Lucky you didn't get malaria—just the broken leg. You'll be walking normally again soon, though it might be inconvenient for a while."
"How long before I can return to Bangkok?" Peeravas asked.
"Eager to get back?" Wisanu looked up with a cheerful expression. "Wouldn't it be better to rest and recover here first? Your field research is finished."
"I still need to write my report. The fieldwork is done, but I have documentation to complete. Plus I need to write a proposal for funding my next research project." Peeravas's words carried the weight of obligation.
"Can't you take a break? Do you have to jump straight into the next project? Rest a little. Stay here, enjoy yourself, then go back. I'll take care of you and Isara personally."
"How am I supposed to enjoy myself with a leg like this?" Peeravas stared down at his cast. "Major, why don't you invite Isara instead? I'll go get treatment in Bangkok. I have plenty of people there—friends, relatives, family to take care of me."
He couldn't bear to stay here any longer. He was losing the battle against his own heart. If he could just get away from Warut, maybe cutting ties would be easier...
So this game ended in complete defeat. For the first time, his strategy of 'seduce and abandon' had collapsed spectacularly, morphing into 'fall in love and be forced to leave.' Warut showed no hesitation, no wistful regret. When he had pouted and said he wanted to be with Isara, Warut had simply walked away without a backward glance...
Did Warut have any feelings for me at all? Or was all that apparent affection just an elaborate pretense?
***