42 ภีรวัสหยุดพูดเมื่อเห็นวสันต์หยุดพิมพ์ตามคำพูดของเขา วสันต์มาช่วยเขาทำงานตั้งแต่บ่ายและใช้เวลาทำ research proposal เพื่อเสนอขอทุนทำการวิจัยด้วยกันมาแล้วกว่าสามชั่วโมง
"หยุดทำไมครับ" ภีรวัสถาม แล้วหันหลังมองตามวสันต์
"คุณคนนั้นเขาจ้องเราอยู่นานแล้ว เขารู้จักคุณภีร์หรือครับ" วสันต์มองข้ามไหล่ของภีรวัสไปยังอีกฟากหนึ่งของสระว่ายน้ำ
"ผู้พัน" ภีรวัสอุทานเบา ๆ
"ผู้พัน" วสันต์ทวน "เป็นทหารหรือครับ หรือว่าตำรวจ ผมจะโดนฆ่าไหมเนี่ย ท่าทางเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อผม"
"แค่คนเคยรู้จักกันครับ" ภีรวัสยักไหล่ หันมาสนใจงานตรงหน้า ทำเหมือนว่าวรุฒม์ไม่สลักสำคัญอะไรเลย
"ต่อนะครับ" ภีรวัสพูดกับวสันต์ แต่ชายหนุ่มยังอึกอัก
"ไม่พักกันหน่อยหรือครับ คนรู้จักกัน น่าจะทักทายกันบ้าง" วสันต์ถาม
"เขาไม่เห็นเข้ามาทักผมเลย อย่าสนใจเลยครับ สนใจเรื่องของเราดีกว่า" ภีรวัสยื่นมือไปแตะแขนของดอกเตอร์หนุ่มที่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนหน้าดุซึ่งยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองอยู่อีกฟากหนึ่งของสระ
วสันต์ทำงานต่อแต่ภีรวัสกลับพูดวกไปวนมาจนวสันต์ต้องหยุดพิมพ์อยู่บ่อย ๆ จนในที่สุดชายหนุ่มจึงบอกให้ภีรวัสพัก
"อย่าเพิ่งพักเลยครับ ทำต่อให้เสร็จเถอะ" ภีรวัสยังดันทุรังไม่หยุด
"ผมว่าคุณเหนื่อยมากเกินไปแล้วล่ะ คุณรู้ไหมครับว่าคุณพูดสมมุติฐานอันเดิมมาสองสามครั้งแล้ว ส่วนข้อตกลงเบื้องต้นของการวิจัยนี่ก็ไม่ได้เข้ากับประเด็นเลย ตัวแปรนำขัดแย้งกับตัวแปรตาม ผมว่าคุณชักจะเบลอแล้วนะครับ" วสันต์พับจอคอมพิวเตอร์ลงแล้วลุกขึ้น บอกว่าจะไปสั่งเครื่องดื่ม
"แตงโมปั่นเหมือนเคยนะครับ" วสันต์ยิ้มแล้วพูดต่อว่า "อ้อ ผู้พันหน้าดุคนนั้นหายไปแล้ว คงฉุนที่คุณไม่ยอมทัก"
ภีรวัสหันขวับไปมอง แล้วรู้สึกอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมาทันที
...จะเล่นสงครามประสาทกับเขาหรือไง มายืนจ้องแล้วหายตัวไป ทำยังงี้ต้องการอะไรกันแน่...
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้คุณวสันต์พักก็ได้ มาเสียเวลาอยู่กับผมหลายวันแล้ว คุณวสันต์อาจจะอยากไปทำอะไรอย่างอื่น"
"จริง ๆ ที่นี่ก็บรรยากาศดี มาที่นี่ก็เหมือนพักผ่อน สโมสรหมู่บ้านของคุณภีร์เหมือนรีสอร์ทยังไงยังงั้น" วสันต์หันไปมองรอบๆ อย่างอารมณ์ดี "ผมยินดีมาทุกวัน"
ภีรวัสไม่ตอบ เอาแต่นั่งยิ้ม และเมื่อวสันต์เดินเข้าไปในร้านกาแฟเขาก็อดหันไปมองรอบ ๆ ไม่ได้ พลันสายตาปะทะเข้ากับสายตาคมกริบของพันโทวรุฒม์ที่โผล่มายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เครื่องดื่มใกล้สระว่ายน้ำ
ถ้าขาไม่เจ็บ จะวิ่งไปถามเดี๋ยวนี้เลยว่ามาทำไม แล้วถ้ามาเพื่อจะยืนมองเขาอยู่แบบนี้ก็ไม่ต้องมาเลยจะดีกว่า...
ภีรวัสทำปากยื่นด้วยความไม่พอใจแล้วเมินหน้าหนีจากวรุฒม์ ทำเป็นไม่รับรู้ว่าวรุฒม์ยืนอยู่ตรงนั้น แต่เขากลับไม่เข้าใจว่าทำไมรู้สึกใจเต้นตึกตักอย่างควบคุมไม่ได้
ใจเต้นเพราะโกรธหรือเพราะน้อยใจ วรุฒม์ไม่เคยแคร์เขาเลย แม้เขามาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งนานก็ไม่เคยสนใจใยดี แล้วจู่ๆ ก็โผล่มายืนทำเป็นรูปปั้นจ้องเขาตาเขม็ง...
คิดว่าตัวเองเท่นักหรือไง คอยดูสิ เขาจะแกล้งหวานกับวสันต์ให้ดู...
ภีรวัสเดินโขยกเขยกช้า ๆ ไปตามทางเดินเท้าข้างถนนในหมู่บ้าน เขาฝากคอมพิวเตอร์ไว้ที่ร้านกาแฟ วสันต์รบเร้าจะไปส่งที่บ้านแต่เขาบ่ายเบี่ยงเช่นเคยโดยให้เหตุผลว่าต้องการออกกำลังกาย
อีกไม่กี่ซอยก็ถึงบ้าน ภีรวัสได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดด้านหลังจึงหันไปมอง แวบหนึ่งเขาคิดว่าเป็นรถของวรุฒม์ และเมื่อคนขับลงมาจากรถ สิ่งที่เขาคิดก็เป็นจริง
วรุฒม์อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม หวีผมเรียบ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ท่าทางสบาย ๆ ต่างจากใบหน้าเคร่งเครียดที่เห็นใกล ๆ ในสโมสรหมู่บ้านราวเป็นคนละคน
"ผมไปส่งไหมครับ" วรุฒม์เดินเข้ามาหาภีรวัสช้า ๆ ถามด้วยใบหน้ายิ้มๆ แบบที่เคยทำตอนแรก ๆ เมื่อรู้จักกัน
"ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ"
"คุณอยากเดินออกกำลังกาย" วรุฒม์พยักหน้า "จริงสิ ไม่งั้นคงให้ ดร. วสันต์ไปส่งแล้ว"
"คุณทำอะไรเค้า" ภีรวัสถามเสียงห้วน
"โอ้โห คุณคิดว่าผมร้ายกาจขนาดนั้นเชียว" วรุฒม์เลิกคิ้ว หัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้า
"คุณจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ให้คิดยังงั้นได้ยังไง"
"มาเถอะ ขึ้นรถ ผมจะไปส่ง อย่ามาออกกำลังกายตอนนี้เลย" วรุฒม์ยื่นมือไปแตะแขนของภีรวัส
"คุณวสันต์ผมยังไม่ให้ไปส่งเลย" ภีรวัสเบี่ยงตัวหนี
"คุณวสันต์ไม่ใช่ผม และผมก็ไม่ใช่คุณวสันต์" วรุฒม์พูดเสียงเข้ม เปลี่ยนจากสีหน้ายิ้ม ๆ เป็นเคร่งขรึม "และคุณวสันต์คงไม่ใจกล้าและแข็งแรงพอที่จะอุ้มคุณไปขึ้นรถ"
"แล้วคุณกล้าและแข็งแรงยังงั้นสิ" ภีรวัสยิ้มเยาะ
"ผมเอาจริงนะภีรวัส ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้เห็นทีผมจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด" วรุฒม์ยังทำหน้าเคร่ง
"จะจัดการยังไงครับ คุณจะทำอะไรผม ที่นี่ไม่ใช่ค่ายทหารกลางป่า คุณมาใช้อำนาจในหมู่บ้านจัดสรรไม่ได้หรอก" ภีรวัสเอียงหน้าเถียง ทำหน้าเคร่งเหมือนกัน
"ผมจะไปทำอะไรคุณได้" วรุฒม์ยักไหล่
"งั้นคุณจะจัดการขั้นเด็ดขาดยังไง" ภีรวัสถาม
วรุฒม์นิ่งไปนานครึ่งนาที มองหน้าภีรวัสราวกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของชายหนุ่มจนแทบจะได้ยินลมหายใจของอีกฝ่าย แล้วพูดขึ้นเสียงเบาแต่หนักแน่น
"ผมรักคุณ ผมรักคุณคนเดียวไม่ใช่อิศรา และผมไม่มีทางให้คุณทิ้งผมหรอก"
ภีรวัสกลั้นหายใจ ตะลึง เพราะไม่คิดว่าจู่ ๆ จะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของวรุฒม์
"นี่ไงครับหลักฐาน" วรุฒม์ยื่นโทรศัพท์ให้ภีรวัส "คุณจะได้เอาไปยืนยันกับคู่หูว่าคุณชนะ แต่เรื่องที่จะให้เกมจบลงแบบที่เคยทำนั่นน่ะ อย่าหวังเลย คนอย่างพันโทวรุฒม์ไม่ยอมโดนทิ้ง ผมไม่เคยบอกรักใคร และการบอกรักครั้งแรกของผมต้องไม่จบลงแบบละครชีวิตเศร้าเด็ดขาด"
"คุณจะเอายังไง" ภีรวัสพึมพำเสียงเบาหวิว
"ผมไม่เอายังไง คุณนั่นล่ะจะเอายังไง จะกลับตัวกลับใจ จะรักผมตอบ หรือจะหลอกปั่นหัวผู้ชายไร้เดียงสาคนที่ชื่อวสันต์ คนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่ากำลังจะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป "
"ใครว่า" ภีรวัสพึมพำค่อยยิ่งกว่าเดิม
"อะไรนะครับ" วรุฒม์เอียงหูเข้ามาใกล้เพราะไม่ได้ยินชัดเจน แต่ภีรวัสยืนนิ่ง ไม่ยอมพูดซ้ำอีกครั้ง "พูดอีกทีสิครับคุณภีรวัส ผมไม่ได้ยิน"
"พูดอะไร" ภีรวัสถาม
"ก็ตอบคำถามผม"
"คุณถามว่าอะไร ผมจำไม่ได้แล้ว" ภีรวัสยักไหล่ เริ่มจะตั้งตัวได้หลังจากที่ตะลึงเพราะวรุฒม์ 'จัดการขั้นเด็ดขาด'
จัดการขั้นเด็ดขาดด้วยการบอกรักเขานี่หรือ รักเขาจริง หรือจะแกล้งเขากันแน่ แกล้งมาบอกว่ารัก พอเขาบอกว่ารักตอบ วรุฒม์ก็จะหัวเราะชอบใจว่าดัดหลังเขาได้สำเร็จ...
"ผมถามว่าคุณจะเอายังไง จะรักผมตอบหรือไม่"
ภีรวัสพูดไม่ออก รู้สึกสับสนในใจยิ่งนัก ไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ใจหนึ่งเขาเชื่อที่วรุฒม์พูดอย่างสนิทใจ ไม่สงสัยเลยแม้แต่นิด นัยน์ตาของวรุฒม์นิ่ง น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังมาก แต่อีกใจหนึ่งนั้เขากลับหวาดกลัว
กลัวว่าจะโดนอย่างที่ตัวเองเคยทำกับคนอื่น...
ขอทดสอบวรุฒม์และทดสอบหัวใจตัวเองอีกซักหน่อยเถอะ เขาต้องการความมั่นใจ...
"ผมยังไม่มั่นใจ ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไง" ภีรวัสพูดเสร็จแล้วต้องกลั้นหายใจ ตามองลำคอของวรุฒม์ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาดวงตาคมกริบคู่นั้น แต่เขารู้สึกได้ทันทีว่าวรุฒม์ตัวเกร็งขึ้นมาทันใด กล้ามเนื้อต้นคอกระตุก ลมหายใจดังขึ้น และคิดว่าได้ยินเสียงพันโทวรุฒม์กัดฟัดกรอด
"คุณไปรักคนอื่นเถอะ ผมยังไม่พร้อม สำหรับผมมันก็แค่เกม"
จะมากไปหรือเปล่าภีรวัส...
ไม่มากไปหรอก ถ้าวรุฒม์รักเราจริง เขาต้องไม่หยุดอยู่แค่นี้ เขาต้องไม่ถอดใจทันที ชายชาติทหารต้องไม่ยอมแพ้ง่ายๆ...
"อ๋อ มันเป็นแค่เกมหัวใจ" วรุฒม์พูดเสียงเข้ม พยายามควบคุมอารมณ์ "ผมเข้าใจแล้ว"
ภีรวัสยังไม่ยอมสบตาวรุฒม์ ชายหนุ่มหันหลังแล้วเดินจากไปช้า ๆ ทิ้งให้วรุฒม์ยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้เพียงคนเดียว แต่ครั้นเดินไปได้หลายก้าวเขากลับอยากจะหันหลังไปมองหน้านายทหารหนุ่มอีกครั้ง อยากเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของวรุฒม์จะเป็นอย่างไร แต่เขาก็ไม่กล้า
เขากลัว...กลัวว่าวรุฒม์จะหันหลังเดินกลับไปที่รถทันที ไม่ยืนมองตามเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ เหมือนเช้าวันนั้นที่สถานีอนามัยตอนที่เขาบอกวรุฒม์ไปให้พ้นหน้า วรุฒม์ก็เดินไปทันทีโดยไม่รีรอ...
แล้วทำไมจะต้องยืนมองอย่างอาวรณ์ล่ะ วรุฒม์ควรจะรั้งเขาเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาเดินหนีสิถึงจะถูก...
นี่หรือคือการทดสอบหัวใจรักของคน ทำแบบนี้ถูกต้องแล้วหรือภีรวัส ทำไมต้องมาทำกันแบบนี้ เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกม...
ภีรวัสถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความสับสน ที่คิดเอาไว้เมื่อครู่ว่าจะขอทดสอบวรุฒม์และทดสอบหัวใจตัวเองอีกนิด ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว
จะเป็นยังไงช่างมัน จะโดนดัดหลังและถูกทิ้งอย่างไม่ใยดีก็ช่างมัน อย่างน้อยนี่จะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาจะได้บอกรักใครอย่างที่หัวใจพร่ำร้องมาตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา...
รักจริง ๆ ครั้งแรก ไม่ใช่รักหลอก ๆ...
ภีรวัสสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หันหลังช้า ๆ พร้อมที่จะเผชิญกับความจริง พร้อมที่จะเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง และพร้อมที่จะสู้หน้าวรุฒม์ ผู้ชายที่ได้หัวใจของเขาไป
เกมหัวใจจะได้จบลงเสียที...
"ผู้พันวรุฒม์" ภีรวัสพึมพำแล้วต้องรีบกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตาอย่างควบคุมไม่ได้
วรุฒม์เดินกลับไปที่รถ กำลังเปิดประตูจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ เขาไม่ยืนมองตามเราแม้แต่นิดเดียว ไม่อาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อย ไม่เลย...
เหมือนครั้งนั้นที่สถานีอนามัย บอกให้หายหน้าไป วรุฒม์ก็หายไป แม้กระทั้งวันที่เขาขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ วรุฒม์ก็ไม่มาง้อ จนถึงกรุงเทพฯ และเวลาผ่านไปตั้งหลายอาทิตย์วรุฒม์ก็ไม่แคร์ วันนี้ แค่คำพูดของเขาไม่กี่ประโยค วรุฒม์ก็ล้มเลิกความตั้งใจ...
มาบอกว่ารัก พอโดนปฏิเสธก็ถอดใจ นี่นะหรือที่ว่ารักเขา...
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกอย่างลงเอยแบบนี้ นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนั้น เราหลอกให้คนรักแล้วก็ทิ้ง และตอนนี้ เราก็พ่ายแพ้ตัวเอง...
พ่ายแพ้เกมหัวใจ...
***
Peeravas stopped mid-sentence when he noticed Wasant's fingers freeze above the keyboard.
Wasant had been helping him work on the research proposal for over three hours already. Their laptops side by side at the poolside café table.
"Why'd you stop?" Peeravas asked, swiveling in his chair to follow Wasant's gaze.
"That man's been staring at us for ages. Does he know you?" Wasant's eyes tracked across the swimming pool to the opposite deck.
"The Lieutenant Colonel," Peeravas breathed.
"Lieutenant Colonel?" Wisanu's eyebrows shot up. "Military or police? Am I about to be murdered? He looks like he wants to devour me alive."
"Just someone I used to know." Peeravas's shoulder lifted in a dismissive shrug as he turned back to his screen, acting as though Warut's presence meant absolutely nothing.
"Let's continue," Peeravas said to Wasant, but he remained frozen.
"Shouldn't we take a break? When old acquaintances show up, don't people usually say hello?"
"He hasn't bothered to come over and greet me. Let's just ignore him and focus on our work." Peeravas reached over to tap Wasant's arm, earning a strained smile from the doctor. Despite his words, his eyes couldn't help but dart toward the stern-faced man standing with hands in his pockets on the far side of the pool.
Wasant attempted to continue working, but Peeravas's concentration had shattered. His words became circular, repetitive, until Wasant finally stopped typing altogether and suggested they take a break.
"Let's not stop yet. We should finish this," Peeravas insisted, his tone bordering on desperate.
"You're completely exhausted," Wasant said gently, closing his laptop. "Do you realize you've repeated the same hypothesis three times? And these preliminary research agreements don't even align with your main points. Your independent variables contradict your dependent ones. I think you're losing focus." He stood up. "I'll grab us some drinks."
"Okay. Thanks."
"Watermelon smoothie, like always," Wasant smiled, then added, "Oh, that scowling Lieutenant Colonel disappeared. Probably annoyed you wouldn't acknowledge him."
Peeravas whipped around to look, irritation flaring in his chest.
What kind of psychological warfare is this? Standing there staring, then vanishing. What does he actually want?
"Let's call it a day," Peeravas said. "You should take tomorrow off, P'Sant. You've wasted too many days on me already. You might want to do something else for a change."
"Actually, this place has great atmosphere. Coming here feels like vacation—your village club is like a resort." Wasant glanced around appreciatively. "I'm happy to come every day."
Peeravas offered no response, just a tight smile. When Wasant disappeared into the café, he couldn't resist scanning the area again. His gaze collided with Warut's sharp stare from behind the poolside bar counter.
If my leg wasn't injured, I'd march over there right now and demand to know what he wants. If he's just going to stand around watching me like some statue, he might as well not bother showing up.
Peeravas's lips pressed into a sullen pout as he deliberately turned away, pretending complete obliviousness to Warut's presence. Yet he couldn't understand why his heart hammered so uncontrollably.
Is this anger or hurt? Warut never cared about me before. Even after I moved to Bangkok, he never showed the slightest interest. Now suddenly he appears like some brooding sculpture, staring at me.
Does he think he looks cool? Just wait and see—I'll be extra sweet with Wasant just to spite him.
***
Peeravas limped slowly along the sidewalk toward home, having left his laptop at the café. Wasant had insisted on driving him home, but he'd deflected as usual, claiming he needed the exercise.
A few blocks from his house, he heard a car approaching from behind. For a split second, he thought it might be Warut's vehicle. When the driver stepped out, his suspicion proved correct.
Warut wore a simple white t-shirt and dark jeans, hair neatly combed, face relaxed and clean-shaven. His casual demeanor was completely different from the tense expression he'd worn at the club—like an entirely different person.
"Can I give you a ride?" Warut approached slowly, wearing the same easy smile he'd used when they first met.
"No thanks."
"You want to walk for exercise," Warut nodded knowingly. "Right, otherwise you would have let Dr. Wasant drive you home."
"What did you do to him?" The question came out sharp, accusatory.
"Oh wow, you think I'm that ruthless?" Warut raised an eyebrow, laughing softly as he shook his head.
"You stared at him like you wanted to eat him alive. How else should I interpret that?"
"Come on, get in the car. I'll drive you home. Don't walk in this heat." Warut reached toward Peeravas's arm.
"I wouldn't even let P'Sant drive me." Peeravas sidestepped away from his touch.
"He isn't me, and I'm not Wasant." Warut's voice hardened, his relaxed expression shifting to stern determination. "And Wasant probably isn't bold or strong enough to carry you to the car."
"So you are bold and strong enough?"
"I'm serious, Peeravas. If you keep this up, I'll have to take drastic measures." The threat rumbled in Warut's voice.
"What kind of drastic measures? What are you going to do to me? This isn't some military camp in the jungle. You can't throw your weight around in a residential neighborhood."
"What could I possibly do to you?" Warut shrugged innocently.
"Then how exactly will you 'take drastic measures'?"
Warut fell silent for a long moment, studying Peeravas's face as if weighing a momentous decision. Then he leaned down until their faces were inches apart, close enough for Peeravas to feel his breath, and spoke in a voice both soft and unshakeable.
"I love you. I love only you, not Isara. And I will never let you abandon me."
Peeravas's breath caught. Shock rendered him motionless—he'd never expected to hear those words from Warut's lips.
"Here's your evidence." Warut held out his phone. "Take it to confirm your victory with your partner. But if you think this confession will end the game like all your others, don't hold your breath. A man like Lieutenant Colonel Warut doesn't accept being discarded. I've never told anyone I loved them before. My first declaration of love will absolutely not end like some tragic soap opera."
"What... what will you do?" Peeravas's whisper barely disturbed the air.
"I'm not going to do anything. The question is what will you do? Will you change your mind and love me back? Or will you continue manipulating innocent men like Wasant—someone who doesn't even realize he's about to become your next victim?"
"Who says I will—" The words died in Peeravas's throat.
"What?" Warut leaned closer, straining to catch the barely audible response. But Peeravas stood frozen, refusing to repeat himself. "Say it again, Peeravas. I didn't hear you."
"Say what?"
"Answer my question."
"What question? I don't remember." Peeravas's shrug was too casual, his composure slowly returning after the initial shock of Warut's 'drastic measures.'
So his ultimate move is a love confession? Does he actually love me, or is this some elaborate trick? What if he's pretending—once I confess my feelings, he'll laugh and gloat about successfully manipulating me...
"I asked what you'll do. Will you love me back or not?"
The words lodged in Peeravas's throat. Confusion churned through him—he'd never imagined finding himself in this situation. Part of him believed Warut's sincere tone without question. The lieutenant colonel's eyes were steady, his voice weighted with genuine gravity. But another part of him trembled with fear.
Fear of being treated the way he'd treated others...
I need to test Warut and test my own heart a bit longer. I need to be certain.
"I'm not sure yet. I don't know what I want to do." The admission forced the breath from his lungs. He fixed his gaze on Warut's throat, unable to meet those piercing eyes. But he felt the immediate response—Warut's body going rigid, the muscle in his neck jumping, his breathing growing audible. He thought he heard the colonel's teeth grind.
"You should love someone else. I'm not ready. For me, this is just a game."
Am I going too far?
No, not at all. If Warut truly loves me, he won't stop here. He can't give up immediately. A military man shouldn't surrender so easily.
"Ah, so it's just a game of hearts." Warut's voice remained controlled, fighting to contain his emotions. "I understand now."
Peeravas still couldn't bring himself to meet Warut's eyes. He turned and walked away slowly, leaving the lieutenant colonel standing alone beneath the tree. After several steps, he desperately wanted to look back, to see the expression on Warut's handsome, sharp features. But he didn't dare.
He's afraid... afraid that Warut will already be turning back to his car, not watching him leave with any lingering regret. Just like that morning at the health station when he told Warut to get out of his sight—Warut had simply left without hesitation.
But why should he watch longingly? Warut should be chasing after him, refusing to let him walk away. That would be the right response.
Is this really how you test someone's love? Is this the right thing to do, Peeravas? When will this game finally end?
A heavy sigh escaped him as confusion overwhelmed his thoughts. The idea he'd had moments ago—to test both Warut and his own heart a little longer—suddenly felt wrong.
Whatever happens, happens. Whether I get manipulated and abandoned, so be it. At least this will be the first time in my life I've confessed love the way my heart has been crying out for weeks.
Real love, for the first time. Not fake love.
Peeravas drew a deep breath and slowly turned around, ready to face the truth, ready to reveal his own feelings, ready to confront Warut—the man who had captured his heart.
Let this game of hearts finally end.
"Warut," he whispered, then bit his lip hard as tears welled uncontrollably in his eyes.
Warut is walking back to his car, opening the door to get in. He's not watching me at all, not even a glance back. No lingering, no regret. Nothing.
Just like that time at the health station. I told him to disappear, and he disappeared. Even when I flew back to Bangkok, he never tried to reconcile. Time passed for weeks and he never cared. Today, after just a few sentences from me, he's already giving up.
He says he loves me, but the moment he's rejected, he walks away. Is this what he calls love?
What's happening here? Why does everything end up this way? Is this what they call karma? What goes around comes around. I deceived people into love, then abandoned them. And now I've defeated myself.
Defeated in the game of hearts.
***