คืนต่อมา…
ลี่เหมยยืนอยู่เบื้องหน้าหอคอยโบราณกลางหมู่บ้าน
หอจันทรา — อาคารหินสูงสีหม่นที่เธอเคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก
แต่ไม่เคยรู้เลยว่าภายใต้ฐานของมัน…ซ่อน “ความจริง” ที่แม่เธอเก็บงำเอาไว้
ในมือเธอคือจี้เงินจากกลางดอกไม้สีคราม
ด้านหลังมีร่องที่เหมือนจะเข้ากับแผ่นหินรูปพระจันทร์ที่ฝังอยู่บนพื้นของหอ
> “พร้อมหรือยัง?” เสียงซ่งเหวินดังขึ้นจากด้านหลัง
“เมื่อเข้าไปข้างใน เจ้าจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมอีก”
ลี่เหมยพยักหน้าแน่น “ฉันต้องรู้”
เธอสอดจี้เข้าไปในช่องหิน
แสงสีฟ้าอ่อนพุ่งออกมาจากรอยต่อ หอคอยทั้งหลังสั่นสะเทือนเบา ๆ
พื้นหินค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นบันไดหินทอดยาวลงสู่ความมืดเบื้องล่าง
กลิ่นอายของกาลเวลาหลายร้อยปีอบอวลในอากาศ
ลี่เหมยและซ่งเหวินก้าวลงไปช้า ๆ
ไฟจากโคมพลังงานโบราณสองข้างผนังติดขึ้นเองทีละดวง
จนเผยให้เห็น “ห้องลับ” ที่อยู่เบื้องล่าง
ภายในห้อง…
มีกำแพงที่เต็มไปด้วยภาพวาดและสัญลักษณ์
ตรงกลางมีโต๊ะหินเก่า และบนโต๊ะมีหนังสือเล่มใหญ่ปกหนัง
ปกเขียนไว้เพียงคำเดียว:
"บันทึกแห่งดอกไม้สีคราม"
มือของลี่เหมยสั่นเล็กน้อยขณะเปิดหนังสือ
ตัวอักษรโบราณปรากฏต่อหน้าเธอ
เป็นถ้อยคำของผู้หญิงคนหนึ่ง — ใช่… แม่ของเธอ
ที่ได้บันทึกเรื่องราวไว้ทั้งหมด
> “ถ้าเจ้ากำลังอ่านอยู่ แสดงว่าเจ้าคือผู้สืบทอด…
ความจริงที่หมู่บ้านนี้หลีกเลี่ยงมาตลอด คือ…
ดอกไม้สีครามไม่ใช่เพียงดอกไม้—มันคือเครื่องหมายของ ‘คำสัญญา’ ที่ถูกทำลาย”
“และผู้ที่ทำลายมัน… ก็คือคนในตระกูลของเราเอง”
ลี่เหมยอึ้งนิ่ง… หัวใจราวกับหยุดเต้น
คำถามในใจเธอมากมายกำลังได้รับคำตอบ
แต่ในขณะเดียวกัน—เธอกำลังจะรู้ว่า
ต้นตอของความสูญเสียในชีวิตเธอ…อาจมาจากสายเลือดของตัวเอง