Boran'ın Anlatımı
Geceyi parmaklarım tetikte, gözlerim uykusuz geçirdim. Hainin kim olduğunu bilmeden, etrafımdaki herkes potansiyel düşmanımdı. Bu evin duvarları bile artık bana güven vermiyordu.
Sabahın ilk ışıkları perde arasından sızarken, elimdeki dosyaları tek tek gözden geçiriyordum. Her adamımın geçmişini, son günlerdeki hareketlerini, kimin nereye gittiğini, kimle konuştuğunu… Hepsi masamda önümdeydi.
Bir hata arıyordum. Küçük bir açık. Bir ihanet izi.
Kapı hafif aralandı. Hazal içeri girdi. Saçları dağınıktı ama gözleri kararlıydı. O bakışı görünce içimdeki bütün öfke bir anlığına sustu. Yine de ona belli etmedim. Çünkü bu yükü onun taşımasını istemiyordum.
"Boran…" dedi, yavaşça yanıma yaklaşarak. "Biliyorum, bir şey saklıyorsun. Bana söylemediğin şeyler var. Ama unutma, ben seninle aynı savaşın içindeyim. Eğer düşman içerimizdeyse, bilmem gerek."
Onun gözlerindeki ısrar beni derinden yaraladı. Çünkü haklıydı. Ama aynı zamanda, ona daha fazla korku yüklemek istemiyordum. Yine de gözlerimi kaçırmadan fısıldadım:
"Bir iz buldum. Ama emin olmadan kimseyi suçlayamam. Yalnız şunu bil, Hazal… Eğer ihanet eden kişi ortaya çıkarsa, o an benim için merhamet diye bir şey kalmaz."
Sözlerimden ürperdiğini hissettim ama başını geri çekmedi. Ellerini ellerime koydu.
"Beni de yanında tut. Ne olursa olsun, senden gizlenmekten daha çok acıtır."
O an gözlerimi kapattım. Çünkü içimdeki kasırga onu yaralamaktan korkuyordu.
Telefonum çaldı. En güvendiğim adamlardan biri arıyordu. Sesindeki titreme bana her şeyi anlattı:
"Boran… Hainin izi bulundu. Ama söyleyeceğim şey seni yıkacak."
O an içimdeki bütün damarlar buz kesti. Çenem sıkıldı. Hazal'ın meraklı bakışlarını hissediyordum ama ona bakmadım.
"Kim?" diye sordum, neredeyse fısıltıyla.
"Yanımızda yıllardır olan biri… Senin sağ kolun, kardeşin bildiğin…"
Telefon elimdeyken, dünyam bir anda paramparça oldu.
Hazal bana bakıyordu, gözlerinde korkuyla birlikte acı vardı. Benimse zihnimde tek bir cümle yankılandı:
Hain, en yakınımızda.