Hazal'ın Anlatımı
Boran'ın gözlerinde gördüğüm şey, kelimelerden daha ağırdı. Bana hainin varlığını söylediğinde, sanki ayaklarımın altındaki toprak kaydı. Yalnızca düşmanlarımız değil, artık yanımızda olanlardan biri de bize ihanet ediyordu.
İçim ürperdi. Onun evinde, onun koruması altında olduğumu sanırken aslında dikenlerin üstünde oturuyormuşum. Ama asıl korkum, bana değil, Boran'a zarar gelmesiydi. Çünkü ben, ne olursa olsun kendimi feda edebilirdim. Ama Boran'ı kaybetmeye tahammülüm yoktu.
Gece boyunca uyuyamadım. Yanımda yatıyordu, ama uyumadığını ben de hissediyordum. Parmaklarının her sıkılışında içimdeki korku biraz daha azalıyordu. Onun varlığı bana güven veriyordu ama zihnim sürekli sorularla doluydu: Kim hain? Kime güvenebilirim? Boran bile artık herkese şüpheyle bakıyor…
Sabah olduğunda aynada yüzüme baktım. Eskiden bana yabancı gelen bu evin içinde, artık ben de değişmiştim. Daha güçlü, daha dirayetli olmak zorundaydım. Boran için, bizim için.
Odaya girdiğimde Boran silahını temizliyordu. Çenesinde sert bir ifade vardı. Başını kaldırıp bana baktı, gözlerinde hem öfke hem de kırılganlık gördüm.
"Boran…" dedim, usulca yanına otururken. "Beni sakınma. Ne olursa olsun, senin yanında duracağım. Sen savaşırsan, ben de seninle savaşırım. Çünkü biliyorum ki… senin nefesin kesilirse, benimkisi de bitecek."
Bir an sessizlik oldu. Yalnızca saat tik takları duyuluyordu. Boran silahı masaya bıraktı, ellerini yüzüme koydu.
"Hazal…" dedi kısık bir sesle. "Beni insan yapan tek şey sensin. Ama eğer sana bir şey olursa, ben canavara dönüşürüm."
O an içimden geçen tek şey şuydu: Canavar da olsa, yanında olacağım.
Alnımı onun göğsüne yasladım. Kalbinin güçlü atışlarını duydum. Ve kendi içimde sessizce bir yemin ettim: "Kim olursa olsun, hangi karanlık üzerimize çökerse çöksün, ben seni bırakmayacağım. Çünkü sen benim son umudumsun."
O an fark ettim ki, savaş sadece Boran'ın değil, artık benim de savaşım olmuştu.
Ve ben de karanlığın içinde, onunla birlikte yürümeye hazırdım.