Hazal'ın Anlatımı
Boran'ın yüzü öyle bir anda değişti ki… O sert bakışların arkasında fırtınalar koptuğunu gördüm. Telefonu elinde sıkarken, çenesindeki damarlar belirginleşti. O an anladım; öğrendiği şey, onu parçalıyordu.
Yanına yaklaştım. "Ne oldu?" diye sordum, sesi titrek bir merakla.
Cevap vermedi. Sadece pencereye yürüdü, ellerini camın kenarına dayadı. Omuzları gerilmişti, sanki içindeki öfkeyi zapt etmek için çırpınıyordu.
Dayanamadım, arkasından sarıldım. "Boran, bana söyle. Ne olursa olsun, bilmek istiyorum."
Gözlerini bana çevirdiğinde… O bakış beni ürpertti. Çünkü içinde sadece acı değil, aynı zamanda hayal kırıklığı da vardı.
"Yıllardır yanımda olan biri…" dedi, sesi boğuk bir hırıltı gibi çıkıyordu. "Kardeşim bildiğim… Onun ihanetini öğrendim, Hazal."
Kalbim yerinden söküldü sanki. Boran'ın yanındaki adamlar, onun için sadece birer koruma değildi. Ailesiydi, kan bağı olmasa bile kardeşiydi. Böyle bir ihaneti kaldırması kolay değildi.
Ama en kötüsü… gözlerinin dolduğunu görmekti. Boran, ağlamazdı. O sadece savaşırdı. Ama bu defa, gözleri bile kan ağlıyordu.
Elini tuttum. "Onu bulup öldüreceksin, değil mi?" dedim fısıltıyla.
Başını eğdi. "Evet. Ama bu sadece bir ölüm olmayacak, Hazal. Bu benim için… kendi canımı söküp atmak gibi olacak."
İçimde korku büyüdü. Çünkü Boran'ın gözlerinde, intikamla beraber derin bir yalnızlık da gördüm.
Bir adım geri çekildim. "Ben yanındayım," dedim, dudaklarım titreyerek. "Ne olursa olsun, sen yalnız kalmayacaksın."
Ama içimden başka bir ses fısıldıyordu:
Ya bu ihanet, sadece bir kişinin ihaneti değilse? Ya bu savaşın içinde Boran'ı yalnız bırakacak daha çok kişi varsa?
Kapı sertçe açıldı. İçeri giren adamlardan biri, nefes nefese Boran'a baktı:
"Abi… Hain kaçıyor!"
Boran'ın gözleri çelik gibi keskinleşti. Elini beline attı, silahını çıkardı. Bana son kez döndü, gözlerinin derinliklerinde kararlı bir ateş yanıyordu.
"Hazal, bu hesap bugün kapanacak."
O anda anladım. Bu sadece bir hesaplaşma değil, Boran'ın kendi kalbine açtığı bir savaştı.