Hazal'ın Anlatımı
Selim'in kahkahaları hâlâ kulaklarımda çınlıyordu:
"Kendi ailenden biri seni bitirecek, Boran!"
O söz, malikânenin taş duvarlarına kazınmış gibiydi. Boran her ne kadar güçlü görünse de, ben onun kalbinin içinde kopan fırtınayı hissediyordum. Çünkü bu, kurşunla vurulmuş bir yara değil; kanla açılmış bir yaraydı.
Selim, zindanın en karanlık hücresine atıldı. Soğuk, rutubetli taşların arasında, zincirlere vurulmuştu. Geceleri o zindandan yükselen çığlıklar bütün malikâneyi inletiyordu. Boran, onu konuşturmak için en güvendiği adamlara emir vermişti.
Her çığlık, Boran'ın kalbine işleniyordu. Ama Selim, bütün acıya rağmen tek bir isim söylemiyordu. Sanki işkenceyi bile zevk alarak yaşıyor, kahkahalar atarak herkesi daha da sinirlendiriyordu.
Bir gece, Boran'ın odasına girdiğimde, onu yalnız başına haritanın başında gördüm. Elinde kadeh vardı ama şarabı bile içmemişti. Yüzünde öyle bir öfke ve hüzün vardı ki, kalbim parçalandı.
"Boran…" dedim yavaşça.
Başını kaldırdı, gözleri kıpkırmızıydı. "Hazal… Eğer bu ihanet kendi kanımdansa, ben… ben hangimize kurşun sıkacağım?"
Dudaklarım titredi. Ona sarıldım. "İhanet eden kim olursa olsun, senin yanında olmayacak. Ama ben hep yanında olacağım. Unutma."
Boran gözlerimi tuttu. "Ya o isim… babamın kanından, kardeşimin kanından biriyse? O zaman da yanında durabilecek misin?"
Cevap veremedim. Çünkü biliyordum, Boran'ın kanıyla bağlı olduğu herkes, aynı zamanda onun en büyük zayıflığıydı.
O gece uyuyamadım. Koridorlarda dolaşırken, eski arşiv odasının kapısının aralık olduğunu fark ettim. İçeriden hışırtılar geliyordu. Yaklaştım, sessizce baktım.
Bir gölge, Boran'ın babasından kalma defterleri karıştırıyordu. Yüzünü tam seçemiyordum ama ellerindeki titreme dikkatimi çekti. O eller, bana çok tanıdık geldi…
Nefesimi tuttum. İçimden bir fısıltı yükseldi:
Ya ihanet gerçekten Boran'ın kendi kanındansa… ve ben şimdi onun izini gördüysem?
Kapının gıcırtısı çıktı. Gölge başını kaldırdı… göz göze gelecektik.