Arden, yutkunarak yere baktı.
"Hiç... hiçbir şey, hocam," dedi sesi kısık.
Darel, gözlerini Riven'a çevirdi. Yüzündeki ifade ciddiydi.
Riven sessizce uzaklaştı, adımları kararlılıkla yankılandı.
Arden de oradan ayrıldı.
Darel, Elian'a döndü.
"Burada ne oldu?" diye sordu.
Elian, hâlâ kendine gelememiş gibiydi.
"H-hocam… Riven… o çocuk… ne?"
Sesi titriyordu.
"Gözlerine baktım… sanki ölümü gördüm. O an… sanki ruhumu delip geçti. Titredim. Gerçekten… çok korkunçtu."
Darel cevap vermedi. Uzun bir sessizlik çöktü.
---
Riven, odasına gitti.
Kendini yatağa bıraktı, gözlerini tavana dikti.
"Biraz dinlenmeliyim…" diye fısıldadı.
"Bugün… fazlasıyla yoğundu."
Yavaşça gözleri kapandı.
---
Bir rüya mıydı bu?
Karanlığın içindeydi.
Derin bir denizin dibine batıyordu sanki.
Her şey sessiz, ağır ve rahattı.
Gözlerini kapattı, huzur dolu bir boşlukta süzülüyordu.
Ama sonra… o ses yankılandı.
İblis:
"Uyuyorsun, öyle mi Levin?"
Sesi uğursuzdu, derinlerden geliyordu.
"Oysa ben… senin karanlığınım. Rüyalarını bile ben yazarım."