---
13. Gün:
Hiçbir şey yapmak istemedim. Bedenim bir yük gibi üzerimde. Ruhum ağlıyor ama kimse duymuyor. Sanki boğuluyorum ama kimse farkında değil
14. Gün:
Gece boyunca korkularımla savaştım. Düşünceler bir girdap gibi beni içine çekiyor. Nefes almak bile zor. Sanki boğazımda görünmez bir el var.
15. Gün:
Güneşin ışığı odamın içine vurdu ama içimde hiçbir şey hissetmedim. Dünya renkli, ben siyah beyazım. Ruhumun rengi solmuş gibi
16. Gün:
Ani öfke ve hüzün… Kontrolümü kaybediyorum. Bir anda bağırmak istiyorum ama sonra sessizliğe gömülüyorum. Bu ruh hali beni boğuyor
17. Gün:
Bir arkadaşım mesaj attı ama cevap vermedim. İnsanlara yaklaşmak istemiyorum. Konuşmak, birilerini görmek çok yorucu. Çünkü içim zaten yorgun.
18. Gün:
Bugün sadece sustum. Saatlerce… Sessizlik içimi daha da büyüttü. Yalnızlık artık bir his değil, bir beden gibi üzerimde.
19. Gün:
Bipolar yükseliş geri geldi. Aşırı hızlı konuştum, kafamın içi binlerce fikirle doldu. Ama kısa sürdü. Sonra yine çöküş… Bu iniş çıkışlar bir ceza gibi.
20. Gün:
Bugün korkuyla yaşadım. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Nefes almak zorlaştı. Sanki görünmez bir duvar arkamdan bastırıyor.
21. Gün:
Küçük bir yürüyüş yaptım. Birkaç dakika boyunca huzuru hissettim. Ama o huzur geldiği gibi gitti. Geriye sadece içimdeki sessiz ağrı kaldı.
22. Gün:
Bugün dayanmak zor. Ruhum ağır bir yük taşıyor. Kendimi görünmez hissediyorum. Her şey bulanık.
23. Gün:
Biraz umutlandım. Ama bu umut kırılgan bir cam gibiydi. Bipolar iniş geldiğinde cam paramparça oldu.
24. Gün:
Geceleri uyuyamıyorum. Düşünceler beynimi kemiriyor. Kalbim sıkışıyor. Karanlık odada yalnız başıma ağladım.
25. Gün:
Bir kitap okudum. Birkaç dakika boyunca sanki bu dünyada değil gibiydim. Ama kitap bittiğinde tekrar acı geldi.
26. Gün:
Bugün konuşmadım. Sadece sustum. Ruhum konuşacak hâlde değildi zaten.
27. Gün:
Bipolar yükseliş yine geldi. Ama bu defa daha güçlüydü. Düşüncelerim hızla akarken içimde bir korku vardı: "Çöküş birazdan gelecek." Ve geldi…
28. Gün:
Kaygılarım tüm gece beni esir aldı. Nefes almak bile acı verdi. Kalbim göğsüme sığmıyor gibiydi.
29. Gün:
Bir arkadaşım beni aradı. Gülümsedim ama sahteydi. İçimdeki acıyı kimse anlamıyor.
30. Gün:
Bugün kendimle savaştım. Ruhum parçalanmış gibi. Ne kadar çabalarsam çabalayayım, o karanlık hep geri geliyor. Ve ben her seferinde biraz daha eksiliyorum.