Sophia POV
Tuesday Morning
Maaga kaming dumating sa site. Ang hangin sa labas ay malamig pa, halos wala pang mga tao, pero ramdam na agad ang energy ng renovation crew sa lounge. Halos lahat ng furniture ay naka-line up, ang paint at tiles ay ready na sa site, at abala ang mga contractors sa pag-check ng measurements at delivery.
Makikitang focus kaming dalawa ni Arch. Jace sa project na ito. Habang ini-inspect namin ang bawat detalye, lagi kaming nagko-coordinate — ako ang nagche-check sa deliveries, sa schedule ng contractors, at sa mga materials, habang si Jace naman ay nakatutok sa design layout, sa alignment ng walls, lighting, at sa overall aesthetics.
“Contractor, paki-check ulit ang alignment ng tiles sa entrance,” tawag ko, sabay turo sa isang corner. Agad namang tumugon ang isa sa mga crew, sabay yakap sa tools niya.
Tumango si Jace, nagbukas ng tablet, at nire-review ang floor plan. “Perfect timing. Kung maayos natin ngayon, smooth na ang installation bukas,” sabi niya, halatang nakafocus sa trabaho.
Habang nagmamasid ako sa kanya, hindi ko maiwasang mapansin ang intensity ng focus niya. Bawat galaw niya, kahit simple lang, ay puno ng precision at dedication. Parang natural na nagka-synch ang rhythm namin. Hindi lang kami nagtutulungan sa trabaho, pero sa bawat galaw, sa bawat instruction, nararamdaman ko ang unspoken coordination na nabuo namin sa nakaraang coffee session at site prep.
Naglakad kami papunta sa kabilang side ng lounge, sabay nag-inspect ng delivery table at storage area. “Make sure natin na lahat ng paint cans ay naka-label, at ready para sa painters,” sabi ko, habang sinusuri ang listahan ng items.
“Good catch,” sagot ni Jace, sabay kindat sa akin. Parang maliit na gesture lang, pero ramdam ko ang init sa dibdib ko. Nagpapalitan kami ng mga notes, adjustments, at reminders. Tahimik lang pero ramdam ang connection, ang professional na bond na unti-unti rin ay may kasamang subtle na kilig.
Arch. Jace POV
Habang abala sa pag-check ng floor layout at lighting placements, napalingon ako at nagulat.
Nandoon sila — Atty. Christian, Ma’am Carmelle, at Engr. Anthony.
“Wait… ano? Sila rin pala?” bulong ko sa sarili. Hindi ko inaasahan na personal nilang dadalawin ang site para kamustahin kami.
“Good morning, team,” bati ni Atty. Christian habang papalapit, sabay kindat sa akin at kay Sophia. “Kumusta ang progress?”
“Good morning, sir,” sabay kaming sagot ni Sophia.
Tumango si Ma’am Carmelle, halatang proud sa aming ginagawa. “Talagang maayos ang coordination ninyo. I’m impressed,” sabi niya, habang si Engr. Anthony naman ay nakangiti at tumango.
Nagkatinginan lang kami ni Sophia, sabay kindat ni Jace sa akin. Ramdam ang init sa pagitan namin, pero focus pa rin sa trabaho.
“Halika, maglakad tayo sa kabilang section,” sabi ni Atty. Christian. “Gusto kong makita kung paano niyo na-manage ang logistics at deliveries.”
Habang sinusundan namin sila, nagsimula ang maliit na chat kay Atty. Christian:
“So, Architect Jace, Ms. Sophia, congrats sa smooth coordination ninyo. Halatang pinag-isipan niyo lahat,” sabi niya habang tinitingnan ang delivery list.
“Thank you po, sir,” sagot ko. “We just made sure everything follows the plan, at walang delays.”
“Very good,” sabi niya, habang tumitig sa akin ng sandali. “At Architect, nai-impress din ako sa design. Halatang naiintindihan mo ang Crestwood vibe.”
“Appreciate it po, sir,” sagot ni Jace, kalmado pero may slight pride.
“Actually,” dugtong ni Atty. Christian, “may mga projects din ako sa ibang branches, pati personal ventures. Looking for reliable people na maasahan sa design at procurement. Open ba kayo sa ganitong opportunity?”
Nagkatinginan kami ni Sophia. Halatang may halo ng excitement at kaba.
“Sir, we’d be glad po to assist,” sabi ni Jace. “With proper coordination with management, of course.”
“Sumasang-ayon din po ako,” dagdag ni Sophia, na medyo nahihiya pero may ngiti. “It would be a great learning experience po for both of us.”
Tumango si Atty. Christian, satisfied. “Good. I trust you both. Keep up the professionalism, at I’m sure this won’t be the last time we’ll collaborate.”
Sophia POV
Habang nag-iinspect kami sa lounge, napansin ko na halos laging magkakatabi kami ni Jace sa bawat section. Ang mga tables, chairs, at storage areas ay kailangang i-align nang eksakto sa plan, at syempre, ako ang nagma-manage sa deliveries.
“Pwede mo bang i-check yung spacing dito?” tanong niya habang tinuturo ang isang corner sa lounge.
Lumapit ako, sabay hawak ng measuring tape. “Sure. Let’s see… hmm, okay, tama naman sa 1.2 meters ang clearance sa pagitan ng tables.”
“Good. Perfect spacing,” sabi niya, habang tumitig sa akin sandali bago bumaba ang tingin niya sa floor. Parang may kaunting pause — isang sandaling titig na parang hindi niya mapigilang pansinin ako.
Habang nagpapatuloy kami sa trabaho, halos lahat ng galaw namin ay coordinated. Nagbibigay ako ng updates sa deliveries, at nagre-recommend siya ng adjustments sa layout. Halos palagi kaming nagkakasabay sa mga galaw, kahit sa simpleng pag-ikot sa lounge.
At kahit alam kong trabaho lang ito, ramdam ko ang unti-unting tensyon sa pagitan namin. Hindi ko maalis ang init sa pisngi ko tuwing nakikita ko siyang nakatingin sa akin habang nagtatama ng table alignment o habang nagbubukas ng cabinet para sa storage.
“Check natin ang lighting fixtures,” sabi niya biglang. Tumango ako, sabay lakad sa kabilang side. Sa daan, aksidenteng magdikit ang braso namin. Bigla akong napahinto, ramdam ang heartbeat ko.
“Oh, sorry,” bulong ko, ngunit hindi niya lang iniwasan ang contact. Parang may silent understanding — trabaho lang, pero ramdam ang closeness.
Arch. Jace POV
Focus ako sa work, pero hindi ko mapigilang mapatingin kay Sophia. Ang dedication niya, kahit sa simpleng task, ay kahanga-hanga. Mabilis siyang mag-decide, organized, at proactive sa bawat delivery update at contractor check.
Habang naglalakad kami sa lounge, napansin ko na halos palagi niyang nakatingin sa paligid, nagma-make sure na walang delays. Ngunit tuwing tinitingnan niya ako, kahit sandali lang, naiipit ko ang ngiti ko.
“Good spacing,” sabi niya habang tinatama ang placement ng chairs.
“Tama ba?” tanong ko, habang sinasakto ang alignment ng tiles.
Napatingin siya sa akin at ngumiti. “Oo, perfect. Ang galing ng coordination natin.”
“Teamwork lang,” sagot ko, sabay kindat. Pero sa loob-loob ko, hindi lang teamwork ang nararamdaman ko. May maliit na spark na hindi ko maikubli.
Biglang narinig namin ang boses ni Atty. Christian sa pintuan ng lounge. “How’s the progress, team?”
Nagulat ako at tumigil sa ginagawa. Nasa site rin pala siya kasama si Ma’am Carmelle at Engr. Anthony.
“Good morning, sir!” sabay kaming bati ni Sophia, medyo nahihiya pero professional.
Tumango si Atty. Christian. “Halatang magaling ang collaboration ninyo. I’m impressed. Pero gusto kong malaman — kumusta ang coordination sa contractors at deliveries?”
“Everything’s on schedule, sir,” sagot ko. “Si Ms. Sophia ang nagma-manage ng deliveries at materials, at ako naman ang nag-verify ng layout and alignment.”
“Good. Excellent work,” sabi niya, sabay turo sa akin at kay Sophia. “I like how you both complement each other — one handles logistics, the other design. That’s effective teamwork.”
Napatingin ako kay Sophia. Parang may halo ng pride at maliit na kilig sa mga mata niya. Ramdam ko rin iyon sa sarili ko.
“Thank you, sir,” sagot niya, halos mapula ang pisngi.
Sophia POV
Habang nagbabantay sa deliveries, napansin kong halos lagi siyang nakatitig sa akin habang nagche-check ng layout. Hindi ko maalis sa isip ko ang mga subtle pauses niya, ang slight smiles tuwing nakikita niya akong nakangiti sa isang task, at ang natural niyang pagiging attentive sa bawat detalye ng trabaho ko.
May mga sandaling nagkakatinginan kami habang naglilipat ng chairs o habang tinitingnan ang placement ng cabinets. Tahimik lang, pero ramdam ang chemistry.
“Pwede mo bang hawakan ito?” tanong niya, habang iniaabot sa akin ang tablet para i-adjust ang floor plan.
“Sure,” sagot ko, sabay hawak ng tablet. Ramdam ko ang init ng braso niya. Ang simpleng gesture na iyon ay may halo ng kabighani at professional closeness.
At kahit abala kami sa trabaho, may maliit na bahagi sa akin na naiintriga, unti-unting nahuhulog sa kanya. Ang dedication niya, ang focus, at ang subtle charm niya ay hindi ko maikakaila.
Arch. Jace POV
Hindi ko mapigilang mapansin kung gaano siya ka-professional habang abala sa mga deliveries at contractor updates. Pero tuwing nakikita ko siyang nakangiti o tumitig sa akin, may something sa loob ko na kumakalog.
Ang bawat galaw niya — kahit simpleng pagturo ng chair placement o pag-check ng tile alignment — ay parang may rhythm na naiintindihan ko. Hindi ko alam kung trabaho lang ito o may mas malalim na dahilan kung bakit hindi ko maiwasang humanga sa kanya.
“Excellent work, Sophia,” sabi ko habang tinatama ang lighting alignment.
Napangiti siya. “Thanks, Jace.”
Sa sandaling iyon, ramdam ko — hindi lang proyekto ang nabubuo namin. May connection na tahimik, subtle, pero undeniable. At alam ko, habang tuloy ang renovation, unti-unti rin itong lalalim.