ជំពូកទី ៣៖ កិច្ចព្រមព្រៀងលាក់កំបាំង និងការចាកចេញ
មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក ធារក្ស បានជាសះស្បើយពេញលេញហើយ ដោយសារជំនួយនៃ ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់ សុវណ្ណរី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បរិយាកាសនៅក្នុង ជ្រលងភ្នំដែក មិនដូចដើមឡើយ។ អ្នកខ្លះសរសើរគេ ប៉ុន្តែអ្នកចាស់ទុំជាច្រើនបានសម្លឹងមើលគេដោយភ្នែកសង្ស័យ ព្រោះតែ ពូថៅច្រេះ។
ការសម្រេចចិត្តរបស់មេត្រកូល
លោកតា ហុង បានកោះហៅ ធារក្ស មកបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។
"ធារក្ស... ខ្ញុំជាមេត្រកូលត្រូវតែសម្រេចចិត្ត។ ខ្ញុំមិនអាចបដិសេធវីរភាពរបស់អ្នកបានទេ ប៉ុន្តែ ពូថៅច្រេះ នោះ... វាជាវិញ្ញាណដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ យើងមិនដឹងពីប្រភពដើមរបស់វា ហើយវាក៏បានប្រើថាមពលជីវិតរបស់អ្នកយ៉ាងច្រើនដែរ។"
លោកតា ហុង បានបន្តដោយសំឡេងទាប៖ "អ្នកចាស់ទុំបានសម្រេចថា អ្នកត្រូវតែ ចាកចេញ ពីត្រកូលមួយរយៈសិន ដើម្បីស្វែងរកការពិតអំពីវិញ្ញាណប្រយុទ្ធទីពីររបស់អ្នក។ រហូតដល់អ្នកមាន ឆពណ្ណរង្សី ដំបូងរបស់អ្នក ទើបអ្នកអាចត្រឡប់មកវិញដោយកិត្តិយស។"
ធារក្ស យល់ពីការសម្រេចចិត្តនេះ។ ត្រកូលខ្លាច ភាពមិនស្គាល់ នៃពូថៅច្រេះនេះ។
"បាទ លោកតា ហុង ខ្ញុំទទួលយកការសម្រេចចិត្តនេះ។ ខ្ញុំនឹងចេញទៅស្វែងរក សត្វវិញ្ញាណ ដើម្បីទទួលបាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់ខ្ញុំ!"* ធារក្ស ឆ្លើយដោយការតាំងចិត្ត។
កិច្ចព្រមព្រៀងលាក់កំបាំង
នៅល្ងាចដដែលនោះ មុនពេល ធារក្ស ចាកចេញ សុវណ្ណរី បានមកជួបគេនៅកន្លែងហាត់គុនចាស់របស់គេ។ នាងបានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ធ្វើដំណើរ ហើយកាន់កាបូបតូចមួយ។
"តើអ្នកទៅណាបងស្រី សុវណ្ណរី?"* ធារក្ស សួរដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។
សុវណ្ណរី ញញឹមដោយភាពក្លាហាន។ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់នាងបានភ្លឺតិចៗ។ នាងបានស្ថិតនៅឋានៈ អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ រួចទៅហើយ ហើយមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដងក្នុងការស្វែងរកសត្វវិញ្ញាណ។
"ខ្ញុំនឹងទៅជាមួយអ្នក។" នាងប្រកាស។
"ប៉ុន្តែ... ហេតុអ្វី? លោកតា ហុង នឹងមិនអនុញ្ញាតឡើយ។"
"ប៉ាអនុញ្ញាតហើយ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំត្រូវទៅស្វែងរក ឱសថវិញ្ញាណ ដែលមិនស្គាល់ដើម្បីបង្កើនកម្រិត ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែការពិតគឺ..."* សុវណ្ណរី បានដើរចូលមកជិត ហើយខ្សឹបតិចៗនៅត្រចៀករបស់ ធារក្ស ថា៖ "ការពិតគឺ ខ្ញុំនឹងជួយអ្នក លាក់បាំង ពូថៅច្រេះនោះ ហើយជួយអ្នក យល់ ពីវា។ វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំអាចជួយព្យាបាលការខូចខាតដែលអ្នកអាចនឹងជួបពីការប្រើវា។"
បេះដូងរបស់ ធារក្ស ពោរពេញទៅដោយភាពកក់ក្ដៅ។ នេះមិនមែនគ្រាន់តែជាការទុកចិត្តទេ—វាជាការលះបង់។
"បងស្រី សុវណ្ណរី... អរគុណ។" គេនិយាយដោយមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីទៀតទេ។
គោលដៅដំបូង៖ ព្រៃបិសាច
គោលដៅរបស់ពួកគេគឺ ព្រៃបិសាចធាតុភ្លើង ដែលជាព្រៃដ៏ធំមួយដែលពោរពេញទៅដោយ សត្វវិញ្ញាណ គ្រប់ប្រភេទ និងគ្រប់ឋានៈ។
"គោលដៅទីមួយរបស់យើងគឺ សម្លាប់សត្វវិញ្ញាណ ដែលមានអាយុក្រោម ១០០ ឆ្នាំដើម្បីឱ្យអ្នកទទួលបាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ដំបូងរបស់អ្នក។" សុវណ្ណរី ពន្យល់។ "អ្នកនៅឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ ហើយត្រូវការឆពណ្ណរង្សីជាចាំបាច់ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ។"
"ចុះចំណែក ពូថៅច្រេះ វិញ?" ធារក្ស សួរ។
"យើងនឹងរៀនប្រើវាដោយប្រើ កម្លាំងកាយ តាមដែលអាចធ្វើបាន។ ឆពណ្ណរង្សីធម្មតាប្រហែលជាមិនសមនឹងវាទេ។ ឥឡូវតោះទៅ!"* សុវណ្ណរី និយាយដោយភាពក្លាហាន។
នៅព្រឹកព្រលឹមនោះ ធារក្ស និង សុវណ្ណរី បានចាកចេញពី ជ្រលងភ្នំដែក។ ពួកគេមិនមែនជាគូស្នេហ៍ដែលត្រឹមតែស្រលាញ់គ្នានោះទេ តែជា ដៃគូបណ្តុះថាមពល ដែលជឿលើអាថ៌កំបាំងរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ ទេពប្រយុទ្ធអាវុធវិញ្ញាណ ទើបតែចាប់ផ្ដើមឡើង...
Let's go...