ជំពូកទី ៤៖ ព្រៃបិសាចធាតុភ្លើង និងការប្រយុទ្ធរួមគ្នា
ព្រៃបិសាចធាតុភ្លើង គឺជាតំបន់គ្រោះថ្នាក់មួយដែលនៅឆ្ងាយពីជ្រលងភ្នំដែកប្រហែលជាពីរថ្ងៃនៃការធ្វើដំណើរ។ ឈ្មោះរបស់វាបានមកពីពពួក សត្វវិញ្ញាណធាតុភ្លើង ជាច្រើនប្រភេទដែលរស់នៅទីនោះ។
ធារក្ស និង សុវណ្ណរី បានដើរចូលទៅក្នុងព្រៃ។ បរិយាកាសនៅក្នុងព្រៃនេះគឺខុសគ្នាទាំងស្រុងពីកំពូលភ្នំវិញ្ញាណអគ្គី—វាមាន កម្ដៅ និង ថាមពលភ្លើង ដ៏កាចសាហាវដែលអណ្ដែតនៅក្នុងខ្យល់។
ការស្វែងរកឆពណ្ណរង្សី
"យើងត្រូវការ សត្វវិញ្ញាណ ដែលមានអាយុចន្លោះពី ១០ ទៅ ៩៩ ឆ្នាំ ធារក្ស។ មានតែសត្វទាំងនោះទេដែលនឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ដំបូងរបស់អ្នក។" សុវណ្ណរី ពន្យល់ ខណៈដែល ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់នាងបានវិលជុំវិញខ្លួន ជួយការពារនាងពីកម្ដៅ។
សុវណ្ណរី បានបង្ហាញពីតួនាទីរបស់នាងភ្លាមៗ—នាងមិនត្រឹមតែជាដៃគូស្នេហាទេ តែនាងជា អ្នកជំនាញយុទ្ធសាស្ត្រ (Strategist)។
"ខ្ញុំនឹងប្រើ ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ ដើម្បីចាប់យកអារម្មណ៍របស់សត្វវិញ្ញាណ ហើយរកមើលកន្លែងដែលមាន សត្វឆ្កែព្រៃភ្លើង (Fire Wolf) កម្រិតទាប។"
ធារក្ស ងក់ក្បាលយល់ព្រម។ គេបានហៅ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចេញមក ហើយដាក់ព្រួញវិញ្ញាណនៅនឹងខ្សែធ្នូ។ ក្នុងព្រៃនេះ គេត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន។
មិនយូរប៉ុន្មាន សុវណ្ណរី បានទាញដៃរបស់ ធារក្ស យឺតៗ ហើយខ្សឹបថា៖ "នៅខាងមុខ មាន ឆ្កែព្រៃភ្លើង អាយុប្រហែល ៣០ ឆ្នាំ។ វានៅឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែមានកម្លាំងខ្លាំងជាងអ្នក។ ប្រើធ្នូរបស់អ្នក! វាយប្រហារ!"
យុទ្ធសាស្ត្រប្រយុទ្ធរួមគ្នា
ឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះមានទំហំធំជាងឆ្កែធម្មតា ហើយរោមរបស់វាបានឆាបឆេះដោយ អណ្តាតភ្លើងពណ៌ក្រហម ស្រាលៗ។ វាបានងាកមកឃើញពួកគេ ហើយស្រែកគ្រហឹមសំដៅមកលើ ធារក្ស។
ធារក្ស មិនបានភ័យខ្លាចទេ។ គេបានដកដង្ហើមវែងៗ ហើយទាញធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ តឹងបំផុត។
"ក្បាច់បាញ់ព្រួញផ្គរលាន់! ព្រួញចោះភ្លើង!"
ព្រួញវិញ្ញាណពណ៌ខៀវខ្ចី មួយបានហោះចេញទៅដោយល្បឿនយ៉ាងលឿន។ ឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះបានប្រតិកម្មយ៉ាងរហ័ស ហើយបានប្រើ ភ្លើង ដើម្បីការពារខ្លួន។
ផូស!
ព្រួញនោះបានបុកចំ ភ្លើងការពារ របស់វា ប៉ុន្តែភ្លើងនោះបានបំបែកព្រួញវិញ្ញាណរបស់ ធារក្ស ជាបំណែកៗ។
"ថាមពលវាយប្រហារមិនគ្រប់គ្រាន់!" ធារក្ស គិត។ គេត្រូវការ ឆពណ្ណរង្សី ជាចាំបាច់ដើម្បីពង្រឹងធ្នូរបស់គេ!
ខណៈដែលឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះត្រៀមខ្លួនវាយបកវិញ សុវណ្ណរី បានធ្វើសកម្មភាព។
"ជំនាញទីមួយ៖ ផ្កាឈូករ័ត្នបង្រួម!"
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់នាងបានភ្លឺចិញ្ចាច ហើយនាងបានបាញ់ ពន្លឺពណ៌លឿង ដ៏ធំមួយចេញពីដៃរបស់នាងទៅលើដីជុំវិញឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះ។ ដីនៅទីនោះស្រាប់តែ រឹងមាំ ឡើងយ៉ាងលឿនដូចជាដែកថែប!
ឆ្កែព្រៃភ្លើងបានជាប់ ជើង របស់វានឹងដីរឹងនោះ ហើយមិនអាចរើបំរាស់បាន។ នេះគឺជាជំនាញ ការទប់ស្កាត់ របស់វិញ្ញាណប្រយុទ្ធព្យាបាល!
"ឥឡូវនេះ ធារក្ស! ប្រើថាមពលទាំងអស់របស់អ្នក!" សុវណ្ណរី ស្រែក។
ធារក្ស មិនចាំបាច់ឱ្យនាងប្រាប់ម្ដងទៀតទេ។ គេបានទាញថាមពលវិញ្ញាណទាំងអស់ដែលគេមានទៅលើ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ហើយបង្រួម ព្រួញថ្មី មួយ—ព្រួញដែលភ្លឺចិញ្ចាចជាងមុន។
"ព្រួញចោះបេះដូង!"
ព្រួញនោះបានហោះចេញទៅ ហើយបានចោះទម្លុះ បេះដូង របស់ឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះដោយភាពត្រឹមត្រូវដាច់ខាត។ សត្វនោះបានដួលចុះជាបន្ទាន់ ហើយ អណ្តាតភ្លើង ដែលគ្របលើខ្លួនរបស់វាបានរលត់បាត់ទៅវិញ។
ពីលើខ្លួនរបស់វា ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង មួយបានអណ្តែតឡើងយឺតៗ...
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ដែលបានអណ្តែតចេញពីឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះ គឺមានពន្លឺចែងចាំង និងទំហំតូចល្មម។ វាបានវិលយឺតៗនៅពីលើសាកសព ហាក់ដូចជាកំពុងរង់ចាំម្ចាស់ថ្មី។
សុវណ្ណរី បានដកឆពណ្ណរង្សីរបស់នាងចូលក្នុងខ្លួនវិញ ហើយដើរមកជិត ធារក្ស ទាំងញញឹម។
"សូមអបអរសាទរ ធារក្ស! នេះគឺជា ឆពណ្ណរង្សី ដំបូងរបស់អ្នក។ វានឹងនាំអ្នកពីឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ ទៅកាន់ អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ២) ភ្លាមៗ ហើយផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវ ជំនាញវិញ្ញាណ ថ្មីមួយដែលបានមកពីសត្វនេះ!"*
ធារក្ស សម្លឹងមើល ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង នោះដោយអារម្មណ៍រំភើបយ៉ាងខ្លាំង។ រាល់ការហ្វឹកហាត់ដោយលំបាករបស់គេត្រូវបានសងត្រលប់វិញនៅថ្ងៃនេះ។
ការស្រូបយកថាមពល
"បងស្រី សុវណ្ណរី សូមជួយមើលខ្ញុំផង!"* ធារក្ស និយាយដោយការរំភើបលាយឡំនឹងការភ័យបន្តិចបន្តួច។
គេបានអង្គុយចុះ ហើយលាតដៃទាំងពីរទៅកាន់ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង នោះ។ វត្ថុនោះហាក់ដូចជាមានជីវិត ហើយបានហោះយឺតៗចូលទៅក្នុងបាតដៃរបស់គេ។
ភ្លាមៗនោះ កម្លាំងដ៏ក្តៅ មួយបានចាក់ចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ ធារក្ស។ វាមិនមែនជាកម្ដៅធាតុភ្លើងធម្មតាទេ តែជា ថាមពលធាតុភ្លើងបរិសុទ្ធ ដែលចម្រាញ់ចេញពីសត្វវិញ្ញាណអាយុ ៣០ ឆ្នាំ។ ថាមពលនោះបានហូរចូលទៅក្នុង ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ របស់គេ តាមរយៈសរសៃឈាម និងឆ្អឹង។
ធារក្ស ញ័រខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង។ ការស្រូបយកថាមពលនេះមានការឈឺចាប់។ សុវណ្ណរី បានអង្គុយក្បែរគេ ហើយដាក់ដៃលើខ្នងរបស់ ធារក្ស។
"ជំនាញទីពីរ៖ ផ្កាឈូករ័ត្នបន្ធូរ"
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់ សុវណ្ណរី បានបញ្ចេញ ពន្លឺពណ៌បៃតងខ្ចី មកគ្របដណ្តប់លើរាងកាយ ធារក្ស ម្តងទៀត។ ពន្លឺព្យាបាលនេះបានធ្វើឱ្យការឈឺចាប់របស់ ធារក្ស ថយចុះយ៉ាងខ្លាំង ហើយថាមពលធាតុភ្លើងបានហូរចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់គេដោយរលូន។
បីម៉ោងក្រោយមក...
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង បានរលាយបាត់អស់ពីបាតដៃ ធារក្ស។ នៅលើចង្កេះរបស់គេ ពន្លឺពណ៌លឿង មួយបានលេចចេញមក ហើយវិលជុំវិញខ្លួនរបស់គេយ៉ាងយឺតៗ—នេះគឺជា ឆពណ្ណរង្សី របស់គេ!
ធារក្ស បានបើកភ្នែកឡើង ហើយពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាចមួយបានចេញពីភ្នែករបស់គេ។ គេមានអារម្មណ៍ថា អំណាចថ្មី មួយបានកើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនគេ ហើយថាការប្រើ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ របស់គេគឺមានភាពងាយស្រួលជាងមុនរាប់ដង។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំបានសម្រេច អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ២) ហើយ! ហើយខ្ញុំមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង!"* ធារក្ស ស្រែកឡើងដោយក្ដីរីករាយ។
ការចាប់ផ្ដើមមនោសញ្ចេតនា
សុវណ្ណរី ញញឹមដោយភាពធូរស្បើយ និងមោទនភាព។
"ខ្ញុំដឹងថាអ្នកអាចធ្វើវាបាន។ កុំភ្លេចថា នេះគឺជា កិច្ចសន្យា របស់អ្នកជាមួយខ្ញុំ។" នាងនិយាយលេងសើច ប៉ុន្តែពាក្យសម្ដីនោះមានន័យជ្រាលជ្រៅ។
ធារក្ស បានក្រោកឈរឡើង ហើយភ្លាមៗនោះ គេបាន ឱប សុវណ្ណរី យ៉ាងណែន។ វាគឺជាការឱបដែលពោរពេញទៅដោយ ការដឹងគុណ ភាព កក់ក្ដៅ និង ការទុកចិត្ត ទាំងស្រុង។ នេះគឺជាលើកទីមួយហើយដែលគេហ៊ានធ្វើបែបនេះ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី... បើគ្មានអ្នកទេ ខ្ញុំប្រាកដជាស្លាប់ ឬបរាជ័យជាមិនខាន។ អ្នកគឺជា ដៃគូ ដែលខ្ញុំទុកចិត្តបំផុត... និងមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលជឿលើ ពូថៅច្រេះ របស់ខ្ញុំ!"*
សុវណ្ណរី មានអារម្មណ៍ថាបេះដូងរបស់នាងលោតញាប់។ នាងបានឱបគេវិញ។
"យើងនឹងស្វែងរកអាថ៌កំបាំងនៃពូថៅច្រេះនោះជាមួយគ្នា។ វាជា គោលដៅ របស់យើង។"
នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃដ៏ក្ដៅគគុកនៃ ព្រៃបិសាចធាតុភ្លើង អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណវ័យក្មេងពីរនាក់បានពង្រឹងចំណងមនោសញ្ចេតនារបស់ពួកគេ ហើយត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ដំណើរផ្សងព្រេងថ្មី...