ทุกเช้าในห้องเรียน 5/3 เริ่มด้วยเสียงระฆัง เสียงเก้าอี้ขูดพื้น และสมุดวางกระแทกโต๊ะแต่สำหรับแบงค์ มันเริ่มด้วยลมหายใจที่ลึกกว่าใครอื่น
เขายิ้ม เขาทักเพื่อน เขาเล่นมุกเขาคือ "แบงค์คนเดิม"แต่ลึกลงไป ภายใต้รอยยิ้มนั้นเขากำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินตามเส้นทางที่ไม่มีป้ายชื่อ
"แกจะเข้าหมอ ม. ไหน" เพื่อนคนหนึ่งถามเขายิ้มแล้วตอบ "ที่ไหนก็ได้ที่สอบติดอะ"ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยอยากเป็นนักเขียนแต่เขาเก็บความฝันนั้นไว้ใต้เตียงตั้งแต่ ป.6 แล้วเพราะมันไม่มีที่อยู่ในความคาดหวังของพ่อแม่
ในคาบแนะแนว อาจารย์ให้ทุกคนเขียน "ความฝันในอนาคต" ลงบนกระดาษเสียงปากกาเขียนกรอกเป้าหมายกันอย่างขยันขันแข็ง"สถาปนิก" "ครู" "นักกีฬา" "เภสัชกร"แบงค์เขียนคำว่า "แพทย์" ลงไปอย่างเคยชิน
แต่ทันทีที่เขาเขียนเสร็จ เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังโกหกใครบางคนบางคนที่อยู่ในกระจกบางคนที่เคยเฝ้าวาดอนาคตตอนอายุ 10 ขวบด้วยรอยยิ้มตอนนั้นเขาไม่ได้อยากเป็นหมอเขาแค่อยากเขียนเรื่องราวให้คนอ่านแล้วรู้สึก "เข้าใจตัวเองมากขึ้น"
วันนี้ เขายังเขียนอยู่แต่เป็นการเขียนตามรอยเท้าคนอื่น…ไม่ใช่ตามหัวใจของตัวเอง
วันหนึ่ง ขณะเขากำลังจัดแฟ้มเรียนพิเศษเขาเปิดไปเจอโพสต์อิทใบเก่าที่ติดอยู่ในแฟ้มช่องสุดท้ายเขาเขียนไว้ว่า
"ความฝันที่แท้จริง…ไม่ควรทำให้เรารู้สึกแคบลง"
เขาอ่านซ้ำอยู่หลายรอบและรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในตัวเองค่อย ๆ หายไปทีละน้อยแบงค์รู้ว่าเขาไม่ได้เกลียดการเรียนแพทย์แต่เขาก็รู้เช่นกันว่า เขาไม่ได้รักมันมากพอที่จะยอมเสียตัวตนทั้งหมดไปกับมัน
"เฮ้ แกเคยคิดเปลี่ยนความฝันปะ"แบงค์ถามภู ขณะนั่งหลังห้องกันสองคนตอนเย็นวันหนึ่ง
ภูนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ"เปลี่ยนเหรอ…เคยดิ แต่เปลี่ยนไปก็กลัวคนไม่เข้าใจ""เหมือนเรากลายเป็นคนไม่มั่นคงในสายตาเขาอะ"
แบงค์พยักหน้าเบา ๆ"เรากลัวว่า ถ้าเราบอกว่าเราไม่อยากเป็นหมอ พ่อจะไม่มองหน้าเราด้วยซ้ำ""เหมือนฝันนั้นมันเป็นรากฐานของบ้านนี้ไปแล้วอะ…"
ทั้งสองคนเงียบไม่มีใครให้คำตอบได้แต่เสียงเงียบนั้นกลับทำให้แบงค์รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในความกลัวนั้นคนเดียว
วันต่อมา ทีน่ายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้แบงค์เป็นภาพวาดของเด็กชายยืนอยู่ในทางแยกทางหนึ่งมีคำว่า "ปลอดภัย" อีกทางหนึ่งมีคำว่า "ตามเสียงหัวใจ"
เขาถามว่า"เธอรู้ได้ยังไงว่าเราคิดเรื่องนี้อยู่?"
ทีน่ายิ้ม"ไม่รู้หรอก...แต่บางทีภาพมันก็พูดก่อนเราจะกล้าพูดเอง"
แบงค์ยิ้มกลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ฝืนเหมือนเขาเพิ่งเจออะไรบางอย่างที่เขาทิ้งไปนานแล้ว"ขอบใจนะ...ที่ให้เราจำได้ว่าเราก็เคยฝันด้วยตัวเอง"
คืนนั้น แบงค์นั่งอยู่ในห้องเขาหยิบสมุดปกเก่าที่ไม่ได้ใช้มาหลายปีเขียนลงไปหน้าแรกว่า
"ถ้าไม่มีใครคาดหวัง…ฉันอยากเป็นอะไร"
มือสั่นเล็กน้อย แต่เขาเขียนต่อเขียนเรื่องสั้นที่ไม่สมบูรณ์วาดแผนที่ชีวิตที่ยังไม่มีจุดหมายแน่ชัดแต่เต็มไปด้วยกลิ่นของอิสระ
มันอาจไม่ใช่คำตอบสุดท้ายแต่มันคือจุดเริ่มต้นของคำถามที่เขาจะไม่กลัวอีกต่อไป
เช้าวันรุ่งขึ้น แบงค์เดินเข้าโรงเรียนไม่ได้รู้สึกว่าเขารู้ทุกคำตอบแต่รู้ว่าเขาเริ่มเดินออกจากคำตอบของคนอื่นแล้ว
เขาไม่ได้บอกพ่อทันทีไม่ได้ประกาศออกเสียงไม่ได้ทิ้งการเรียน
แต่เขาเริ่มฟังเสียงตัวเองมากขึ้นเริ่มเขียนเรื่องของตัวเองใหม่เริ่มวางแผนที่…ของตัวเขาเอง