เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของสวน
ลี่เหมยหันขวับไปตามเสียง ใจเธอเต้นแรงผิดจังหวะ ความเงียบสงัดของคืนและแสงจันทร์ที่ส่องผ่านต้นไม้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกตึงเครียดแผ่ซ่าน
“มีใครอยู่ไหมคะ?” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงสายลมที่พัดหญ้าไหวกราว
ขณะนั้นเอง เงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหลังพุ่มไม้
ชายคนหนึ่งในเสื้อคลุมสีดำก้าวออกมาช้า ๆ ใบหน้าเขาอยู่ใต้เงาหมวก แต่ดวงตาที่มองตรงมานั้น ทั้งอบอุ่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
“คุณคือ…คนที่ส่งจดหมายนั่นใช่ไหม?” ลี่เหมยถาม
เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนยื่นกล่องไม้เล็ก ๆ ให้เธอ
“ในนี้มีคำตอบที่คุณตามหามานาน” เสียงเขาเบาแต่แน่น
ลี่เหมยลังเล ก่อนจะยื่นมือรับกล่องมา เธอเปิดออกช้า ๆ และพบกับของสิ่งหนึ่ง—เป็นปิ่นปักผมไม้แกะสลักรูปดอกไม้สีคราม
เธอเบิกตากว้าง น้ำตาไหลทันที
“ของแม่ฉัน…! ของที่หายไปตั้งแต่วันที่แม่…”
เธอกลืนคำนั้นลงไป
ชายคนนั้นไม่พูดอะไร เขาเพียงเดินถอยหลังกลับเข้าไปในเงามืด ราวกับเป็นเพียงเงาในอดีตที่กลับมาทวงความจริงคืน
ลี่เหมยนั่งลงข้างดอกไม้ที่ยังเรืองแสงอยู่ กล่องไม้ในมือยังอุ่นอยู่ราวกับเก็บความรู้สึกของใครบางคนไว้หลายสิบปี
เธอรู้…ว่าการค้นหาของเธอยังไม่จบ
แต่คืนนี้คือจุดเริ่มต้นของความจริง ที่ไม่มีใครในหมู่บ้านกล้าเล่ามาก่อน