เสียงฝนตกเบา ๆ เคาะหลังคาบ้านไม้เก่า กลิ่นดินชื้นโชยเข้ามาทางหน้าต่าง หนูนาเดินถือถังน้ำเข้ามาในครัวหลังจากเพิ่งตักน้ำเสร็จจากโอ่งหน้าบ้าน เธอเห็นแม่กำลังนั่งลูบสมุดปกแข็งสีซีดเล่มหนึ่งอยู่เงียบ ๆ
“แม่อ่านหนังสือเหรอ?” หนูนาเอ่ยถามเบา ๆ พร้อมวางถังลง
แม่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วส่ายหน้า “แม่อ่านไม่ได้หรอกลูก... แม่แค่คิดถึง”
“คิดถึงใครเหรอคะ?” หนูนานั่งลงข้างแม่ รู้สึกถึงบรรยากาศบางอย่างที่เปลี่ยนไป
แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงสมุดเล่มนั้นมากอดไว้แนบอก เสียงฝนดังขึ้นเหมือนเป็นจังหวะบีบคั้นใจ
“ลูกเคยถามแม่ใช่ไหม... ว่าทำไมแม่ถึงไม่เคยพูดถึงพ่อของลูกเลย”
หนูนาชะงัก หัวใจเต้นผิดจังหวะ “ค่ะ... แต่หนูไม่กล้าถามอีกเพราะกลัวแม่เสียใจ”
แม่หลุบตาลง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนปกสมุด “เพราะความลับบางอย่างมันเจ็บเกินไปจะพูด แต่แม่ว่าลูกโตพอแล้ว”
แม่เปิดสมุดเล่มนั้น หน้ากระดาษภายในเต็มไปด้วยลายมือที่สวยงามเหมือนคนมีการศึกษา—ไม่ใช่ของแม่แน่นอน
“นี่คือสมุดของพ่อหนู เขาเคยเป็นครู” แม่พูดพร้อมเปิดหน้าหนึ่งที่มีภาพถ่ายเก่า ๆ ของชายหนุ่มหน้าตาใจดี
“แม่เคยรักเขามาก เราวางแผนจะมีครอบครัวเล็ก ๆ ด้วยกัน... แต่วันหนึ่งเขาหายไปพร้อมคำอธิบายว่า... แม่มันไม่คู่ควร”
“อะไรนะคะ?” หนูนาอึ้ง
“แม่อ่านหนังสือไม่ออก เขาเป็นครู... เขาอายแม่...” น้ำเสียงแม่สั่นเครือ “เขาทิ้งเราไปมีชีวิตใหม่ในเมือง โดยไม่รู้เลยว่าแม่ท้องแล้ว...”
ความเงียบโอบล้อมห้องครัวไว้ในห้วงอารมณ์ที่หนูนาไม่เคยคาดคิด เธอไม่เคยจินตนาการว่าแม่จะต้องผ่านความเสียใจขนาดนี้เพียงลำพัง
“แม่เลยตั้งใจว่าจะเลี้ยงลูกให้รู้ว่า... ไม่ต้องเก่งเหมือนใคร ไม่ต้องมีพ่อแม่ที่สมบูรณ์แบบ แค่มีใจดี มีความพยายาม แม่ก็ภูมิใจแล้ว”
หนูนาน้ำตาร่วง เธอโผเข้ากอดแม่แน่นเหมือนเด็กเล็ก ๆ “หนูภูมิใจในตัวแม่ที่สุดเลยค่ะ”
“และแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกเสมอ... ต่อให้แม่อ่านหนังสือไม่ได้ แต่แม่อ่านใจลูกออกนะ ว่าลูกเหนื่อยแค่ไหน”
หนูนาไม่ตอบอะไร นอกจากซบไหล่แม่เงียบ ๆ
เสียงฝนยังคงตก... แต่หัวใจของเธอเริ่มอบอุ่นขึ้น