ภายในห้องนอนเก่าของแม่ กลิ่นกระดาษเก่าและกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ยังหลงเหลืออยู่
ลี่เหมยนั่งลงหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ตรงที่ที่แม่ของเธอเคยใช้จดจ่ออยู่กับการเขียนทุกคืน
เธอเปิดลิ้นชักล่างสุดที่ติดฝุ่นออกมาอย่างเบามือ
ในนั้นมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง กับซองจดหมายสีงาช้างวางซ้อนกันอยู่
บนหน้าซองมีลายมือที่เธอจำได้ดี... ลายมือของแม่
> "ถึงลูกหญิงของแม่
หากวันหนึ่งเจ้าพบบันทึกนี้ แปลว่าแม่ไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าอีกแล้ว...
แม่ขอโทษที่เคยปิดบังความจริงหลายเรื่อง..."
ลี่เหมยกลั้นลมหายใจ อ่านทุกคำอย่างระมัดระวัง
แม่เล่าเรื่องความรักที่ต้องซ่อนเร้นกับชายคนหนึ่งจากอีกหมู่บ้านหนึ่ง
คนที่มีเลือดของราชวงศ์ตกค้างในตัว และกำลังถูกตามล่าจากใครบางคน
เพราะเขาครอบครอง "กุญแจ" สู่ที่ซ่อนของบางสิ่งที่เคยเป็นของราชสำนัก...
และหนึ่งในนั้น คือ “ดอกไม้สีคราม”
> "แม่เคยคิดว่าถ้าหนีได้พ้น จะพาเจ้าหนีไปด้วย
แต่แม่ทำไม่ได้...
เพราะแม่เลือกปกป้องบางสิ่งเอาไว้แทน..."
ลี่เหมยหลับตา ภาพบางอย่างเริ่มปะติดปะต่อในใจเธอ
กล่องไม้ที่เธอเพิ่งได้รับเมื่อคืน
ปิ่นปักผมที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์
และชายในเงามืดที่ไม่พูดแม้แต่คำลา
เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่า แม่ไม่ได้หายไปอย่างล่องลอย
แต่จากไปเพราะ “เลือด” ที่คนในหมู่บ้านไม่เคยพูดถึง
เพราะอดีตของแม่ไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา
แต่เกี่ยวพันกับบางอย่างที่กำลังจะย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง...