หนูนาหลับตาลง สูดลมหายใจลึก ๆ จนรู้สึกถึงกลิ่นไอดินหลังฝน ความชื้นและความเย็นแทรกผ่านผิวหนังจนต้องยกมือกอดอกเบา ๆ ราวกับจะปลอบตัวเองในวันที่เปียกชื้น
เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองไกลออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่ยังหม่นเทา
แต่ในใจของเธอ... มีแสงสว่างจาง ๆ ผุดขึ้นมาแทนความมืด
> “ฉันกลับมาหาตัวเองแล้วจริง ๆ ใช่ไหม”
ไม่ต้องมีใครบอก หนูนาเองก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนคนเดิม
เด็กสาวที่เคยยอมให้ใครขีดเส้นทางให้ เด็กที่เคยร้องไห้กับความรักที่ไม่สมบูรณ์ เด็กที่เคยรู้สึกไร้ค่าจนไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า...
> เดี๋ยวนี้ เธอลุกจากเตียงได้เองทุกวัน
เดินไปตลาดตอนเช้าเพื่อซื้อของมาทำอาหารให้แม่
หิ้วข้าวกล่องไปส่งให้เด็ก ๆ ที่บ้านพักเล็ก ๆ ข้างโรงเรียน
เย็บผ้าส่งร้านน้ารัตน์เพื่อแลกค่าจ้างวันละร้อยสองร้อย
เธอไม่ได้รวย ไม่ได้เก่งกว่าใคร แต่เธออยู่ได้... และไม่รู้สึกขาด
“น้องหนูนา! ช่วยดูเลขนี้ให้พี่หน่อย น่าจะถูกหรือเปล่าไม่รู้”
เสียงป้าจันที่หน้าร้านยาดังขึ้นพร้อมกระดาษลอตเตอรี่ยับ ๆ หนึ่งใบ
หนูนาเดินไปหยิบมาดูแล้วหัวเราะเบา ๆ “แหม...ใกล้เคียงแค่หลักเดียวเองป้า ถ้าเป็นคะแนนสอบ ป้าได้เกรด 3.5 แล้วค่ะ!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบวง คนแก่ คนขายน้ำ คนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ต่างหันมายิ้มให้เด็กสาวที่ใคร ๆ เคยมองว่าขี้แพ้
> วันนี้เธอมีคุณค่าในสายตาของตัวเอง
และพอแล้วกับการไล่ตามใครสักคนเพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญ
หนูนาเดินกลับไปที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เพิ่งเริ่มเปิดใหม่กับเพื่อนรุ่นพี่ในหมู่บ้าน เธอเรียนรู้การชงกาแฟ ล้างแก้ว คุยกับลูกค้า และฝึกจัดดอกไม้ในแจกันวางเคาน์เตอร์
“กาแฟลาเต้ไม่หวานได้แล้วจ้ะ”
หนูนาส่งแก้วให้ลูกค้าแล้วยิ้มแบบที่ไม่ฝืนใจ
> ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อคืนเธอยังนอนไม่หลับ
แต่เช้านี้... เธอก็ยังเลือกจะลุกขึ้น และใช้ชีวิตต่อไป
เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น
“เต้ย” – ชื่อที่เธอเคยฝากหัวใจไว้...อีกครั้ง
แต่หนูนาไม่รีบกดอ่าน เธอวางโทรศัพท์ไว้ข้างเครื่องคิดเงิน แล้วยิ้มให้ลูกค้าคนต่อไปที่เดินเข้ามา
> อดีตอาจยังคงวนเวียนอยู่รอบตัว
แต่ชีวิตของเธอ...เดินต่อไปข้างหน้าเสมอ