ขณะที่ลี่เหมยกำลังจ้องมองจดหมายฉบับสุดท้ายของแม่อยู่ในห้อง
ที่ริมหน้าผานอกหมู่บ้านอี้หลาน ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองพระจันทร์ครึ่งดวงที่แขวนอยู่กลางท้องฟ้า
ใบหน้าภายใต้หมวกคลุมเงานั้นคือ “ซ่งเหวิน”
ชายผู้ส่งกล่องไม้ให้ลี่เหมยเมื่อคืนที่ผ่านมา
เขาไม่ใช่แค่เพียงชายลึกลับ
แต่คือ "ผู้พิทักษ์เงา" คนสุดท้าย ที่เคยปฏิญาณไว้กับแม่ของลี่เหมยว่าจะปกป้องดอกไม้สีคราม และลูกสาวของนาง...
> “ข้าผิดคำสัญญา... แต่ตอนนี้ถึงเวลาชดใช้แล้ว”
เขาหยิบแผ่นผ้าไหมจากอกเสื้อ แกะออกมาเผยแผนที่ลับที่ขีดด้วยหมึกเก่า
กลางแผนที่คือ "สระน้ำเร้นเงา" ใต้ภูเขาเก่า ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นที่ที่ดอกไม้สีครามสายพันธุ์แรกบานครั้งสุดท้ายเมื่อเกือบ 70 ปีก่อน
> “ดอกไม้นั้นไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ของความหวัง...
แต่มันคือสิ่งที่เก็บ ‘รหัสลับ’ ที่ปู่ของเจ้าซ่อนไว้
ก่อนแผ่นดินจะเปลี่ยนมือ…”
ภาพในอดีตหวนกลับมาในใจเขา
ค่ำคืนที่แม่ของลี่เหมยถูกไล่ล่า
เขาเองคือคนที่พานางหลบหนี
แต่ไม่อาจปกป้องเธอไว้ได้เมื่อถึงวินาทีสุดท้าย...
ในคืนนั้น นางฝากปิ่นปักผมและคำสาบานไว้กับเขา
พร้อมทั้งกล่าวว่า—
> “ถ้าดอกไม้สีครามบานอีกครั้ง... เจ้าจงพาเหมยไปหาความจริงด้วยตัวเอง”
ในขณะเดียวกัน ลี่เหมยเปิดสมุดบันทึกแม่อีกครั้ง
หน้าเก่าสุดท้ายปรากฏถ้อยคำเพียงหนึ่งบรรทัด...
> “ซ่งเหวิน... ข้าหวังว่าเจ้าจะยังรักษาสัญญาได้อยู่”
หัวใจลี่เหมยเต้นแรง
เธอไม่รู้ว่าโชคชะตากำลังพาเธอไปเจอกับอะไร
แต่เธอรู้—ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาในหมู่บ้านอี้หลานอีกต่อไปแล้ว