> “ความรักไม่ใช่สิ่งเดียวที่ต้องกล้าเผชิญความจริง—แต่คือทั้งหมดของความจริง ที่เราหลอกตัวเองมาตลอด”
เสียงฝนกระทบกระเบื้องหลังคาเบา ๆ บนหอพักในกรุงเทพฯ เสียงที่หนูนาคิดถึงตลอดตั้งแต่จากลำปางมา เธอก้มหน้ามองจดหมายแนะนำตัวจากสำนักพิมพ์ฉบับหนึ่งที่เพิ่งส่งมา...
> “เราอ่านต้นฉบับของคุณแล้วค่ะ และเราคิดว่าคุณมีมุมมองของคนที่ผ่านความเจ็บปวดจริง ๆ ขอเพียงคุณกล้าเล่าทั้งหมดออกมา…”
กล้าเล่า?
หนูนาเบือนหน้าจากจดหมายนั้น ไปยังโน้ตบุ๊กที่เปิดอยู่ หน้าเอกสารว่างเปล่าเผือดขาวราวกับเธอไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เธอกล้าพอไหมที่จะเล่าทุกอย่าง ตั้งแต่วันที่พัตเดินเข้ามาในชีวิต วันที่พ่อของพัตยื่นซองเงินมาให้เธอเงียบ ๆ กับคำขอร้องที่ไม่อาจปฏิเสธได้
> “พี่อยากให้หนูไปจากพัต...”
“พัตควรได้เจออนาคตที่ดีกว่านี้”
คำพูดนั้นวนเวียนอยู่ในหัวมานานหลายปี
เพียงแต่วันนี้ มันดังกว่าทุกครั้ง
ห้องสมุดมหา’ลัยที่เธอเคยนั่งเขียนนิยายวันนี้กลับรู้สึกอึดอัด หนูนามองออกไปนอกหน้าต่าง พลันเห็นชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นตา
ไม่ใช่พัต
แต่เป็น… เต้ย
ชายที่เคยเป็น "ความหวังสุดท้าย"
ชายที่เคยบอกว่าเข้าใจ
ชายที่เธอเคยคิดว่าจะฝากชีวิตไว้ด้วย
เธอลุกออกไปหาเขา—ไม่ได้ต้องการอะไร เพียงแต่อยากถาม
> “วันนั้น...ทำไมพี่หายไปเงียบ ๆ”
“ทำไมไม่บอกว่าพี่ไม่รัก”
เต้ยมองเธออย่างตกใจ ก่อนจะถอนหายใจ
> “เพราะพี่รู้ว่า พี่เป็นได้แค่คนที่มาแก้เหงา...ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจเธอจริง ๆ”
คำพูดนั้นเหมือนสาดน้ำเย็นใส่ใจ
ใช่สิ… พัตยังอยู่ในหัวใจ
และความรู้สึกผิดก็ไม่เคยหายไป
หนูนาเดินกลับห้อง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
มือสั่นน้อย ๆ ก่อนกดเปิดแชตไลน์ที่ปิดแจ้งเตือนมานาน
พัต (3 ปีที่แล้ว)
> “เธอไม่ต้องตอบก็ได้ แต่เรายังรอคำอธิบายอยู่…”
เธอไม่เคยตอบเขาเลย
ไม่กล้า ไม่รู้จะพูดยังไงกับความจริงที่เธอไม่เคยเผชิญ
เธอมองข้อความนั้นอยู่นาน
แล้วค่อย ๆ พิมพ์ตอบกลับไป...
> “ขอโทษนะ ที่วันนั้นฉันเลือกเงียบ
เพราะคำพูดของพ่อเธอ มันทำให้ฉันกลัวเกินกว่าจะอยู่”
เธอกดส่ง
และรอ...