Boran'ın Anlatımı
Direksiyonun başındaydım. Ama gözlerim yolda değil, içimdeydi.
Her nefeste bir kurşun daha saplanıyordu göğsüme.
Çetin… benim kardeşim. Ama aynı zamanda ihanetin adı.
Silahımı ateşlediğim an, onun canı değil, benim geçmişim öldü.
Ve ben biliyordum, bu işin bir bedeli olacaktı.
---
Arabanın içinde ölüm sessizliği vardı. Hazal yanımda oturuyor, bana bakmıyordu.
Onun gözyaşlarını görmekten korkuyordum. Çünkü Hazal ağladığında, ben parçalanıyordum.
"Boran…" dedi sonunda, sesi incecik. "Böyle nereye kadar? Her öldürdüğünle biraz daha mı yaşayacaksın? Yoksa biraz daha mı öleceksin?"
Cevap veremedim. Çünkü cevabı ben de bilmiyordum.
---
Malikhaneye vardığımızda adamlar etrafı sarmıştı. Herkesin bakışında hem saygı hem korku vardı.
Çetin'in ölümü kulaktan kulağa yayılmıştı.
Ali yanıma geldi, fısıltıyla:
"Abi, bu işin yankısı büyük olacak. Çetin boş bir adam değildi. Düşmanlar bunu fırsat bilir. İçeride de homurdanmalar başladı."
Gözlerimi kıstım.
"Kim homurdanıyorsa karşıma çıkar. Benim soframda oturan, benim ekmeğimi yiyen kimse sırtımdan bıçaklayamaz."
Ama içimde bir his vardı.
Sanki bu sefer düşman dışarıda değil, içerideydi.
---
Gece, Hazal odasında sessizce oturuyordu. Yanına girdiğimde yüzünde öyle bir kırgınlık gördüm ki, kurşunlardan ağır geldi.
"Elimi kana buladım Hazal." dedim. "Ama seni korumak için yaptım."
Bana döndü, gözleri kızarmıştı.
"Ben senden korumanı istemedim Boran… Ben sadece yaşamanı istedim. Senin de kalbin olsun, senin de gülüşün olsun istedim. Ama sen… her kurşunla biraz daha kayboluyorsun."
Suskunlaştım. Çünkü haklıydı.
Ama ben artık geri dönemeyecek kadar batmıştım bu karanlığa.
---
Tam o sırada kapı çalındı. Ali'nin sesi geldi:
"Abi… içeriden haber var. Çetin'in ölümü dışarıya sızmış. Düşmanlar birleşmeye başlamış."
Gözlerim karardı. İşte korktuğum olmuştu.
Bir kardeşin ihanetiyle başlayan gece, koca bir savaşı tetiklemişti.
Hazal'a baktım.
"Elimi kana buladım, ama şimdi daha fazlası olacak. Çünkü bu işin bedelini herkes ödeyecek."