O gece zaman sanki durdu. Gecenin sessizliği, içinde kopan çığlıklarla yankılandı. Ne nefes alabiliyordu ne de ses çıkarabiliyordu. O an ruhu bedeninden ayrılmış gibiydi… Soğuk duvarlar, karanlık oda ve içine sızan tarifsiz acı.
Kalbi hızla çarparken, yaşadığı şeyin bir kabus olmasını diledi. Ama değildi. Gerçekti. Her saniye bir ömür gibi uzuyor, umut yavaş yavaş ellerinden kayıp gidiyordu. İçinde tarifsiz bir sızı kaldı; ne kelimeler anlatabiliyordu ne de gözyaşları silebiliyordu.
O gece, bir çocuğun kalbinden çocukluk alınmıştı. Ama o, bu karanlığın içinde bir gün ışığın tekrar parlayacağına inanarak hayatta kalmayı seçti.