Zaman geçtikçe, hayatın yükü sadece Ada'yı değil Yaren'i de yormaya başlamıştı. Yaren, yıllardır taşıdığı acı ve endişe birikimiyle yorulmuş, kendi bedenine de zarar vermişti. Bir gün, hastalık kapısını çaldığında, karşısında yalnızca soğuk duvarlar değil, içsel bir çaresizlik de vardı.
O an Yaren, en güçlü hissettiği kalbinin bile kırılabileceğini gördü. Sessizce yatakta uzanırken, gözleri uzaklara dalmış, içinden sadece bir dua fısıldıyordu: "Umarım güç bulabilirim…"
İşte o zaman Ada devreye girdi. Ada, Yaren'in gözlerine bakarken sadece sevgisini değil, aynı zamanda şefkatini, sabrını ve umudunu da verdi. Her gün başucunda oturdu, ellerini tuttu, nefesini hissettirdi. Yaren'in yorgun ruhunu, Ada'nın varlığı ve sevgisi iyileştirmeye başladı.
Ada, kelimelerle değil, kalbiyle iyileştiriyordu Yaren'i. Sessizce, karşılık beklemeden… Her gözyaşı, her sarılış, her küçük dokunuş Yaren'in ruhunu yeniden canlandırıyordu. Yavaş yavaş, Yaren'in bedeni toparlanmaya, kalbi yeniden atmaya başladı.
O an Yaren anladı ki; Ada sadece kurtardığı bir dost değil, aynı zamanda hayatının gerçek şifacısıydı. Ada'nın sevgisi, onun karanlıkta kalan yanlarını aydınlatmış, umutlarını yeniden yeşertmişti.
Yaren, Ada'ya bakarken bir kez daha anladı: Sevgi sadece bir kelime değil, bir güçtü. Ada'nın sevgisi olmasaydı, belki de o karanlıkta hâlâ kaybolmuş olacaktı. Ama şimdi, iki kalp birbirine sarılmış, yaraları sarmış ve birlikte yeniden nefes alıyordu.
Ve o an, Yaren sessizce fısıldadı:
"Senin sevgin beni hayata bağladı… Beni iyileştirdin."