Rüya'nın buz gibi sesi, sabahın o narin sessizliğini bir cam parçası gibi kırıp parçaladı. Ferkan ve Sevim, sanki suçüstü yakalanmış gibi donakaldılar. Az önceki o kısacık huzur anı, o sessiz anlayış buharlaşıp gitmişti. Atölyenin havası bir anda ağırlaştı.
Sevim, bakışlarını anında yere indirdi, omuzları çöktü. Elindeki karton bardak titremeye başladı. Ferkan ise içgüdüsel olarak ayağa kalktı. Koruyucu bir tavırla Sevim'in hafifçe önüne geçti.
"Rüya, yanlış anladın," dedi sakin kalmaya çalışarak. Sesi, istediğinden daha gergin çıkmıştı. "Sevim dün gece geç saate kadar çalışmak zorunda kaldı. Ben de sabah erken gelip ona yardım ediyordum, hepsi bu."
Rüya, Ferkan'ın açıklamasıyla ilgilenmiyormuş gibi davrandı. Gözleri Ferkan'dan Sevim'e kaydı, sonra masanın üzerindeki terk edilmiş iki çay bardağına... Bu bakış, kelimelerden daha ağırdı. Aşağılayıcı ve suçlayıcıydı. Yavaş adımlarla onlara doğru yürüdü. Topuklu ayakkabılarının sesi, sessiz atölyede birer kırbaç gibi şaklıyordu.
Tam önlerinde durdu. Ama onlara değil, Sevim'in yarım kalmış işine bakıyordu. Elini uzatıp dikilmiş bir kumaş parçasını parmaklarının arasında evirdi.
"Yardımlaşmak için bolca vaktiniz olacak," dedi gözlerini kumaştan ayırmadan. "Çünkü bu hızla giderseniz, ikiniz de her gece burada sabahlayacaksınız." Sonra başını kaldırıp doğrudan Sevim'e baktı. "Masanın başına geç, Sevim. Çay saati bitti."
Sevim, tek kelime etmeden hızla kendi makinesine doğru yürüdü. Ferkan, arkasından çaresizce baktı. Rüya bu sefer ona döndü. Yüzünde hiçbir duygu yoktu, ama gözleri tehlikeli bir şekilde parlıyordu.
"Sen de... ofisime gel. Yeni sezon tasarımları hakkında konuşmamız gerek." Bu bir rica değil, bir emirdi.
Ferkan, Rüya'nın arkasından ofise doğru yürürken, masanın üzerinde yan yana duran iki karton bardağa son bir kez baktı. Kısa bir an için yeşeren umutları, o iki bardak gibi sahipsiz ve soğumaya terk edilmişti. Rüya, sadece aralarındaki sessizliği değil, aynı zamanda Ferkan'ın içindeki o küçük direniş kıvılcımını da fark etmişti. Ve şimdi, onu söndürmek için elinden geleni yapacağı belliydi.