38 วิษณุเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงกระท่อมไม้เก่า ๆ ริมลำธาร ในใจได้แต่ภาวนาว่าจะเจอภีรวัสอยู่ในกระท่อมตามที่คาดเดา เมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา เขาได้รับรายงานจากหน่วยวิทยุว่าปลัดอำเภอแม่สะเรียงแจ้งมาว่าได้แนะนำเส้นทางเดินป่าให้แก่ภีรวัส นักวิจัยหนุ่มที่เพิ่งทำความรู้จักกันในร้านอาหารในตัวอำเภอเมื่อห้าวันที่แล้ว
วิษณุนำหน่วยค้นหา 'หัวใจ' ของเพื่อนรักเดินทางมาจนถึงลานหญ้าใกล้กับสันเขาและพบเต้นท์ขาด ๆ กองอยู่ใต้ต้นไม้รวมทั้งร่องรอยของคนพักค้างแรม เขาจึงมั่นใจว่าเป็นจุดที่ภีรวัสมาพัก พอๆ กับที่กังวลใจว่าอาจจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับชายหนุ่ม หมวดสกลสันนิษฐานว่าภีรวัสคงเจอลมกระโชกแรงจนเต้นท์พัง จึงอาจไปหาที่พักแห่งอื่น
"ไม่มีครับผู้พัน แต่คุณภีรวัสคงพักที่นี่แน่ๆ แปลแขวนอยู่ในกระท่อม ข้าวของทุกอย่างวางไว้เป็นระเบียบ ผมคาดว่าเมื่อคืนคงไม่ได้พักอยู่ที่นี่" หมวดสกลรีบรายงาน
"ทำยังไงดี" วิษณุพึมพำ ในใจถามตัวเองว่าจะบอกวรุฒม์ยังไงดี อีกไม่นานฝ่ายนั้นก็คงติดต่อศูนย์วิทยุและสั่งการให้คนวิทยุมาถามเขาจนได้
"ผู้พันครับ ผู้พันวรุฒม์ต้องการพูดด้วย" ทันใด ร้อยเอกอนันต์ก็เดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นวิทยุสื่อสารให้
"คิดว่าเขาจะไปไหนอนันต์" วิษณุถาม แต่หมวดสกลพูดแทรกขึ้นมาว่า
"ผมว่าต้องเดินไปตามลำธารนี้แน่"
"จริงสิ" วิษณุพยักหน้า แล้วพูดกับวรุฒม์ "เราเจอร่องรอยแล้วรุฒม์"
"เจอร่องรอยยังงั้นหรือ ทำไมยังไม่เจอตัวอีก ถ้าเป็นตัวประกัน ป่านนี้คงตายไปแล้ว" วรุฒม์เสียงห้วน วิษณุส่ายหน้าแล้วเดินออกห่างจากผู้ช่วยทั้งสอง
"สองวันแล้วนะวิษณุ ทำไมยังไม่ได้เรื่องกันอีก" เสียงของวรุฒม์ร้อนรน
"ครับท่าน เรากำลังตามหาอยู่" วิษณเริ่มฉุน "บอกแล้วไงว่าเจอร่องรอยแล้ว อีกหน่อยก็คงเจอตัว เราว่ารุณภีรวัสคงตามลำน้ำลงไปทางตีนเขา อาจจะกลัวหลงทาง"
"นายรีบตามไป" วรุฒม์สั่ง "นี่ใกล้ค่ำแล้ว จะลำบากเรื่องที่หลับที่นอน เรากำลังออกจากกรุงเทพฯ ไปช่วยอีกแรง"
"ขอบใจที่เป็นห่วงเรื่องที่หลับที่นอน" วิษณุกระแทกเสียงแล้วเลิกการสนทนา เดินย้อนกลับมาหาผู้กองอนันต์กับหมวดสกล แล้วยื่นวิทยุสื่อสารให้ ก่อนจะสั่งให้ทุกคนตามหาภีรวัสโดยใช้เส้นทางตามธารน้ำมุ่งลงไปทางทิศใต้
"แล้วคุณอิศราล่ะครับ" หมวดสกลถามด้วยความห่วงใย
...นั่นสิ อิศราอยู่ที่บ้านพักหลังเล็กของหน่วยวิทยุกับพลทหารสองคน ซึ่งบังเอิญหน้าตาค่อนข้างดี ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง พลทหารสองนายนั้นจะเอาตัวรอดได้ไหมเขาไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่อยากทิ้งอิศราเอาไว้...
...ไม่ไว้ใจเลยจริง ๆ...
วิษณุถอนหายใจเบา ๆ อยากสั่งให้ทีมค้นหาล่วงหน้าไปก่อน ส่วนเขาจะย้อนกลับไปรับอิศรา แต่เมื่อนึกถึงภีรวัสที่กำลังเดินบุกป่าฝ่าดงไปเรื่อย ๆ ก็อดสงสารไม่ได้
...สงสารวรุฒม์ที่ทำเสียงเหมือนกำลังจะคลั่ง...
...เฮ้อ ความรักหนอความรัก ทำไมมันทำกับคนได้ถึงเพียงนี้ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่า หากภีรวัสเป็นอะไรไป วรุฒม์จะคลั่งขนาดไหน ตอนที่พลเสียชีวิต วรุฒม์เสียใจมากที่เพื่อนจากไป แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้มิดชิดสมกับที่เป็นวรุฒม์ หากวรุฒม์เสียภีรวัส เพื่อนของเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เพียงใด แต่เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่รู้ว่าภีรวัสหายไป วรุฒม์ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้...
***
เมื่อเดินทางใกล้ถึงตัวอำเภอแม่สะเรียง วรุฒม์ก็ได้รับข่าวดีจากวิษณุว่าพบตัวภีรวัสแล้ว ขณะนี้อยู่ทีสถานีอนามัยตำบลเสาหิน แต่หลังจากข่าวดี วิษณุก็แจ้งข่าวร้ายด้วย
"คุณภีร์ขาหัก แล้วก็แขนซ้น เลยนอนพักอยู่ซอกหินริมลำธาร โชคดีที่..." วิษณุกำลังอธิบายอาการของภีรวัสแต่วรุฒม์ใจร้่อนจึงรีบถามแทรกว่า
"โชคดีอะไร"
ยังไม่ทันที่วิษณุจะตอบ วรุฒม์ก็ได้ยินเสียงของอิศราดังเข้ามาในโทรศัพท์ น้ำเสียงร้อนร้นและกังวลใจของชายหนุ่มยิ่งทำให้เขาตกใจ
"ภีร์ อย่าตายนะเพื่อน แกอย่าเป็นอะไรนะ ทำใจดี ๆ เอาไว้"
"คุณอิศรา" วิษณุหันไปปรามคนที่เอะอะโวยวาย
"ทำไมวิษณุ ภีรวัสเป็นอะไร" วรุฒม์รีบถาม
"ก็ไม่เป็นอะไรมาก แค่มีไข้" วิษณุตอบไม่เต็มเสียงเท่าใดนัก
"แล้วทำไมคุณอิศราโวยวายดังลั่น ภีรวัสอาการหนักยังงั้นหรือ เป็นมาลาเรียหรือเปล่า"
"ยังไม่รู้"
"ไม่รู้ยังไง นายเป็นหมอ" วรุฒม์เสียงดังจนคนขับรถรับจ้างสะดุ้ง "ไม่ต้องหันมามอง ตั้งใจขับรถ ไปเสาหินให้เร็วที่สุด" วรุฒม์หันไปสั่งคนขับรถแล้วคาดคั้นวิษณุต่อ เสียงของอิศารายังคงดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์เป็นระยะ สลับกับเสียงของวิษณุที่ตอบคำถามวรุฒม์และปรามอิศรา
"คุณอิศราครับ อย่าไปยุ่ง ถอยออกมาก่อน อะไรนะรุฒม์ นายมาถึงก็รู้เอง พอแค่นี้ก่อนนะ มัวแต่คุยกับนาย คุณภีร์อาการหนักพอดี เราต้องช่วยอนามัยตำบลดูคนเจ็บซะก่อน คุณอิศรามานั่งตรงนี้เถอะครับ" วิษณุรีบวางสาย ปล่อยให้วรุฒม์นึกภาพความโกลาหลเอาเอง
"เร็วกว่านี้หน่อยได้หรือเปล่า ผมกำลังจะรีบไปดูคนเจ็บ" วรุฒม์เร่งคนขับรถอีก
"โธ่ เร็วที่สุดแล้วครับคุณทหาร เดี๋ยวก็ถึง เร็วกว่านี้เดี๋ยวได้ตกข้างทางกันพอดี" คนขับรถเริ่มเสียงเข้ม ทำใจดีสู้เสือเพราะนายทหารหน้าดุทำเหมือนจะขย้ำคอเขาเสียให้ได้
อากาศในตำบลเสาหิน ตำบลเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของอำเภอแม่สะเรียงเย็นลงมากว่าเดิมเพราะดึกแล้ว อิศรานั่งหน้าบึ้งอยู่ที่ม้านั่งหน้าห้องทำแผลของสถานีอนามัยตำบลเพราะฉุนที่วิษณุไล่ให้เขาออกจากห้องพยาบาล เขาต้องการยืนอยู่เคียงข้างภีรวัสเพื่อเป็นกำลังใจให้เพื่อนแต่นายแพทย์ทหารบอกว่า "เกะกะ"
"พูดออกมาได้ ไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลย ทิ้งเราไว้ที่หน่วยวิทยุ นี่ถ้าไม่บังคับให้พลทหารจุ๊ยขับมอเตอร์ไซด์มาส่ง ป่านนี้คงทิ้งเราทั้งคืน ไม่ทันได้ดูใจเพื่อน แล้วยังมาว่าเราเกะกะอีก" อิศราบ่นอยู่คนเดียว แล้วนั่งเงียบ สลับกับการเดินไปเดินมา ไม่นานก็เห็นรถกระบะคั้นหนึ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดพรืดหน้าอนามัย ประตูรถเปิดออก วรุฒม์พุ่งออกมาเหมือนธนูพุ่งออกจากแล่ง วิ่งตึงตังเข้ามาในสถานีอนามัย ไม่ได้มองเขาที่นั่งอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องพยาบาลด้วยซ้ำ
"ออกไปข้างนอกก่อนรุฒม์ เกะกะ" เสียงของวิษณุดังขึ้นทันที
"ภีรวัสเป็นยังไงบ้าง" น้ำเสียงของวรุฒม์ร้อนรน กังวล และห่วงใย
อิศราพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ได้ยินเสียงของวรุฒม์เต็มหู ได้เห็นลักษณะของวรุฒม์เต็มตา ตอนนี้เขาแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ว่าวรุฒม์นั้น 'เสร็จ' ภีรวัสเสียแล้ว
...รักภีรวัสเข้าไปเต็ม ๆ...
...ทีนี้ก็เหลืออยู่คำถามเดียวก็คือว่า ภีรวัสจะทิ้งผู้พันวรุฒม์หรือไม่ เมื่อไหร่ อย่างไร...
"รุฒม์ ออกไป" เสียงของวิษณุดังเฉียบขาด
อิศราลุกขึ้นยืน กอดอก และหันหลังให้ห้องพยาบาล มองฝ่าออกไปในความมืด ไม่นานก็รู้สึกถึงไออุ่นของผู้ชายร่างใหญ่มายืนอยู่ข้าง ๆ ลมหายใจหนักหน่วง ผสมกับเสียงถอนหายใจหนักๆ ทำให้อิศรารู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร
"ทำไมปล่อยให้เพื่อนไปเดินป่าคนเดียว ไม่ห้ามเอาไว้" เสียงห้าวดังขึ้นเบา ๆ
...แน่ะ มาหาเรื่องเขาอีก...
"แล้วทำไมผู้พันไม่ดูแลคนของตัวไว้ดี ๆ" อิศราพูดโดยไม่หันไปมองอีกฝ่าย
"คุณภีรวัสไม่ใช่คนของผม" วรุฒม์แย้งแล้วเงียบไป ประหนึ่งว่ากำลังพยายามปรับอารมณ์
...มาดนิ่ง ๆ สุขุมลุ่มลึกไม่เหลือเลยหรือเนี่ย ท่าทางแบบนี้อยากให้ภีรวัสมาเห็นนัก...
"คุณอิศราครับ คุณรู้หรือเปล่า แถวนี้คือป่าชายแดนไทย-พม่า เกิดอะไรขึ้นมาไม่ใช่แค่หลงป่า หรือโดนโจรป่าปล้นจี้" วรุฒม์ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง
"มีข่มขืนด้วยหรือ" อัศราหันไปทำหน้าตาตกใจ
"คุณอิศรา" วรุฒม์อุทาน ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าชายหนุ่มจะยังทำเป็นพูดเล่น
"รู้อย่างนี้ไปหลงป่ากับภีร์ด้วยก็ดี"
"คุณอิศราครับ ที่ผมพูดก็เพราะว่าเป็นห่วง"
"ผมจะบอกภีร์ให้ครับ" อิศราทำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าเฉยเมย "หรือผู้พันอยากจะบอกเองก็ตามใจ แต่ต้องรีบบอกนะ เพราะว่าทันทีที่ภีร์แข็งแรงพอเดินทางได้ ผมจะพาเพื่อนเข้ากรุงเทพฯ ต่อให้ต้องเช่าเฮลิคอปเตอร์ไปส่งผมก็จะทำ"
"ไม่ต้องหรอกครับ เรื่องนั้นผมจะจัดการให้เอง" วรุฒม์ยิ้มมุมปาก แต่ทว่าเป็นยิ้มค่อนข้างขื่น เขารู้ว่าอิศรากำลังประชด
"แฟนเก่าภีร์เป็นหมอ ชื่อ สินธพ เป็นหมอที่เก่งมากด้วยล่ะ ผู้พันไม่ต้องห่วง แค่โทรไปบอก หมอสินธพก็จะรีบเสกมนต์หายตัวแว๊บมารักษาภีร์ทั้งตัวและหัวใจ แถมทำกายภาพเป็นบริการหลังการขายด้วยอีกต่างหาก"
"งั้นหรือครับ" วรุฒม์ถามเสียงต่ำ
...ไม่มีทาง สินธพจะเป็นใครมาจากไหนเขาไม่สน แต่หมอคนเดียวที่เขาไว้ใจให้รักษาภีรวัสคือพันตรีนายแพทย์วิษณุเท่านั้น และคนที่จะทำกายภาพบำบัดให้ภีรวัสก็คือเขาเอง...
...จะบำบัดทั้งกายและใจเลยทีเดียว...
***
Translation (Draft)
38: "Hearts in the Wilderness"
Wisanu quickened his pace as the old wooden hut by the stream came into view. His silent prayers centered on one hope—that he'd find Peeravas inside, safe and sound. Two hours earlier, radio reports had confirmed that the Mae Sariang district chief had given trail directions to the young researcher he had met just five days ago at a local restaurant.
Leading the search team for his dear friend's missing "heart," Wisanu had reached the grassy clearing near the ridge where they discovered a torn tent collapsed beneath trees, along with clear signs of an overnight camp. While this confirmed Peeravas had stayed here, it only deepened his worry about what might have befallen the young man. Sergeant Sakol theorized that strong winds had probably destroyed the tent, forcing Peeravas to seek alternative shelter.
"Nothing here, Major, but Khun Peeravas definitely camped at this spot. His gear's hanging in the hut, everything arranged neatly. I don't think he slept here last night though." Sergeant Sakol's report came quickly.
"What should we do?" Wisanu muttered under his breath, already dreading how he'd explain this to Warut. Any moment now, his friend would contact the radio center demanding updates.
"Major, sir! Lieutenant Colonel Warut wants to speak with you." Right on cue, Captain Anant approached with the radio transmitter extended.
"Where do you think he went, Anant?" Wisanu asked, but Sergeant Sakol interjected.
"I'd say he followed this stream, no question."
"Right." Wisanu nodded, then spoke into the radio. "We found traces, Warut."
"Just traces? Why haven't you found him yet? If he's been taken hostage, he'd be dead by now." Warut's voice carried a sharp edge. Wisanu shook his head and stepped away from his two assistants.
"It's been two days, Wisanu. Why are we still getting nowhere?" Warut's frustration bled through the static.
"Yes, sir, we're actively searching," Wisanu's patience began fraying. "I told you we found traces. We'll find him soon. We believe Peeravas followed the water downstream toward the foothills—probably afraid of getting lost."
"Then get after him," Warut commanded. "It's almost evening now. Finding shelter would be difficult. I'm leaving Bangkok to help."
"Thanks for your concern about our sleeping arrangements." Wisanu's voice turned acidic before he cut the transmission, returning to Captain Anant and Sergeant Sakol with the radio. He ordered everyone to search for Peeravas along the stream route heading south.
"What about Khun Isara?" Sergeant Sakol asked with genuine concern.
Right... Isara remained at the small radio unit guesthouse with two soldiers who happened to be good-looking. How was that situation developing? Whether those two soldiers would survive Isara's presence, he couldn't say, but one thing was certain—he didn't want to leave Isara behind.
Complete lack of trust, really.
Wisanu sighed softly, wanting to send the search team ahead while he doubled back for Isara. But thinking of Peeravas trudging deeper into the wilderness made his heart ache with sympathy.
Poor Warut, sounding like he's about to lose his mind.
Ah, love... love... why does it affect people so profoundly? He didn't want to imagine how Warut would react if something happened to Peeravas. When their comrade died, Warut had grieved deeply but kept his emotions tightly controlled, true to his nature. But losing Peeravas? His friend's emotional restraint had already begun cracking since learning of Peeravas's disappearance.
***
Near Mae Sariang district, Warut received both good and bad news from Wisanu. They'd found Peeravas at the Sao Hin Subdistrict Health Station, but...
"Khun Peeravas has a broken leg and sprained left arm. He was resting in a rocky crevice by the stream. Fortunately..." Wisanu was explaining Peeravas's condition when Warut's anxiety cut him off.
"Fortunately what?"
Before Wisanu could answer, Isara's voice burst through the phone connection, his tone frantic and worried, making Warut's heart skip.
"Peeravas! Don't die on me, buddy! Don't give up! Stay strong!"
"Khun Isara!" Wisanu's voice, clearly trying to calm the agitated man.
"What's wrong, Wisanu? What happened to Peeravas?" Warut pressed urgently.
"Nothing major, just a fever," Wisanu replied, his voice lacking conviction.
"Then why is Khun Isara wailing like that? Is Peeravas's condition serious? Does he have malaria?"
"We don't know yet."
"How can you not know? You're a doctor!" Warut's voice rose so sharply that the taxi driver startled. "Don't look back here, just focus on driving. Get to Sao Hin as fast as possible," Warut snapped at the driver before grilling Wisanu further. Isara's voice continued interrupting the phone conversation intermittently, mixing with Wisanu's attempts to answer Warut's questions while restraining Isara.
"Khun Isara, please don't interfere. Step back. What was that, Warut? You'll see when you get here. That's enough for now—I'm too busy talking to you when Khun Peeravas's condition is quite serious. I need to help the health station with the patient first. Khun Isara, come sit over here." Wisanu hung up abruptly, leaving Warut to imagine the chaos on his own.
"Can you go any faster? I need to get to an injured person urgently." Warut pushed the driver again.
"Sir, I'm going as fast as I can. We'll be there soon. Any faster and we'll end up in a ditch ourselves." The driver's voice turned stern, steeling himself because this fierce-looking military officer seemed ready to throttle him.
***
The evening air in Sao Hin, a small subdistrict in northern Mae Sariang, had grown much cooler. Isara sat sulking on a bench outside the health station's treatment room, furious that Wisanu had banished him from the medical area. He wanted to stand beside Peeravas, offering moral support, but the military doctor had called him "disruptive."
"Gosh. I can't believe he abandoned me at the radio unit. If I hadn't forced Soldier Jui to give me a motorcycle ride, I'd have been stuck there all night, missing the chance to see my friend. And then calling me disruptive on top of it." Isara muttered to himself, alternating between sitting quietly and pacing restlessly. Soon he spotted a pickup truck speeding toward them before screeching to a halt in front of the health station. The door flew open and Warut shot out like an arrow from a bow, racing into the building without even glancing at Isara positioned by the entrance.
"Get outside, Warut! You're being disruptive!" Wisanu's voice immediately rang out.
"How is Peeravas?" Warut's tone burned with anxiety, concern, and worry.
Isara exhaled a massive sigh. Hearing Warut's voice, seeing his appearance—now he was more certain than ever that Warut was completely "finished" where Peeravas was concerned.
Head over heels in love with Peeravas.
Now the only remaining question is whether Peeravas will drop Lieutenant Colonel Warut, when, and how.
"Warut, get out!" Wisanu's voice cracked like a whip.
Isara stood up, crossed his arms, and turned his back to the medical room, staring out into the darkness. Soon he sensed the warm presence of a large man standing nearby, heavy breathing mixed with deep sighs making Isara immediately recognize the identity.
"Why did you let your friend go hiking alone? Why didn't you stop him?" The gruff voice emerged softly.
Here we go, picking a fight with me.
"Why didn't you take better care of your Peeravas, then?" Isara replied without turning around.
"Khun Peeravas isn't my person," Warut protested, then fell silent, as if trying to compose himself.
So much for that cool, calm, collected demeanor. I'd love for Peeravas to see this side of you.
"Khun Isara, do you realize this area borders the Thai-Myanmar frontier? What could happen isn't just getting lost in the jungle or being robbed by bandits." Warut softened his tone.
"They rape too?" Isara turned with feigned shock.
"Khun Isara!" Warut exclaimed, shaking his head in disbelief that the young man would still joke at such a moment.
"If I'd known, I would've gotten lost in the jungle with Peeravas too."
"Khun Isara, I'm only saying this because I'm concerned."
"I'll tell Peeravas," Isara replied with studied calm, his expression neutral. "Or if you want to tell him personally, that's fine too. But you'd better hurry, because the moment Peeravas's strong enough to travel, I'm taking my friend back to Bangkok—even if I have to charter a helicopter."
"That won't be necessary. I'll arrange transportation myself." Warut smiled grimly, recognizing Isara's provocation.
"Peeravas's ex-boyfriend is a doctor. His name is Sinthop—an extremely skilled physician. You don't need to worry. One phone call and Doctor Sinthop will magically appear to treat both Peeravas's body and his heart, with complimentary physical therapy as an after-care service."
"Is that so?" Warut asked quietly.
Not a chance. Whoever this Sinthop is, wherever he comes from—I don't care. But the only doctor I trust to treat Peeravas is Major Doctor Wisanu. And the only person who'll provide physical therapy for Peeravas is me.
I'll rehabilitate both his body and his heart.
***